Archipiélago: Ilsas del Rosario & San Bernardo – Sapzurro

Stefan, afkomstig van Bogotá, nodigt ons uit voor een lokaal zondagsontbijt. Het is uitgebreid en het sinaasappelsap vloeit rijkelijk uit de persen.
Drukke dagen met bevoorrading, overvolle karen bij de “Jumbo” en “Exito” en meer dan overvolle tassen en rugzakken met groenten en fruit bij de Mercado. Veel leuker om dit samen met Linde en Mariska te doen. Telkens met traktaties bij Juan Valdez.
De wasmachine draait de laatste wasjes. De sanitaire ruimte met airco zullen we hard missen. ‘Ooooh’ zucht iedereen die er binnenkomt.
 

Vrijdag 19 december 2019; vertrek 10h30 – zaterdag 20 december 2019; aankomst 13h
Santa Marta – Isla Grande (Islas del Rosario): 126NM

De ‘Zapre’ is getekend. Met de resterende COP betalen we de marine. Amper vertrokken, krijgen we een oproep van SY Zouterik dat er wat is misgelopen met bij tanken van diesel en dat ze terug gaan naar de haven om de boel op te kuisen.
Eerste rack naar het westen al motorzeilend, er te weinig wind is. Het tweede track ZW zeilen we met een wind tussen de 15-20kts een snelheid de 5-6 kts. In de weinig uren dat ik wacht doe maken 2 brekende golven in de kuip me kletsnat, zelf in de kajuitingang. We zien een zeilboot kortbij te komen. Het is SY Leva Vento komende van Cartagena. Niet duidelijk afgesproken en toch op dezelfde tijd aankomen. De archipel ‘Islas del Rosario’ bestaat uit een groep van 17 eilanden waarvan ‘Isla Grande’ het grootste is. De ankergrond aan de zuidkant is niet te vertrouwen. Aan de westkant nemen we een mooring, tussen de verschillende eilandjes in helder water. Verschillende vissers komen langoesten aanbieden. Ik mag van Fons niet gaan snorkelen zonder een boei mee te nemen, zo kunnen voorbijkomen boten mij goed zien.

Maandag 22 december 2019; vertrek 8h30 – aankomst 14h30
Isla Grande – Tintipán (San Bernardo Archipel): 25NM

Koers is ZZW. Bij gebrek aan wind, motoren we. Deze snelheid vinden veel dolfijnen fijn om in de boeg van de Sunshine te spelen.

10 kleine eilanden vormen het archipel ‘Islas San Bernado’. ‘Tintipán’ heeft veel mangroeven. De moorings liggen ver van elkaar. Fons snorkelt om te zien of de mooringboei stevig genoeg is, en ik blijf rondhangen in het water. Bewonder klein rifje vol klein zeeleven, in het zand ligt een vis met grote vleugels. Ik palm een adelaarsrog achterna en schrik van het geluid van een motor. Boven water zie ik dat een boot van de Armada me voorbij komt. Ik palm zo vlug ik kan naar de Sunshine. De Armada komt me een standje geven dat ik niet mag snorkelen zonder dat ik zichtbaar ben voor de boten. Ze inspecteren de boot niet zoals ze bij de Nederlandse boten gedaan hebben. De volgende dag als ik met Neusa ga snorkelen neem ik braaf de rode duikboei mee. We zien vele glazen flessen in het zeegras, verschillende zeesterren en een zwart-witte schorpioenvis.Samen bezoeken we ‘Isla El Islote’. Het is het dichtst bevolkte eiland van Colombia. Het wordt overrompeld door toeristen die voor 5000 COP in een klein bassin springen met te veel gevangen Tarpons en een Engelhaai. Er staat een groot afdak met zonnepanelen. In ‘Isla Múcura’ zijn er mooie stranden. Er ligt meer afval naast de vuilbakken voor selectief afval als erin. Langs wandelpad met veel kokosnotenpalmbomen stappen we naar het naar het dorpje. Het wasgoed hangt over laaghangende draden. We spenderen onze laatste luttele COP aan ‘Club Colombia’ bier en een ‘Aripa’ voor elk.Kerstavond smullen we van, door Nuesa en Wagner zelfgemaakt, platanen gnocchi en tomatensaus. We krijgen van hun memorabele kerstcadeaus.
 

Woensdag 25 december 2019; vertrek 10h30 – donderdag 26 december 2019; aankomst 11h30
Tintipán – Sapzurro: 90NM

Als kerstcadeau krijgen we goede wind om ZW koers te zeilen. De dolfijnen vinden dat de Sunshine niet snel genoeg vaart om in haar boeg te spelen. We stoppen niet op ‘Isla Fuerte’, we willen zo snel mogelijk de Zouterikjes vervoegen. Ze hadden dadelijk bezoek gekregen van de Armada en maar toestemming gekregen om maar 48uur in Sapzurro te verblijven. Dus dachten we dat ze al in Panama waren. Tjaar bedenkt een stuk ankerlier scenario om er langer te verblijven. Sunshine verlegt een beetje de koers naar het laatste dorp van Colombia. Sapzurro is het best bereikbaar met een boot, het is omringd door steile groene heuvels. Er zijn veel rugzaktoeristen. Tussen SY Joy en SY Zouterik ankeren we de Sunshine. Om een lijn naar een boom te krijgen zijn we aan het klungelen. De lijn wil niet goed afrollen en Fons valt in het water.
De Zouterikjes hebben taart gebakken voor Mariska haar verjaardag op kerstdag. Wij eten er zoveel van dat we geen avondeten meer nodig hebben. Het hemelwater spoelt al het zout van de Sunshine.
In de vroege ochtend horen we de brulapen.

Neusa is voor een paar dagen bij ons op bezoek. “Simon Bolivar is my hero” zegt Neusa tegen een 8 jarige Colombiaanse jongen. Dit ‘clever’ manneke is trost om met ons Engels te spreken. Hij vertelt over ‘the Liberator of Gran Colombia’ en dat ‘Santa Marta’ de hoofdstad is van het district ‘Magdalena’. Het bezoek aan ‘Quinta de San Pedro Alejandrino’ gewijd Simon Bolivar valt in duigen. Bij het plein van Simon Bolivar in het koloniaal ‘Casa de la Aduana’ is het ‘Museo del Oro’ gevestigd. Fons is verbaasd over de kennis die de indianen hadden over het bewerken van goud en koper.
‘LamArt Gastronomica Artico’ is een aangename plek om te lunchen.Bij Juan Valdez nemen we ‘Nevado de café’ ijskoffie als dessert. In het Historisch centrum bezoeken we de wit gepleisterde ‘Catedral de Santa Marta’ en ‘Iglesia de San Francisco de Asis’ met devote mensen.Graffities sieren de straten.Op het plein van de marina wordt er een groot podium gebouwd. Samen met de laatste feestgangers verlaten we zondagmorgen de Marine om naar de luchthaven te gaan. We vliegen naar Medellin, 600km zuidelijker, op een hoogte van 1500m. Deze ‘stad van de eeuwige lente’ heeft aangename temperaturen. De bus die ons van de luchthaven naar de wijk San Diego brengt, rijdt door een pas geopende lange tunnel. Medellin, voorheen de basis van drugbaron Pablo Escobar, heeft nu een bloeiende industrie. De inwoners zijn zelfbewuste harde werkers.
De rivier Medellin heeft een lang dal uitgesneden, de gebouwen van rode stenen zijn langs de flanken genesteld. De langste metrolijn (25,8km) van noord naar zuid volgt de bedding. Het openbaar vervoer is efficiënt, goedkoop en een mooi uitzicht. In de spitsuren is er een mensenstroom. Ons hotel ligt in het groene wijk El Poblado.
Door werkzaamheden is één ingang van de heuvel ‘Cerro Nutibara’ gesloten. Op de top is er een wijd zicht. Bij het nagebouwd ‘Pueblito Paisa’ is het veel te toeristisch. We dineren met de Zouterikjes, die in de buurt logeren. Gezellig.
Het mooi weer nodigt uit om met de Metrokabel naar ‘Parque Arvi’ te gaan. Het is de moeite om over de huizen te zweven. We hebben geen rekening gehouden dat het park op maandag gesloten is.
Bij het station ‘San Antonio’ veranderen we naar lijn B ‘San Javier’ en stappen over op Metrokabel J naar ‘La Aurora’. Zwevend genieten we van het prachtig uitzicht.
Van het station San Javier stappen we naar Comuna 13. Tot in 2010 een van de gevaarlijkste wijk door drugskartels en guerrilla bendes. Deze wijk heeft het niet gemakkelijk gehad. De grote transformatie is deels te danken aan ‘Street art’. Roltrappen brengen ons van het ene graffiti decor in het andere, elk met een ander verhaal.

Na een 2 uur durende busrit, door een gloeiend boerenlandschap, komen we bij ‘Piedra El Peñol’, een 200m hoge granieten monoliet. In plaats van een tuk-tuk te nemen stappen we 292 trappen om bij de voet van de rotsformatie te komen. Na inkom van 20000 COP beginnen we aan de 675 zigzag trappen. Fantastisch uitzicht op het groot ingesneden reservoir, ontstaan door de aanleg van een dam. Naar mijn gevoel kreunt de rots onder het hijgende massatoerisme.
We wandelen de 3km naar Guatapé, een zeer kleurrijk koloniaal dorp. Toevallig komen we Fred en Emmy tegen, Vlamingen die al vele jaren met hun mobilhome op reis zijn en veel continenten hebben bezocht. Natuurlijk gaan we als goede Belgen samen een pintje drinken.
Woensdagvoormiddag sporen we naar ‘Plaza Botero’. Naast volumineuze sculpturen van de kunstenaar Fernado Botero zijn er veel toeristen, verkopers en daklozen.
Vlakbij staat het ‘Palacio de la Cultura Rafael Uribe Uribe’. Dit openbaar gebouw wordt door de bewakers gecontroleerd, Fons aarzelt om naar binnen te stappen. Hier hangt een foto met de naam Agustin Goovaerts. Deze Belgische architect heeft het gebouw in gotische stijl ontworpen, in 1930 werd het ingehuldigd. De binnenkant doet ons aan art niveau stijl denken. Goovaerts heeft ook het ‘Palacio Nacional’ ontworpen, nu is het een druk commercieel centrum.
We vinden geen rust in de ‘Jardin Botanico’, midden in de tuin staan grote schermen opgesteld en schalt luide muziek.
Donderdag nemen we terug de Metrokabel en stappen uit in ‘Santo Domigo’, een authentieke buurt met graffities.Voor de volgende Metrokabel naar ‘Parque Arvi’ moeten we bijbetalen. We stijgen tot een hoogte van 2500m. Lange tijd zweven we over bomen. Het is een ecologisch uitgestrekt natuurgebied met verschillende wandelpaden, ze raden aan deze alleen met een gids te doen. In de wijk Moravia werd vroeger het afval gestort. Arme mensen leefden erop en maakte huizen van gerecycleerd materiaal. Nu is op de 30m hoge afvalberg diverse tuinen aangelegd.Vrijdagmiddag vliegen we terug naar Santa Marta, om bij de marine te komen nemen we een lokale bus. Als goede gewoonte nemen we een ‘Happy Coca’ als sundowner bij de minimarket van de marina.

Er is hier nog veel te ontdekken, maar de zee roept.
Onze bedoeling is om deze week voorbereidingen te treffen om verschillende weken te ankeren bij eilandjes van Colombia en Guna Yala eilanden. Het internet toegang zal hier beperkt zijn.
 

We wensen jullie een vredevolle kerst, een goed eindejaar en een excellent 2020.

Op SY TRYST, onze overbuurboot, treden Tony en Michelle in het huwelijksbootje. Ze hebben elkaar in het begin van het jaar leren kennen in Trinidad.
Donderdagmorgen stappen we ongeveer 2km via Calle 11 naar de zeer drukke Mercado Publico. Hier kopen we voor 8000 COP (=2,5euro) een busticket naar Minca. 1h later zijn we 15km verder en 650m hoger. 0oit was dit bergdorpje in het tropisch regenwoud van de Sierra Nevada in handen van de guerrilla groep FARC. Nu trekt Minca ieder jaar meer en meer reizigers aan. We kuieren door de straatjes, drinken een smoothie. We zien een belovend affiche van een museum, maar hier zijn ze nog aan het werken. Het Cacaomuseum is één kamer groot en behoord tot een winkel/café. We krijgen heel wat uitleg over het ambachtelijk lokaal bier. Het bier ‘Happy Colibrie’ (Pale-Ale type) is er uitverkocht.
Op aanraden van Mariska logeren we in Finca La Frecuencia. Het ligt 4km van Minca op een hoogte van 740m, alleen bereikbaar met een 4×4, moto of te voet. Achter de geel en zwarte poort moeten we goed springen van de ene op de andere steen willen we niet met natte voeten toekomen.
We worden verwelkom door de hoogzwangere Tala. In hun open huiskamer/keuken krijgen we lunch met zelfgebakken brood. Hier hebben ze nog een voorraad van ‘Happy Colibri’ bier. Onze kamer, een open constructie van bamboe, ligt wat hoger. Van een totale natuurbeleving gesproken! Harmonisch maken de dames het organische diner klaar. Nacir, hun 2jarig zoontje, kent Engels en Spaans en kan goed animeren. We vallen in slaap met de geluiden van de jungle. ’s Morgens zijn de brulapen actief. Na het ontbijt met bananenpannenkoeken stappen we naar de ‘Cascades de Marinkas’, hier zijn 2 watervallen boven elkaar.

Vlinders, groot en kleurrijke, zijn te vlug om op foto vast te leggen. Tropische bloemen zijn er in vele variaties.
Bij het alternatief ‘Casa La Semilla’ drinken we een zelfgemaakte kombucha. Het voetpad wordt steiler. De bomen zijn gigantisch. Het is koffiepluk tijd.Fons is normaal de voortrekker bij het bergop gaan. Nu begin hij achter te blijven, ziet er moe uit, is drijfnat van het zweten en hij heeft honger. Het restaurant ‘7 Pieras’ is gesloten, ze zijn met restauratie werken bezig. De tros bananen die er hangen zijn te groen om te eten. Even verder bij ‘Finca de Gustavo’ ga ik in mijn beste Spaans vragen of we eten kunnen krijgen. Na een uurtje, als al het werkvolk heeft gegeten, krijgen we een bord vol met rijst en bonen en voor Fons een stuk vlees. De huiskamer zet ons, op een klein tv toestel en grote koelkast na, 100 jaar terug in de tijd. Een paar km verder bij ‘Casa Minca’ zijn we terug in de toeristische 21^ste eeuw met cola en bier.Bij ‘Los Pinos’ zou je een zicht kunnen hebben op de oceaan en de witte bergen, maar er is mist en maken we deze omweg niet.
Langs een grotere kronkelende weg stappen we terug. Met 14km en 1400hoogtemeter in de benen best een vermoeiende dag.
Zaterdag na het ontbijt stappen we steil omhoog waar ze bezig zijn om een 12 hoekige bamboetempel te bouwen. Het is bijzonder om enkele dagen op deze unieke plek te mogen vertoeven. Nacir wou met ons mee naar Minca stappen.