Maandag 21 maart 2022; vertrek 10h30 – aankomst 18h10
Apataki – Toau: 33NM

We persen de laatste minuut uit onze voor één week betaald internet. Alleen op genua zeilen we naar het dorpje en ontwijken een koraalrif. Op de ankerplaats bij het dorp Niutahi zijn de windgolven onaangenaam en een het rif te kortbij. We durven er niet blijven om inkopen te doen.
‘Zullen we door de pas varen, misschien kunnen we aan hogerwal ankeren.’ stelt Fons voor.
‘Maar hoe loop deze doorgang?’ vragen we ons af.
Voorzichtig varen we verder tot het ons duidelijk wordt. Buiten het atol vinden we geen geschikte ankerplaats.
‘Dan maar de dinghy optrekken en hopen dat we voor zonsondergang aankomen’ besluit Fons.
Het eerste stuk kunnen we nog behoorlijk zeilen, dan wordt het te scherp aan de wind en staat de motor bij. De zon begin al te zakken als we palmbomen en 4 masten aan de horizon zien.
‘Zou er nog een mooring voor ons vrij zijn?’ vragen we ons af.
Juist als de zon in de oceaan zakt pikken we een meerboei op. Anse Amyot is een valse pas op de NW zijde van het Atol Toau. Er is geen doorgang naar het atol en geeft bescherming tegen de wind en deining. Vrolijk zwemmen een groep dolfijntjes rond, er zijn ook haaienvinnen te bespeuren.
Gaston en Valentine ontfermen zich over de cruisers. Valentine is een hartelijke, goedlachse en godsvruchtige vrouw. Gaston is de visser, copraboer en speelt petanque als de beste. Bij hen kopen we een uru (broodvrucht) eitjes en vis. Hopelijk weten zij welke vis niet besmet is met ciguatera. Het is een toxine van algen die in tropische zeeën op koraalriffen leven. Het wordt niet afgebroken en de concentratie van het gif is groter bij een dier dat hoger in de voedselketen staat.
‘It’s a terrible disease’ waarschuwen Ann en Bob van SY Baloo.
Het is hier een snorkelparadijs. Gaston wijst ons hoe we met de dinghy over het rif in het atol kunnen varen. Het eerste wat ik zie als ik mijn hoofd onder water steek zijn haaitjes, een reuzen grote tandbaars zwemt voorbij. De koraal bommies zijn mooi begroeid. Bij de minste beweging schuilen verschillende kleine visjes in het koraal. We drijven te verweg, we varen langzaam terug en mijden de koraalhoofden. Naast de Sunshine is een koraaltuin. De koraalvlinders zijn overwegend geel met grote variatie in patronen en vormen. De engel- of keizersvissen hebben schitterende kleuren.  Papegaaivissen schrapen op het koraal en hebben al de regenboogkleuren. Van de lipvissen is de napoleonvis de imposantste, hij draait zich op zijn zijde om naar ons te kijken. De trekkervissen hebben een grote vinstraal, af en toe zien we een picassovis. Doktersvissen lijken te glimlachen, van de eenhoornvissen zijn er weinig. Maar één koffervisje gezien en een zwemmende morene. Fons ziet een gevlekte adelaarsrog.  Zuigvissen kleven tegen de romp van de Sunshine, eronder cirkelen 2 zwartpunthaaien zo groot als ik. Met een driftsnorkel in de pas zien we in het diepe blauw veel haaien. Wat een wonderlijke onderwaterwereld.
Vrijdagmorgen is het windstil. Fons klimt in de mast om de nieuwe windex te plaatsen. Niet lang erna draait de wind naar het westen en komt er regen. De Sunshine draait 180° en schommelt op de windgolven. Weg is het paradijselijk snorkelen.

Zondag 3april 2022; vertrek 7h30 –aankomst 16h15
Toau – Apataki: 40NM

De NO wind duwt de Sunshine alleen op genua voort. De lange deining van amper een halve meter maakt het een aangename zeiltocht. Op het rif van Apataki zien we brekers. De pas is rustig en we weten nu hoe hij eruitziet. In het atol trekken we het grootzeil op. Opkruisend in 4 raks, bereiken we de Carenage. Aan de ankerketting hangt Fons fenders, dat beschermt het koraal.
Ik ben blij dat we een pompoen, eitjes en kippenbouten kunnen kopen. Onze voorraadbak is goed geslonken. Mami heeft verpleegsterhaaien als huisdieren.
Is het: ‘Mercury for ever and never again’?  Heel het buitenboordmotortje ligt weer uit elkaar. Het kost een beetje bloed, veel zweet en harde vloeken. Het is ‘roeien met de riemen die je hebt’ om aan wal te geraken. Nog een keertje extra’s omdat het wasgoed nog niet gewassen is. Na dagen zwoegen krijgt Fons, met takel en winch kracht, het vastzitten asje eruit. Voorlopig is het opgelost.
ESTA, digitale dPLF, covid verklaringen en vaccinatiekaart zijn verplichte paparassen om te mogen vliegen naar Parijs.
Dinsdag of donderdag wordt de Sunshine op het droge gezet. Met de zeilen in de Sunshine zal het krap worden om de valiezen te pakken.