Vrijdag 8 november 2019: vertrek 12h30 – aankomst 16h50
Curacao Marine – Santa Cruz: 19,5NM

Na de laatste inkopen, halen we eerst een ankervergunning Santa Cruz, voor we naar de immigratie en de douane gaan. We komen nog voorbij een huis met graffiti van Francis Sling.
Peter houdt het kontje van de Sunshine kort bij de steiger, zo kan Fons makkelijker uit de enge box varen. Het rommelig golfpatroon, voorbij de pontjesbrug, maakt, dat alles wat niet goed vast zat, zich in de boot verspreid. Zeilend voor de wind van 20kts hebben we een goede vaart op alleen het voorste zeil.
Enkele dagen achter het anker dobberen in Santa Cruz Curaçao is een verademing. Een briesje en geen muggen! Zaterdagvoormiddag varen we met de dingy 1NM om de ingang van de ‘Blauwe kamer’ (grot) te vinden. Onderwater snorkelen is hier niet zo gemakkelijk als in het zwembad. Het blauw is niet zo blauw als ik had verwacht. De catamaran Lazuli heeft rode canvas. Lien en Gi nodigen ons uit voor een ‘potluck’ samen met Ariane en Michiel van SY JOY. Een gezellige avond. Zondag middag delen Gi en Fons broederlijk een rijkelijke gevulde zeeschotel met frietjes van zoete patatjes bij ‘Let’s go watersports’. De bediening is niet in verhouding met de prijzen. In de namiddag, als de zon hoger staat, toon de ‘Blauwe kamer’ zich in al zijn facetten.

 

Maandag 11 november 2019; vertrek 9h(UTC-4h) – donderdag 14 november; aankomst 9h30 (UTC-5h)
CURACAO Santa Cruz – COLOMBIA Santa Marta: 338NM

Het grootzeil hijsen met de nieuwe battcars met wieltjes gaat vlotter. Lien en Gi wuiven ons uit.
De weersvoorspelling kloppen! De eerste dag rond de 20kts uit het oosten. Als extra hebben we 2kts stroming mee. Onze koers is WNW, om Aruba ten noorden te passeren.
“Zouden we dolfijnen tegenkomen?” “Neen” zegt Fons, “Niet zo ver van de kust”. Een paar uur later zie ik vinnen boven water komen. “Dolfijnen!” Hoe vinden ze dit bootje in het midden van de oceaan? Fons heeft niet graag dat ik naar de punt schuifel, hier kan ik hun schouwspel beter bewonderen. Het is een heel grote groep, ze verdringen elkaar om voor de boot uit te zwemmen.
Het licht van volle maan geeft een schaduw. In de verte zien we het schijnsel van Aruba.
Het tweede etmaal zeilen we meer W en erna WZW, de wind krimpt rond 15kts. Af en toe krijgen we een gekke golf en een keer een breker in de kuip. Juist voor zonsondergang komt er nog een groepje dolfijnen met de Sunshine spelen. ’s Nachts krimpt de wind naar 10kts en passeren we de gevreesde Cabo de la Velo heel rustig. Het derde etmaal is er nog minder wind, het slakkengangetje maakt dat we met daglicht zullen toekomen. Om middernacht komt een onweer met veel wind en bliksemschichten kortbij. Voor de veiligheid laten we het grootzeil zakken. Snel is het onweer verder getrokken en de wind valt helemaal weg. We motoren voorbij de 5 baaien. Onvoorstelbaar, de Colombiaanse hoogste bergen ‘Pico Christobal Colon’ en ‘Pico Simon Bolivar’ met 5775m liggen hier slechts 46 km van de kust. Heel vlug gaat de diepte onderwater naar 1000m. Deze ruige Sierra Nevada is het grootste kustmassief op aarde.
Op het rotseiland ‘Isla El Morro’ prijkt een statige vuurtoren.
In de Marina Santa Marta krijgen we een plaats op het einde van steiger C, kort bij de pilots, toegewezen. Voor een verblijf van 1 maand, is de dagprijs 23$ voor een 38 voet boot (excl. water en elektriciteit). Een aanvaarbare prijs, zeker als ze de agentfee, de immigratie en douane formaliteiten voor je regelen.
De muziek van bar ‘SUNSET’, tot laat in de nacht, kunnen we niet altijd appreciëren.
We komen bekende en minder bekende bootmensen tegen en socialiseren met nieuwe.
Santa Marta is de oudste stad sinds de Spaanse veroveraas. Er zijn rustige en gezellige plaatsen en hectische straten. Van hieruit gaan we het binnenland verkennen.

Onze buurboten op de werf zijn: “MoonShadow” (Belgische vlag met Noë een jonge Zwitserse skipper) en “Zouterik” (een Nederlands gezin, Tjaart, Mariska, Linde en Berber). We zitten in hetzelfde schuitje en delen successen en miskleunen. Na een primerlaag op het onderwaterschip verven we de blauwe antifoufing. De kleur is mooi, maar nog nooit is het uitrollen zo moeizaam geweest, op het einde lijkt het meer op brokkenpap.
De Sunshine is hier een van de kleinere boten, het te waterlaten is voor hen een “piece of cake”. De nieuwe kogelkranen sluiten goed af. De motor start alsof hij gisteren nog gedraaid heeft. Fons vaart feilloos in het kleine plaatsje in de marine, achter de werf. We omhelzen elk zuchtje wind. In de boot blijven de temperaturen boven de 30°C, niet bevorderlijk voor de nachtrust. Muggen blijven bij deze temperaturen actief.
Het aansluiten van de watergekoelde compressor voor de koelkast gaat vlotter dan verwacht.
De timmerman zaagt voor ons een plankje voor het onderste gedeelte van de deur, een kleine legger voor de keukenkast (zodat de potten recht in de kast kunnen staan) en een legger voor de grote bakkist. Zowel binnen als in de kuip staat alles tentoongespreid. Tijdens de droogtijd van de vernis- en verfwerkzaamheden ontvluchten we de geur en rommel, vooral in de verkoelende airco’s van winkels.
Geheel toevallig, met pasta en pizza, delen we ons wedervaren met Lien en Gi, afkomstig uit Mechelen, leven nu op hun luxueuze catamaran Lazuli.
Elke vrijdag is er in de ‘Palappa’ van de marine ‘Happy Hour’ en erna BBQ/potluck voor een democratische prijs. Onno bakt hopen vlees.
Een Deens gezin met 3 opgroeiende kinderen leeft harmonisch samen op een kleinere zeilboot dan de Sunshine. Chapeau!
Voor we de auto inleveren halen we bij Budgetmarine de grote bestelling op en kopen we bij Kooyman 2 bussen schuim om de koelkist te isoleren. Vanuit het pas geverfde keukenkastje boor Fons verschillende gaten, hierin verdwijnt het schuim als sneeuw voor de zon. We zullen nog verschillende bussen nodig hebben.
Marie-Noëlle en Jean-Pierre, uit Bordeaux, zijn van plan hun zeilboot Hunter DS44 te verkopen. Zij nemen ons verschillende keren mee om grote bussen schuim te kopen en zeggen telkens “encore des mousse?” Ze nodigen ons uit op een in bananenbladen gewikkeld gerecht “Hallaca” typisch van Venezuela. Bij ‘Ackerman’ een winkel met mooie stoffen, kopen we een stuk canvas om de bimini te herstellen.
Het gasfornuis en oven wordt eruit getild om langs daar ook de koelkist te isoleren. Het geeft de gelegenheid om deze grondig te poetsen. De doorgang is nu wel heel eng geworden.
De laatste dag van oktober zijn we toeschouwer hoe de grote wedstrijdboot van Maaike en Peter in het water wordt gelaten.In de vroege ochtend, als er weinig wind is, trekken we het voorste rolzeil op. Bij het stugge grootzeil verwisselen we de battcars naar exemplaren met wieltjes. Ook de achterstayspanner wordt vervangen
Het gat van oude walstroomcontactdoos wordt dicht gelamineerd met polyester.
De motor krijgt verse olie. De kaartentafel afgebroken om de nog niet volledig herstelde packtormodem terug te plaatsen.
Het rode backboord navigatielicht moet nog hersteld worden.
Oh, neen, het klussen is nog niet gedaan, we gaan het laten tot we er weer zin in hebben.
Het is de bedoeling om vrijdag in de baai van Santa Cruz te ankeren en op zoek te gaan naar de ‘Blue room cave’. Daarna varen we naar Santa Marta in Columbia. We zijn benieuwd. Tot dan.