Fons heeft een nieuwe propeller gevonden en laat die afsturen via ‘eZone’
Het is druk in de autoverhuur, bij ‘Caribe car rental’ we kunnen een KIA Rio huren. Dinsdagavond landen Annie en Roger. Ze verblijven in ‘Hotel van der Valk Beach Resort’. Dat is kort bij de luchthaven en ongeveer 3 km waar de Sunshine op mooring ligt aan de andere kant van Kralendijk. Na wikken en wegen kopen we een nieuw onderwatercamera bij ‘Fish Eye foto’. De fotograaf geeft ons een deskundige uitleg.
Ik kan eens gaan snorkelen met mijn broer. Maar de zon is hier te krachtig voor zijn witte rug en dat bekomt hem niet zo goed.
Donderdag rijden we richting zuid naar de zoutpannen en de slavenhuisjes. Eerst komen we aan de witte.
Roger kruipt er in en voel hoe het was om hier met 4 te slapen.
De rode slavenhuisjes zijn oranje geverfd.
We picknicken vlak bij een kleine marina aan ‘Lac Bay’ en drinken een koffietje bij ‘Foodies’. Hier hebben we een prachtig zicht op het rustig turkoois meer en daarachter de wilde oceaan. 
Met Annie als copiloot rijdt Fons heel voorzicht over een off-road pad. De oostkust is heel woest.We komen voorbij de langste boom van Bonaire.
De douche, in de grote badkamer van Annie en Roger, weten we te waarderen.
Roger heeft het kunnen fiksen dat we samen met hun kunnen dineren. Gezellig samen lekker eten aan het strand, wat wil je nog meer. Als Roger ‘Dushi’ (=alles wat goed is) tegen de locale serveerster zegt, krijgt hij een glimlach, ze zijn niet gewoon dat een toerist zowat zegt.
De volgende dag rijden we naar het noorden langs de hoge kust lijn met uitgesneden rotsen. Bij duikplaats ‘1000 steps’ poseert een leguaan.
Fons telt 73 trappen, maar als je dit doet met je duikuitrusting voelt het als 1000. We picknicken met een prachtig uitzicht op het Gotomeer. Rincon is het oudste dorp van Bonaire. Hier is een cactusstokerij ‘The Cadushy Distillery’. Hij heeft een geboeide uitleg over welke cactus en welke delen ze gebruiken. Welk graan ze gebruiken en dat 3 maal destilleren om aan 95% alcohol te raken. Hij benadrukt dat ze de enige stokerij zijn in Bonaire. Op terugweg rijden we langs ‘Seru Largu’, een kruis dat op 123m hoogte staat.
Vanaf hier hebben we een overzicht over heel Bonaire.
Het eerste wat Roger de volgende morgen tegen ons zegt is dat hij vermoed dat de stokerij nep is. Als ze daar alcohol stoken zou je dat moeten ruiken en dat ze veel te klein is om zoveel te stoken. Dat hij een veel te dure (locale?) Gin heeft gekocht neemt hij er voor lief bij. Het is een speciale fles, onderkant ovaal, boven rond.
Het onderwaterleven ten zuiden Van der Valk Beach is kleurrijker, al snorkelend testen we de nieuwe onderwatercamera uit. 
Het programma van de Nederlandse TV ‘Ik vertrek’ heeft uitzendingen gehad over iemand die in Bonaire een mimigolf heeft gestart. Annie wil eens weten wat er van hun gekomen is.
Niet ver hiervandaan is het ‘Donkey Sanctuary’. Nederlanders vangen hier sinds 1993 gewonde, zieke ezels op. Spanjaarden hebben de ezels in de zeventiende eeuw overgebracht om als lastdier te gebruiken. Ze werden aan hun lot overgelaten toen ze overbodig werden.
Maandag staan we heel vroeg op, we willen zeker op tijd zijn om een SUV op te halen om naar het Nationaal Park te gaan. Het roeien gaat vlotter dan anders en we hebben nog tijd voor een gedeeld ontbijt bij Van der Tweel (AH). Juist als we stoppen bij de autoverhuur zie ik een mooie SUV wegrijden. En inderdaad hij staat 2 keer geboekt. Patrick haalt bij zich thuis een oude pick-up met de naam Snoopy voor ons op.
In het Nationaal park nemen we de grote toer. Na Blow Hole komen we aan Saliña Matijs.
De wegen die stijl omhoog gaan zijn verhard. Cactussen zijn de overheersende begroeiing. Bij een mooi strandje van de inham ‘Boka Kokolishi’ eten we, in de schaduw van rotsblokken, oncomfortabel, onze picknick. Hagedissen vechten om de appelvrank van Roger. We doen een hele omweg om bij een meer te komen wat eerder op een poel lijkt. Hier bij het zoet water zijn er wel vogels. Naar de trail van de hoogste berg Brandaris 241m rijden we niet naar toe. De weg naar Boka Slagbaai is stijl bergaf. De snorkelaars en duikers zijn er verzameld. In de Saliña Slagbaai staan een hele hoop flamingo’s.
We vervolgen de avontuurlijke weg, stoppen nog bij een uitzichtpunt en komen moe en voldaan bij ‘Park Entrance’.
De laatste avond knipt Annie nog mijn froufrou bij.
We zijn heel blij dat Annie en Roger de moeite gedaan hebben om ons zo ver te komen bezoeken.
Category Archives: Seizoen 2019
Curaçao – Bonaire
Zo’n luxe, een wasmachine te hebben in de marine.
De leegte die overblijft na het vertrek van Wim, Marijke en Janne vullen we op met een paar troostduikjes. Bij de vriendelijk duikorganisaties huren we een duikfles voor 15 NAF. Bij Kokomo beach wurm ik me in mijn 5mm volledig duikpak. Met 10kg lood en een fles van 12 liter, ben ik blij met de afkoeling van het water. Bij de gewichtloosheid onder water vergeet je het gesleur. We blijven 74min onder water. Niet slecht voor iemand, waar het 5 jaar geleden is dat ie nog gedoken heeft. Uit het water komen gebeurd op een niet zo elegante manier. De volgende dag gaan we naar PortoMari, daar waar Janne voor het eerst gesnorkeld heeft.
Nu probeer ik een 3mm shorty en 6kg lood. Het dubbel rif is prachtig, de kleurrijke vissen in de ogen kijken heeft iets magisch. Fons denkt dat ik het koud heb en keert terug.
Bij Curaçao Marine maken we een afspraak om de Sunshine van eind mei tot eind september uit het water te halen en te stockeren voor ons verblijf in België.
De bloedmaan kunnen we vanuit onze kuip bewonderen.
Fons installeert de nieuwe grotere zonnepanelen. Er zijn klinknagels te kort. Met het busje hebben we deze keer geluk, we worden tot voor de deur van Kooyman gebracht. Daarna lopen we door het mega Building Depot en lunchen er. We vinden de juiste afdichtingstrip voor de koelkastdeur.
Over het oefenterrein van de golf stappen we naar de Meditiontrail. Het is een stekelige wandeling met een prachtig uitzicht over het Spaans water, de Marine en Fuik baai.
In Willemstad trekt de kleurrijke galerij van NENA SANCHEZ me aan. Ze is de bekendste kunstenares van Curaçao. Op 71 jarige leeftijd is ze overleden, vertelt haar kranig zusje van 80 jaar. “We woonde samen en ik mis haar” zegt ze. Als ik vraag of ze haar eenzaam voelt, antwoordt ze: “Neen hoor, ik heb een hond”
De verstandhouding tussen ons Mercury motortje, voor het bijbootje, en Fons is niet optimaal. Het heeft vreemde kuren als we terugvaren van Santa Barbara Beach. Uiteindelijk na het verwisseling van de bougie is hij weer gewillig. We vinden een reserve bij NAPA autoparts. De testrit terug naar Santa Babara Beach is geslaagd.
Als we uitgeklaard zijn, stoppen we nog bij Budget Marine om een watergekoelde koelkast te bestellen.
Donderdag 31 januari 2019 vertrek 07h20 – aankomst 12h30
Seru Boca Marina – KleinCuraçao: 20NM
Er is minder wind uit oostelijke richting voorspeld, we maken hiervan de gelegenheid om die koers te varen. Zeilend worden we te ver weggezet, om Bonaire voor zonsondergang te bereiken en pikken een mooring voor de vuurtoren van Klein Curaçao.
Vrijdag 1 februari 2019: vertrek 8h – aankomst 15h
Klein Curaçao – Bonaire Kralendijk: 32NM
De motor helpt mee met het opkruisen. We pikken een rood/witte boei op een rustiger plaats niet zover van de Harbour Village Marine. Hier betalen we onze 10$/dag ankerfee. Omdat er geen groot Cruiseschip is kunnen we aan de Noord pier, kortbij de douane en immigratie, het bijbootje vastleggen.
Het is druk bij Karelsbar. Van goede lucht (vertaling van Bonaire) merken we niet veel. Aan ene kant is iemand een dikke sigaar aan het roken, aan de andere kant roken luidruchtige Nederlandse dames.
Vanuit onze kuip hebben we het voorrecht om rustig de zon achter Klein Bonaire te zien ondergaan.
Elke dag nemen we een plons in Caribische zee om te snorkelen of te zwemmen.
Sandra en Andy van de Duitse zeilboot Pico, die we kennen van Secu Boca Marine, liggen hier nog aan een mooring. We krijgen van hun tip en een aanwijzigen waar we een zeepaardje kunnen vinden.
Bonaire wordt ook duikersparadijs genoemd. Er zijn meer dan 60 duikplaatsen en op Klein Bonaire 25. Onze mooring ligt op duikplaats 32: Something Special.
We zien veel duikers in en uit het water komen.
Via Dive Friends worden onze duikflessen opgepikt door BHM Bonaire voor keuring. We varen naar de pier van Wannadive, iets verder dan de Marine, om de flessen met gepeste lucht te laten vullen.
Zo kunnen we onze eerst deugddoende duik onder de Sunshine maken. Direct zien we 2 grote tarpons. Vele grote en kleine kleurrijke vissen huizen in het koraalrif met grote paarse buissponsen. Een puntstaart slangaal, grijs met witte stippen, zoek bescherming. Bij de boot zwemt een barracuda.
De tweede duik vanaf de Sunshine, nu richting noord, verloop vlotter. Onder de Brussels catamaran Divelander zijn kerstboomachtige structuren geplaatst om nieuw koraal op te kweken.
Helaas, helaas, de propeller van het buitenboordmotortje is weg. Te kort aan de kant gevaren bij Klein Bonaire. Het is 2 km om, tegen de wind, terug te roeien. Twee motorboten, een gele watertaxi en een vissersbootje bieden hulp aan, maar Fons vindt het een goede oefening om terug te roeien.
Janne in Curaçao
De kerstsfeer in de marina is minimaal
Veel huurauto’s zijn door de eindejaarsvakantieperiode niet meer beschikbaar. Wij hebben nog bij ‘GoGo Cars For Rent Curaçao’ een Honda Civic kunnen huren. De automatische versnellingen en het stuur aan de rechterkant zal even aanpassen zijn.
De laatste dag van het oude jaar landen Wim, Marijke en Janne. Om 19h onze tijd, 24h Belgische tijd, zitten we in de auto en rijden naar de marina, wensen we elkaar “Gelukkig Nieuwjaar”. Janne is nog goed wakker en weet veel te vertellen. Overal wordt er vuurwerk afgestoken. Onze gasten zijn te moe om te feesten. Janne en Fons zijn in een diepe slaap en worden niet opgeschrikt door de luid knallende overgang van Oud naar Nieuw.
Fier zegt Janne haar Nieuwjaars moedhoed brief op.
Op het strand van Santa Barbara Beach is het rustig. De feestvierders slapen nog. We installeren ons onder een boom met een picknicktafel en ligstoelen. Aan het water is Janne in haar element. 
De verzameling koraalstenen en schelpen worden onder een niet goedkeurende blik van Fons naar de auto gebracht. Samen maken we het Nieuwjaardiner klaar, we krijgen er vuurwerk bij. Janne slaap goed in het zeebedje
Bij Budget Marine vinden we een perfecte snorkelset voor Janne en Marijke. We rijden verder tot Willemsstad en slenteren hier rond. Niet de voorkeur van Wim en Fons.
De Sint-Christoffelberg is 372m hoog en het hoogste punt van Curaçao. Hij staat hoog op de verlanglijst van Wim. Vroeg in de ochtend volgen we de weg naar Westpunt. We kopen toegangskaartjes en rijden met de auto het eerste traject in het park. Wim en Marijke gaan voor de top. Ik hoor een vader tegen zijn zoontjes zeggen “kijk eens hoe goed dat kleine meisje kan stappen”. Op een plaatst met een mooi uitzicht, niet ver van de steile klim, nemen we een lange rustpauze. Klimmers en dalers passeren ons.
Op de parking, waar de meeste auto’s zijn verdwenen, eten we onze picknick. Om uit het park te rijden moeten we over een helling die te steil is voor onze huurwagen. Wim, Marijke en ik stappen uit om hem een duwtje te geven. Een parkwachter met pick-up staat achterons, we mogen in de laadbak. Hij zegt ‘even lekker jong doen’. Best wel leuk.
Het nationaal park Shete Boka (vertaalt: zeven inhammen of baaien) grenst aan het Christoffelpark en beslaat meer dan 10km van de ruige noordkust. Eerst gaan we naar Boka Pistol, door de nauwe inham wordt het water explosief ophoog gestuwd.
Dan Boka Kalki, in de grote inham zijn er vele heremietkreeftjes.
Een pad langs de mangroven leidt naar de parking.
Op verschillende plaatsen waarschuwen borden voor vooral de giftige kleine op appeltjes gelijke vruchten.
Bij Boka Wandomi is er een natuurlijke brug door het water uitgesleten
Onder Boka Tabla kruipen we in de donkere glibberige grot met donderend geluid.
Voor diner passeren we langs Pirates Nest.
Marijke kiest de idyllische stranden.
Juist voor Sint Willebrodus stoppen aan de flamingo area.
2 modderbadende varkens verwelkomen ons aan de ingang van Playa PortoMari.
De leguaan hier is gewend aan toeristen, de meeste hagedissen zijn heel schichtig en kunnen heel snel lopen.
Het strand is wit zanderig koraal, er is een dubbel rif. We betalen maar 2 ligstoelen. Marijke is gebeten door het snorkelvirus en heeft geen tijd om te zonnen. Fons helpt Janne met haar duikbril en snorkel. Haar eerste snorkelervaring is een groot succes. Telkens wijst ze naar de gekleurde vissen, de regenboogvissen vindt ze het leukst. Onderwater zijn speciale betonnen ballen geplaatst waar vissen kunnen schuilen en waar koraal en begroeiing zich kan op vestigen.
De strandtent serveert verschillende soorten lekkere hamburgers.
Van op de parking kan Marijke nog een mooie foto nemen van de zonsondergang
Zaterdagmorgen wordt ons langverwachte nieuw bijbootje geleverd.
Of nee toch maar deze
Daaibooi beach, omgeven door kliffen, is een geliefd bij de locale bevolking om te BBQ. Wij installeren ons picknickdeken in de schaduw van een boompje. De meesten vissen zijn kort bij de rotswand. Onder de luifel van de snackbar zijn er suikerdiefjes, kleine gele vogeltjes.
Het is druk in de haven. Alle voorbereidingen worden getroffen voor de Fuikdag, die traditiegetrouw gehouden wordt de eerste zondag van het nieuwe jaar. Al wat vaart gaat op een hoop bijeen liggen in de fuikbaai. Wij laten deze braspartij aan ons voorbijgaan.
In het dorp Barber is een klein natuurpark Hofi Pastor. In een verwilderde omgeving staat één magistrale honderden jaar oude kapokboom. Interessant voor Wim, hij volgt de cursus boomverzorger.
De eerste zondag van de maand opent Landhuis Ascencion zijn deuren. Er is een gezellig sfeer met fair en een Antilliaan bandje. Landhuizen zijn op een heuvel gebouwd om een goed overzicht te hebben. Janne vindt het jammer dat ze niet langer met een vriendje kan spelen.
Het strand bij Tugboat is ontsierd door een groot roestend schip voor olieboringen. De Tugboat is een wrak van een kleine sleepboot dat op 5m diepte ligt. Het is bedekt met prachtig koraal en omgeven door vele kleurrijke vissen. Wim heeft meer zin in een wandeling en verkent de omgeving van Fort Beekenburg.
In Willemstad loost Wim ons naar een superrestaurant aan de Waterkant
Er wordt in de loop van de week minder wind voorspeld, een goede gelegenheid om naar Klein Curaçao te varen. Hiervoor gaan we een ankervergunning halen bij de Port Autority.
Wim en Marijke willen Pietermaai verkennen en overnachten in het Kloosterhotel. Wij genieten van het gezelschap van Janne.
Bij het museumbezoek vernemen Wim en Marijke wetenswaardigheden over Curaçao. Zo zijn de grote dikke kettingen bij de Tugboat een restant van de 2de wereldoorlog om te verhinderen dat een Duitse onderzeeër de baai zou invaren.
We maken alles klaar om woensdag naar Klein Curaçao te varen. Janne is benieuwd.
Woensdag 09 januari 2019: vertrek 10h – aankomst 14h30
Seru Boka marina – Klein Curaçao: 19NM
Het traject is tegen de wind en tegen de stroming. Niet echt aangenaam. 
De eerste kennismaking wel, helder blauw water en witte stranden, zeker als al de toeristenboten wegvaren en wij het eiland voor ons alleen hebben. Janne en Marijke zwemmen naar het strand en vertoeven uren aan de waterlijn.
Waar de toeristen zaten krioelt het nu van de heremietkreeften. We zijn geluksvogels, hier te kunnen zijn met ons eigen boot op een onbewoond eiland, BBQ op het strand met een magische zonsondergang.
Om het zand in ons badkleding weg te spoelen, zwemmen Marijke en ik in het donker terug naar de Sunshine.
Als de kippen zijn Wim, Marijke en Janne erbij om de zonsopgang te bewonderen. Bij het ontbijt vliegen sierlijk een zwerm flamingos over. Hun vleugels zijn zwart aan de onderkant.
Als eerste activiteit wandelen we naar de zuidpunt van het eiland. Er liggen veel schelpen en zee-egels. De meisjes kunnen het niet laten deze te verzamelen. De mannen vinden het tempo te laag. Het eilandje is 2km lang en ongeveer 1km breed.
We geraken maar tot aan het grote roestige scheepswrak en keren langs de roze vuurtoren terug. Voor de fosfaatwinning is het eiland een stuk afgegraven, waardoor veel van de originele vegetatie verloren is gegaan.
We zijn aan het lunchen op de boot als we een schildpad spotten. Marijke is er als eerste bij en volgt haar. Ik sleur Janne op de buis met me mee. Een grote schildpad komt er bij en daarna nog een heel kleintje. Marijke ziet hoe de grote schildpad naast Janne naar lucht komt happen. Ze is dol enthousiast.
Drijvend in het water de zon zien zakken in de zee, hoe gaaf is dat!
Vrijdagochtend wandelen via de vuurtoren naar de ruige noordpunt. Een beetje te ruig voor Janne.
Bij de oostkust zijn de rotsen uitgesleten
Bij het snorkelen, zien we terug een schilpad haar schild schuren aan het grote anker van een boei.
Vrijdag 11januari2019: vertrek 15h – aankomst 17h
Klein Curaçao – Seru Boca marina: 15NM
We hopen om dolfijnen te kunnen spoten. Janne en Marijke worden in slaap gewiegd.
Ik ben blij dat Wim met zijn lange benen, mijn taak overneemt, om van de boot te stappen en de boot aan te leggen.
De kapitein wil een stevige maaltijd daarom rijden we naar El Gaucho. Het uitzicht is prachtig. In de verte zien we een groot wit gebouw, het is een oud klooster en nu een medische universiteit.
Zaterdag is het Wim zijn klimdag. Wij gaan snorkelen in Kokomo beach met zijn schommel in het water.
Als kers op de taart, wat komt er in de verte voorbij? Dolfijnen!
We zien elkaar terug op Manbo Beach Boulevard. Terwijl de mannen genieten van een koel pintje, snuisteren de meisjes in de mooie winkeltjes.
Een ijsje uit een cocosnoot mag niet ontbreken.
De tijd is weer veel te snel voorbij gegaan en te laat om nog eten klaar te maken. De afhaalpizza is lekker.
Al vroeg zondagmorgen sluipen Wim en Marijke uit de boot, om de ‘medition trail’ te wandelen. Janne roept naar haar papa en mama die ze als kleine stipjes op de berg ziet staan. Zij hebben een uitzicht over heel het Spaanswater en de marina.
Met een klein hartje worden de valiezen gepakt.
We rijden naar de Piscadera bay en lunchen in het (h)eerlijk restaurant De Visserij. Op het water zien we pelikanen op en af vliegen.
Voor we naar het vliegveld rijden bezoeken we nog wat lokale stranden bij Sint Michiels baai.
Janne, Marijke en Wim; jullie goede vibes, jullie enthousiasme, jullie inzet hebben bijgedragen tot deze mooie intense 2 weken. Dank je wel
De meeste jaloersmakende foto’s komen van Marijke