Het weer houdt ons langer dan verwacht in Florianopolis. Vrijdag zoeken we een betere supermarkt en komen een super lekker kilo restaurant ‘La Pigmenta’ tegen. We vinden ook een echt volkorenbroodje, het eerste in Brazilië op onze laatste dag. Zaterdagmorgen maken we de boot vaarklaar, rekenen af in de jachtclub, nemen een uitgebreide luxe douche. ’s Middags genieten we van een laatste Capirinha en pasta met fruits de mer.
Zaterdag 17 december 2016: vertrek 15h – aankomst 19h
Iate Clube Santa Catarina – Ensenada da Pineira: 17NM
Zigzaggend om de ondieptes te mijden varen we het eiland voorbij en ankeren in een beschutte baai bij het vaste land. Het anker houdt direct goed, ondanks de harde wind liggen we zo vast als een huis. 
We bereiden ons mentaal voor op een lang trip.
Zondag 18 december 2016: vertrek 9h30
Donderdag 22 december 2016: aankomst 18h30
Ensenada da Pineira – La Paloma URUGAUY: 517 NM
We twijfelen, zou er teveel wind zijn? Het anker ligt goed vast, de ankerlier heeft moeite om het op te halen. Het eerste etmaal surfen rond de 8 kts. ETA staat op 2 dagen, dat beloofd. Dinsdag is er minder wind en de ETA varieert naar 4 dagen. Een piepklein vogeltje komt de boel opvrolijken. 
De motor geeft stuwkracht op de vlakke oceaan. Een walvis komt even spuiten naast de boot. De zonnewende geeft een mooie zonsondergang en we schuiven Rio Grande voorbij. 
Onder een sterrenhemel met het Zuiderkruis en een vallende ster verlaten we het bijzonder land Brazilië. We hebben een glimp mogen opvangen van dit groot rijk land met zijn prachtige natuur. We zijn dankbaar dat we zoveel fijne gastvrije en behulpzame mensen hebben ontmoet.
Het passeren van de Steenbokskeerkring kondigt het einde van de tropen aan. Het wordt wat frisser. Hoe zuidelijk we varen, hoe later de zon ondergaat.
Donderdag is in nevel gehuld, het klaart pas op als we de haven bereiken.
La Paloma is veel kleiner dan het VHF verkeer laat vermoeden. Twee marineiro’s staan op de stijger geduldig toe te kijken hoe wij aan het klungelen zijn. Met de pikhaak kan ik direct het kleine oog in de grote boei pakken, maar heb handen te kort om het touw er door te krijgen. Ondertussen drijft de Sunshine tussen de andere boeien, al goed dat Fons zich hieruit goed kan redden.
De Prefectura (Armada), Adouna en Direccion National de Hydrografia zijn dicht bij de haven. Langs het ruime strand kunnen we naar het toeristisch dorp stappen.
La Paloma is vlak en open met schattige huisjes. 
Opvallend veel rammelende oldtimers. 
Op de steigers komen wandelaars met hun mate potje in de hand en een thermoskan onder de arm. Mate is de nationale drank.
Christian, een krasse Franse zeventiger van onze rode buurboot gaat elders kerst vieren. We krijgen een grijze Kerst met véél wind en véél regen. Het wordt cocoonen met een kerstkip en de tekenfilm RIO. De luchtvochtigheid in de boot bereikt zijn hoogtepunt. Met een Canadese expat, die daar ook een zeilboot heeft en in de zomer terug komt, kunnen we een praatje maken. Zijn oude collie begrijpt hem en antwoordt ook.
Maandag gaan we ons wasgoed ophalen en komen een parkietfluisteraarster tegen. 
Dinsdag zijn er meer opklaringen, juist voor middagpauze klimmen we in de vuurtoren. 
We ronde ons verblijf af in een gezellig restaurantje ‘Las Rochas’.
Dinsdag 27 december 2016: vertrek
Woensdag 28 december 2016: aankomst
La Paloma – Piriapolis:
Voor we vertrekken praten we met Charlie die zijn 70voeter aan het klaarmaken is om te charteren naar Antarctica. Hij is naar La Paloma gekomen omdat ze in Piriapolis het liggeld verdriedubbelen in het zomerseizoen. 
Als de zon ondergaat verlaten we de haven met een wijde boog. Een onderbroken nachtrust is niet bevorderlijk voor onze vriendelijkheid. De dag van onnozele kinderen begint niet zo goed. De motor preutelt en stopt. Speel hier de bacteriegroei in diesel parten? Wat we ook doen, we krijgen hem niet meer aan de praat en we zijn nog een 10tal mijl van onze bestemming. Na een tijdje dobberen, krijgen we wat wind dat ons naar Pirapolis laat glijden. De communicatie voor hulp om de haven binnen te gaan verloopt moeizaam. Juist, als bij de haven het anker ligt, komt er een RIB van Prefectura. Begrijpen we hun bedoelingen niet of hebben ze weinig ervaring in het slepen van een boot? Na veel sukkelen en een bloedende hand van een van die gasten, geraken we in de haven. Met een douche proberen we onze ontevredenheid af te spoelen en hopen op een verkwikkende nachtrust.
Bij de Prefectura moeten we nu zelf voor een kopie van de documenten zorgen. De immigratie zet een stempel in ons paspoort.
Op de zoektocht naar supermarkt, bakker, lavadora, post, internet en enz., schaffen we ons een trolleytje aan. Dat zal de bevoorrading vergemakkelijken.
In de haven wonen zeeleeuwen. Den dikke springt elke avond op zijn troon, den dunne komt kort bij de Sunshine liggen.
Moge 2017 gevuld zijn met een goede gezondheid en een overvloed aan liefde!
