Het voorzeil vangt voldoende wind om de 29NM van Zuid naar Noord Fakarava te zeilen. Heerlijk zittend in de kuip zien we motus met enkele huizen en veel kokosnotenbomen. Een boot die niet continu beweegt geeft een betere nachtrust. Het eerste werk is om het wasgoed naar ‘Fakarava Yacht Service’ te brengen. Mobil is gesloten. Om 7h hebben we bij Boulangerie een van de laatste baguetten, die we kunnen delen met Willi. Met geluk kunnen we nog eitjes en bananen schoren. De pizzeria is voor onbepaalde tijd gesloten. Salade,
frietjes en voor sommige steak van ‘Rotoava Grill’ met zonsondergang is een uitstekend
alternatief.
Na een enkele dagen zijn de 10 geankerde zeilboten in aantal verdubbeld.
Dinsdag 10 januari 2023; vertrek 8h30 – woensdag 11 januari 2023; aankomst 13h
Fakarava – Makemo: 123NM
De weersvoorspelling geven wind onder 10kts uit het NO. Een zeldzame keer dat we onder vol tuig kunnen zeilen. Het Frans Marine schip ‘Bougainville’ verspert de pas. Ze roepen ons op en maken de pas vrij. Vela Dare volgt ons en zien de Sunshine in de pas dansen.
We moeten scherper aan de wind zeilen omdat de stroming ons wegzet. Rondom ons zien we veel squall’s. We passeren 3 atollen en kunnen dan ruimer zeilen. ’s Morgens is het grijs bewolkt. Donkere kleine dolfijnen zwemmen naar de Sunshine. Volgens de “Guestimator” zijn we één uur te laat om met slack tij door de pas te varen. We zien een dinghy liggen, van vissers denken we. Dan zal het voor ons ook wel gaan. In de pas merken we dat we 2kts
tegenstroom hebben en dat dinghy van golfsurfers is. In het atol zijn er heel veel bommies. Om deze koraalhoofden te mijden heeft Fons van alle beschikbare kaarten een vaarroute uitgezet. Met de verrekijker ziet hij de lichtere plekken. Bij motu Punaruka tussen de bommies zijn drijvers nodig aan de ankerketting. We rusten en vergeten het overvloedig hemelwater op te vangen. Heel alert voor de bommies varen we vrijdag 17NM verder. De ankergrond achter de pier is niet ideaal en alleen beschermt voor lichte N en O wind.
Pouheva is een groot dorp volgens Tuamotus standaard. De hoofdstraten zijn met gekleurde cementbalustrades afgeboord. Een driewieler is hier een ideaal vervoersmiddel.
De zoet geurende bloemen frangipani zijn er in vele kleurenvariatie.
We voelen ons welkom. De inwoners geven ons druiven, citroentjes en aubergines. Magali koopt enkel minuscuul gegraveerde parels. De supermarkt is nog goed bevoorraad. Er staan grote winkelkarren vol met eitjes. We doen ons te goed aan ajuinen, salade, tomaten, wortelen en een grote witte kool.
Tussen de pas en de vuurtoren zijn er hoge rollende surfgolven.
Enkele pilootvissen en honderden eenhoornvissen zwemmen onder de romp van de Sunshine.
Maandag, na een super smoslunch, varen we 11NM verder naar het meest oostelijk punt. Vela Dare is geankerd op een grote zandvlakte in 2m diepte. Dat is te ondiep voor de Sunshine. Ons anker graaf zich diep in een zandspot op 6m en is bestand tegen de harde NO wind wat ons een veilig gevoel geeft. In de cabine tussen de palmbomen wonen Gabriël en Lorenza, haar nonkel Hubert helpt hen met Kopra. Ofwel zijn ze bezig met hun noeste arbeid ofwel zijn ze dronken van hun zelfgemaakt bier. Met een mooi uitzicht knip ik de mannen hun haardos. Lorenza schuift ongeduldig aan. Voorzichtig kam ik de verwarde haren en aangemoedigd door de omstaanders knip ik de haarpuntjes. Dat is niet voldoende voor haar. Ze neemt de kam en begint wild te kammen. Ik denk ‘dat overleeft die dunne kam niet’. Lorenza wil dat ik haar haar tot op haar schouders recht afknip en dat ze de afgeknipte haren wil. Ze geniet van de aandacht die ze krijgt.
Van de genua is het stiksel van de UV bescherming een heel stuk losgekomen. Willi geeft het startschot om de genua naar beneden te halen. Onder een klapperend shelter is Fons dagen bezig om het met de stik te repareren. Te veel naalden sneuvelen.
Manta’s
Fons wil eerst niet geloven dat het manta’s zijn. Met een koffiesmaak in mijn mond neem ik de snorkel en zwem naar ze toe. Een eerste kennismaking. Mijn ogen prikken. Zeewater en koffie is niet lekker. Het is een unieke gelegenheid en zet door. Een vleugel van een manta raakt me bijna. Ik kan achter hun grote mond een nog grotere holte zien. Op hun witte onderkant hebben ze grote kieuwen en zwarte vlekken. Hun ronde bollende ogen zijn ver uit elkaar boven mondflappen. Vijf manta’s omringen me. Ik laat me drijven en ze zweven naar me toe, wijken uit naar links of rechts of duiken onder me door. De volgende dag deel ik het bezoek van 3 manta’s met Magali. Met mijn vinnen aan geraak ik verder van de Sunshine. Elke dag hopen we dat de manta’s ons terug komen bezoeken zodat we foto’s kunnen nemen.
Peddelbord
De tandem, Magali en Rita, zittend op een peddelbord werkt wel. Zo kortbij het water kan je het koraal en de visjes zien. Het strand, de kokospalmbomen en de horizon hebben een heel ander perspectief. Een ervaring van de onmetelijke ruimte. Zondag peddelt Willi mee, voorbij ‘sable rose’ naar het ZW punt.
Het is nieuwe maan, en het water is extra laag. We moeten het peddelbord meer dragen dan ons lief is.
Op het plateau zwemmen nieuwsgierige zwartpunt haaien en kleine witte morenen. We verkoelen ons in het heldere turkoois water en hopen dat het water meer gestegen is om terug te peddelen. Dat is niet het geval. Het is in elk geval een goede fysieke oefening.
De manta roggen zijn terug gekomen en Magali heeft een foto kunnen schieten.
