Land in zicht. Markiezen, Gambier, Tuamotus, Society en Australs zijn de 5 eilandengroepen van Frans Polynesië. Ze zijn van vulkanische oorsprong. De Markiezen zijn de jongste en hebben spitse bergen. 6 van 12 eilanden zijn bewoond. ’s Nachts varen we voorbij het eiland Ua Huka. Met het eerste licht zien we hoge pieken (1227m) van Nuka Hiva (27x18km) het grootste eiland van de Markiezen. We varen de grote baai van Taiohae binnen en droppen het anker in het midden. De heuvelflanken zijn dor, het is uitzonderlijk droog. De hoofdplaats Taiohae, niet groter dan een dorp, ligt uitgespreid langs de grote sikkelvormige baai. Om de 14 dagen komt de ARANUI, bevoorradingschip en ferry, aanmeren aan de grote kade.
Michiel en Ariane van de Nederlandse zeilboot Joy komen op de welkom bubbels en brengen een zak met mango’s, limoentjes, mega pompelmoezen en broodvruchten (=uru) mee. Ze zijn al 1 jaar in Frans Polynesië en maken ons wegwijs. Van DPAM hebben we toestemming om te komen, geen probleem bij het aanmelden bij de Gendarmerie. In minimum aan tijd is alles klaar, geld afgehaald, wasgoed gedropt en een simkaart gekocht. Alleen bij de post is het druk. We kopen een Frans brood in de supermarkt, hier zien we producten van ‘Boni’ en Belgische peperkoek, dit aan bijna de andere kant van de wereldbol. Lang geleden dat we Pastis konden kopen. De frietjes smaken heerlijk, net als het zelf gebrouwen bier van Joy.
Aan de stadspier liggen vele dingy’s. Haaien verdringen elkaar om een stuk visafval te bemachtigen.
We stappen met slome, elastieken benen. Het warme deken wat we over ons heen krijgen helpt er niet bij. Elk zuchtje wind is welkom. Meer vermoeit dan verwacht. Zwakke plekken laten zich voelen. We nemen de tijd om te aarden.
In het straatbeeld zien we veel dikke SUV’s, in verhouding met de omvang van de mensen. Kleine wagens en slanke mensen zijn in de minderheid. Sommige mannen hebben een opvallend vrouwelijk gedrag. De missionarissen hebben dit niet in de kiem kunnen smoren. Tattoos van symbolische patronen zijn kenmerkend, soms het hele lichaam en een half gezicht. Een bloem achter een oor is sierlijk.
De “Cathédrale de Notre Dame” is gebouwd met hout en stenen van onbewoonde eilanden. Religieuze figuren van houtsnijwerk versieren de wanden.
Oude tipi’s zijn uit stenen gekapt.
Een grote nieuwe is van cement gemaakt en is een ode aan de vruchtbaarheid.
Het overdaad aan tropisch fruit laat onze darmen niet onberoerd.
SY Joy vertrekt naar Hawaï. SY Sea Ya met Rudy en Doris arriveert, de borreltijd blijft.
Na elke regenbui worden de flanken groener. Lente. Vrolijk Pasen allemaal.
Category Archives: Pacific
Oversteek Grote Oceaan
“01/02/2021 een mooie vertrekdatum” denken we. Het bijbootje is goed vastgesnoerd op het voordek. Laatste boodschappen zijn gedaan. De Marina is betaald. Tanken zijn gevuld. Koelkast is gevuld met voorbereide maaltijden. Om 21h UTC, 16h plaatselijke tijd, hijsen we het dubbel gereefd grootzeil.
Wind en stroom duwen de Sunshine in een minimum van tijd uit de golf van Panama. Nog niet in het zee ritme, te horen aan de overdreven kracht vloeken omdat de genuaschoot achter het bijbootje blijven vastzitten.
Ter hoogte van Ecuador zeilen we een meer westelijke koers. De stroom en de wind werken niet meer mee.
We kiezen om het Galapagos archipel te noorden te passeren. Regenbuien veranderen de windsnelheid en windrichting. Bij het overstag gaan geselt de genuaschoot de naden van het buiskapvenster los.
Boobies, verwant aan de blauwvoet van de Galapagos maar met rode voeten, strijken neer op de preekstoel. Het zijn strontvogels. We proberen ze te verjagen. Hun ogen, boven de grote blauwe snavel, kijken ons arrogant aan en ze blijven zitten. Na enkele dag is de geur niet meer te harden. Dreigen met de pikhaak, daar vliegen ze van weg. Ze halen versterking, met tientallen komen ze rond de Sunshine vliegen. Proberen te landen op de top van de mast en laten windex sneuvelen. Ook in het donker blijven ze rond te Sunshine cirkelen, tot we de navigatieverlichting uitdoen. Eén zwarte vogeltjes, met witte buik en poep, piept in de kajuit en ander schuilt bij het reddingsvlot.
We verslinden boeken en zijn in de ban van “Beagle, in het kielzog van Darwin”. Deze reportage is in 2009 door Canvas uitgezonden. Leuk om bepaalde plaatsen in Tenerife, Cabo Verde, Brazilië, Uruguay en Argentinië te herkennen. We krijgen een goede indruk van de Galapagos eilanden. Volgens Dirk Draulans zijn de eilanden van Galapagos door het toerisme gered, o.a. door een verbod op schildpaddenjacht. Nu zou het massatoerisme hun ondergaan kunnen betekenen.
Vele dagen zeilen we scherp aan de wind om over de evenaar te geraken. De tegendraadse reeks golven en deining laten de Sunshine vreemde sprongen maken. Niet schrap zetten resulteert in blauwe plekken. Het logwieltje is vastgelopen. We ontreven het grootzeil. Vliegende vissen en sepia’s raken verzeild op het dek.
Met Valentijn komen speelse dolfijnen rond de Sunshine zwemmen, een regenboog fleurt ons gemoed op. De groepen pilootwalvissen nemen meer afstand.
“PISSSSSSSSHT!” horen we en schrikken. Achter de Sunshine duiken grote donkere walvissenruggen op….. en nog een…… Geleidend door het water vervolgen ze hun weg.
Lucht en water, deze 2 elementen raken elkaar aan de horizon. Kleuren oneindig blauw of oneindig grijs, gevarieerd met wolkenformaties. Sunshine is hierin nietig stipje. Minuscuul gevoel als de sterrenhemel zich ontplooit. We doorlopen alle maanfasen.
De eindeloze leegte nodigt uit om te mediteren, te filosoferen, te mijmeren over het verleden, te fantaseren over de toekomst en een heimweetraantje weg te pinken. We varen verder weg waar een stuk van ons hart ligt. Elke dag, rond 21h UTC, de tijd dat we weer een etmaal gevaren hebben, proberen we de afgelegde afstand in te schatten. Nadat de positie de wereld is ingestuurd en het weerbericht is ontvangen, kijken we verlangend uit naar jullie berichten.
Elke dag zakt de zon een beetje later in de zee. Om de 15 lengtegraden, zo’n 900NM, komen we in een andere tijdszone en zetten de klok 1uur terug.
We passeren 3 rijen meetboeien van NOAA tussen de Galapagos en de Nuku Hiva. Deze liggen hier om de 15° en meten de staat van de grote oceaan, om zo tijdig een Tsunami waarschuwing te geven
De gribfiles voorspellen meer wind. Al bijliggend is het gemakkelijk om het grootzeil te reven.
We vragen ons af wat die vreemde AIS signalen zijn. Vogels of walvissen met een GPS tracker? Het vermoeden dat het Chinese vissersboten zijn met AIS signalen aan visnetboeien, wordt door SY Jakker bevestigd.
Hoe langer de windstiltes, hoe pijnlijker het geklapperd van de zeilen. Hoe minder de afstand. We passen de zeilvoering zoveel mogelijk aan om de meeste snelheid uit het beetje wind te halen. Het melkmeisje zeilvoering laat ons maar een halve knoop sneller varen.
Er komt meer en meer zoutwater in de bilge onder het keukenkastje. De veel gebruikte voetpomp voor zeewater lekt.
Laatste zonsopgang op zee
Met de vele verschillende zeilvoeringen, door de wisselende wind snelheid en richting, is het geen oversteek uit de boekjes geworden. Volgens de verhalen van vele andere cruisers mogen we absoluut niet klagen. Op 863 uren hebben we met een gemiddelde snelheid van 4,8 kts, 4120NM afgelegd.
Voorbereiding oversteek
We zijn er dan toch. Op dinsdag 9 maart 2021, na 36 dagen zeilen op de grote oceaan, droppen we het anker in de grote baai van Nuka Hiva. Gelukkig en vermoeit. Dank je wel voor de bemoedigende berichten.
Eerst nog het relaas van de voorbereidingen.
Sunshine heeft een schattig lief en schuw huisdiertje: ’n gekko.
“Vanwaar zou die benzine geur komen?” De in Santa Marta aangekochte dure rode ton lekt. Sneu. Door al dat feesten is onze voorraad goed geslonken. We hopen deze te kunnen aanvullen op Isla Contadora. We maken het bijbootje klaar, motortje start van de eerste trek, maar het hendel om in vooruit te schaleken zit vast. Fons demonteert heel het startstuk van het motortje en is vele uren zoet om er terug beweging in te krijgen.
Maandag wagen we terug een poging. Halfweg stopt plots het motortje. We roeien verder. Met de wieltjes onder het bijbootje gaat het gemakkelijker om het op het strand te trekken. Onze missie: een plaats te vinden om ons wasgoed te wassen en verse groenten en fruit te kopen. Het hotel en het supermarktje kunnen ons niet helpen.
“Do you find your way on the Island?” vraagt een Amerikaan op zijn quat. Hij vertelt het dramatisch verhaal hoe, bij een plotse zeer sterke zuiden wind, zijn Hunter zeilboot van de moorring is losgekomen en op de rotsen is stuk geslagen. De loden kiel ligt nog achter het boothuisje. “You may use my washer” zegt hij. Met een kapot motortje kunnen we niet vlug op en af varen. Met volle moed begin Fons terug te roeien. Gelukkig sleept een powerboot met 3x300pk ons terug naar de Sunshine. Met nog meer moed begint Fons terug aan het motortje te sleutelen. Maakt carburator proper en vervangt de bougie. Omdat Terry Petit, de vriendelijke Amerikaan, niet antwoord op de WhatsApp berichten gaan we hem woensdag opzoeken om af te spreken. Donderdagmorgen sleuren we met 2 grote waszakken naar zijn huis. Ontgoochelt zegt hij dat er een elektriciteit panne is op het eiland. We keren onverricht terug en varen naar Pedro Gonzales. Roggen springen hoog uit het water, enkele maken een salto. Grote zwarte dolfijnachtige met stompe neus, piloot walvissen volgens Fons, verwelkomen ons. Raphaello, die ons kan verder helpen, komt niet opdagen. Ik begin maar met een handwas, met onze watermaker van 5 l/h zal het dagen duren voor er voldoende zoet water is. We kunnen een betere voorbereiding doen in Vista Mar.
Zondag 17 januari 2021; vertrek 12h30 – maandag 18 januari 2021; aankomst 10h30
Isla Pedro Gonzales – Isla Casaya – Vista Mar Marina: 63 NM
We varen enkele mijlen noordelijker, van hieruit is het gemakkelijker om in het donker te vertrekken. Middernacht hijsen we het grootzeil en halen het anker op. De koers is west en zeilen scherp aan de wind met venijnige golven. Niet comfortabel, maar goede vaart.
Een uurtje na onze aankomst steek de was al in de wasmachine. Met veel wind lakens op de wasdraad hangen is niet gemakkelijk. Ze zijn binnen enkele uurtjes wel droog.
In Panama zijn de vrouwen en mannen dagen weer ingevoerd. Op maandag, woensdag en vrijdag ga ik en op dinsdag en donderdag gaat Fons naar de supermarkten in Coronado. Fons koopt een nieuw rode ton voor benzine en een blauwe voor water. Op het marktje in San Carlos halen we een grote tros groene bananen, platanen en yucca’s. Geen enkel plaatsje blijkt onbenut.
Dankzij Dennis is onze gasfles terug gevuld. We halen de naaimachine uit de bak om de naden van de buiskap te verstevigen. De verstaging controleren, lang uitgesteld, of wel te veel wind, ofwel te veel zon, ofwel te veel deining, ofwel te weinig zin. Vrijdag, vroeg in de morgen, verzamel Fons het klimmateriaal en klim rustig in de mast alsof hij het wekelijks doet. Op de top vervangt hij een blok voor de spinakkerval en vervangt het deklicht met een led lamp.
Het onderwaterschip wordt aangroeivrij gemaakt. Windows10 en Fons zijn geen goed maten. De dataverbinding met de iridiumtelefoon of met de SSB radio is niet optimaal.
Gribfiles voorspellen voor woensdag te veel wind, we stellen ons vertrek uit en gaan naar de potluck. Op het helikopterplatform in fijn gezelschap houden we een Caipirinha sunset en zien we de volle maan uit de oceaan opstijgen.
Zondag, de laatste dag van januari, na de zoveelste keer afscheidsbubbels met Juan en Dennis, knip ik Fons zijn haar. Ondanks de alcohol en de bewegende steiger valt zijn coupe mee.