Allemaal beestjes, wel miljoenen, is het resultaat van te lang te wachten om het onderwaterschip te poetsen. Afschuwelijk. Onder de kiel zijn de eendenmosselen tot 5cm gegroeid. Het vergt meerdere dagen om het onderwaterschip aangroei vrij te krijgen. We stellen de terugkeer naar Taiohae telkens uit. Fons vervangt de zinkanode op de schroef.
We hebben een betaalbare 3 liter witte wijn box gevonden. Een glaasje wijn geeft bij het koken meer inspiratie. Pech, deze niet, hij is troebel en ruikt zuur. Van de supermarkt krijgen we onze centjes terug.
Al worden de pannenkoeken van de snackbar al dansend gebakken, qua smaak kunnen ze niet tippen aan degene die Fons bakt. Met plezier lees en hoor ik mijn verjaardag wensen. Een Franse buurboot komt ons verwittigen dat door een windstoot onze zonnepanelen verticaal staan en de windmolen ertegen klettert. Alleen het blad van de windmolen is beschadigd. Na de controle is het te laat geworden om nog contact te hebben met het thuisfront.
Even schrikken als ik het luik opendoe, er val iets langs me. Het is een kleine gekko.
Fel schrikken, een Amerikaanse kakkerlak van 5cm in het badkamertje. Hij (hopelijk is het een hij) is snel, veel te snel. De volgende avond komt hij terug uit zijn schuilplaats en krijgen we hem te pakken. Er zijn meelsnuitertjes van een paar mm groot, in een lege plastieken zak. Bij inspectie van de voorraadbak vind ik nog een pakje pasta waarin ze tieren. De vacuümzakken en dozen verhinderen dat ze zich verspreiden.
Zaterdag 24 april 2021: vertrek 10h – zondag 25april 2021: aankomst 13h
Taiohae – Huuomi- Anaho: 26NM
Door het rollen van de boot is een van onze mooie cava-glaasjes stuk. Scherven brengen geluk? Als we de Controleurs baai invaren, passeren ons zwarte dolfijntjes.
In de inham van Huuomi zijn er wel 4 grote manta’s. Gracieus schuimen ze net ruimteschepen (beschrijving van Leen Deleenheer) de baai af. Heel bijzonder om dit te kunnen aanschouwen.
Na het ontbijt halen we het anker op en varen de baai uit, en nemen een ruime koers om de woelige Zuid/Oost punt te ronden. Met een noordse koers zeilen we halve wind met een dubbel gereefd groot zeil. De eerste anker poging is te kort bij het rif (uniek voor de Markiezen), de tweede te kort bij de groene ketch, de derde in 12m met 45m ketting is goed.
De maan rijst boven de heuvels op.
‘s Morgens prijkt de maan met een regenboog.
Anaho heeft een groot wit zandstrand, de baai is goed beschermd, de vallei is klein en alleen te voet of per boot bereikbaar. Er heerst een vredevolle rust. Op de Sunshine heerst ongerustheid. De gaffel van de voorste baby-stay is stuk. Ze wordt hersteld door de gaffel van een oude spanner af te slijpen. De eerst volgende gelegenheid zullen we alle gaffels vervangen.
Een heerlijk restaurant, met je blote voeten in het zand en een prachtig uitzicht op de baai waar de Sunshine geankerd is.
Druppelsgewijs maken we kennis met Maya, een Duitse backpackster die als crew tot hier is geraakt. Nu is ze babysitter op Camiel, het 2-jarig zoontje van Jaad en Lourdes. ’s Morgens vroeg vertrekken Lourdes en hun 5-jarig dochtertje Dunyã met een speedboot naar het volgend dorp Hatiheu om naar school te gaan en te werken als fysiotherapeute. Jaad maakt artisanale producten met citroentjes.
We volgen het voorbeeld van Marga en François, een Duits/Frans zeilkoppel, en doen een handwas met bronwater. In elke vallei staan massa’s kokospalmen. De kokosnoten worden gedroogd om als ‘kopra’ te versturen.
Op het smalle rotspad, van de leuke wandeling naar de baai Haatuatua, komen we een karavaan paardjes tegen, beladen met zaken groenten. We passeren langs majestueuze rotswanden. Op het grote erf vinden we iemand om die ons verse groenten verkoopt, zelfs tomaten.
Om naar Hatiheu te stappen moeten we over een heuvelrug van 300m. Op een van de uitzichtpunten hebben we een informatieve babbel met Sophie en de piloot van de gele helikopter.
De andere kant is schaduwrijk door de grote bomen. De boulevard van Hatiheu strekt zich uit langs het zwarte zandstrand. In het midden een sierlijke kerk en op het einde een kleine witte madonna op een hoge zwarte basalt piek. Overal staan grappige tiki’s.
Tijdens de lunch stopt een konvooi van een 15tal motorcrossers. Nadat ze bijgetankt hebben vertrekken ze naar Anoha en naar de duinen van Haatuatua. Hier hebben we serieuze bedenkingen bij. Het is heel gevaarlijk. Waarom is hiervoor het oude origineel voetpad verbreed? Hoelang zal de baai idyllisch blijven. Hoe zullen de paardjes die vrachten vervoeren reageren? De grenzen zijn gesloten, toch kan dit doorgaan………
Zondag beginnen we met pannenkoeken. Dan kneedt Fons secure het brooddeeg. Met 50% bio-integraal meel (te koop bij Magasin Larson), de juiste verhoudingen, kneed, rijst- en baktijd is het lekker en mooi. Maandag komen de manta’s langs. Ik spring met mij snorkel in het water. Oog in oog zie ik ze niet, maar ik verlies me wel in een school vissen. Nu ik toch in het water ben probeer ik zoveel mogelijk de groene aangroei van de waterlijn te schuren. Elke dag komt een kleine en/of een grote schildpad even loeren naar de Sunshine.
