Heel vroeg maandag morgen zijn we verwonderd triomf geluiden onder de boot te horen. We zien uitgelaten vissers en vele grote hopen vis. Zou deze wonderlijke visvangst te maken hebben met de speciale volle maan? Heel de voormiddag worden man en macht ingezet om de vis uit hun netten te halen en te transporteren. Het zijn straffe mannen die vissers, maar met hygiëne nemen ze het niet zo nauw.
Overdag schommelt de temperatuur tussen de 15 en 20°C, en als de zon schijnt ideaal om te werken. Als ’s nachts de temperatuur daalt tot 6°C is het koud. Sinds de winter 2014 in Portugal slapen we terug onder een donsdeken.
Bij restaurant “Alva” zijn de portie zo groot dat we ze kunnen delen en bij de bakkerij “Aviada” vinden we lekkere kokoskoekjes en muffins. ’s Zondags mag het iets meer zijn en eten we een menu bij “La Corniche” met een “illy” koffietje. Als we naar boven stappen is er paniek bij het beeld van de “Stella Maris”. Voor zover we het kunnen verstaan heeft een brommer zijn bocht gemist en in de lagergeleden struiken terecht gekomen. We zien hem niet maar horen hem wel kreunen. Bij de Sint Antonius kapel op 130m hoogte hebben we een heel overzicht over Piriapolis.

De verjaardag van Fons wordt op het droge gevierd

Fons gebruikt autowax om de Sunshine te laten glimmen.
Twee dagen regen verhindert ons om verder antifouling te verven. “JOTUN” antifouling heeft een mooie turkoois kleur maar de viscositeit is veel dikker.

Met een nieuw logwieltje en het vervangen van de vetkoord voor de dichting van de schroefas zullen we extra moeten controleren op lekken als de boot in het water ligt.
Vrijdag is een uitzonderlijk warme zonnige dag als de Sunshine in plaats van 8h30 om 12h te water wordt gelaten. De grote marine kraan kan niet bij de Sunshine geraken en de “Merlin” moet eerst verplaatst worden.

Zaterdag morgen is het even schrikken als de vloer in het badkamertje onder water staat. Maar de oorzaak lig bij mij, ik heb een kraan niet gesloten. Duidelijk nog niet gewoon aan het leven op het water. Fons vindt water scheppen met een volle blaas niet leuk.
Zondag is het een blij weerzien met het Vlaams gezin: Anemie en Henrik met hun lieve dochtertjes Mira en Karo. We delen zoete en hartige hapjes en drank.

Als het stuur terug gemonteerd is, de nieuwe buiskap staat, de navigatie PC in orde is, de aparte dieseltank voor verwarming is aangeslopen en misschien nog onverwachte dingen, dan varen we via Montevideo en “Colonia del Sacromento” naar Bunais Aires om daar onze nieuwe zeilen op te halen.

De agenda is goed gevuld. Zaterdag gaan we eerst Nienke, een wolk van een baby, bewonderen en dan naar het feest van Morris zijn 60^ste verjaardag. Zondag ontmoeten we in het Vloot Jaklien en Tony, ze vliegen binnen enkele dagen naar Fiji waar hun zeilboot de Jakker op hun wacht. Wij luisteren geboeid naar hun 10 jaren wereldomzeiling.
Het tuintje is bezaaid met vergeet-mij-nietjes.
Voor het internet moeten we ook hier geduld hebben, de modem laat op zich wachten. De gegeerde wasmachine kan niet dadelijk draaien, we moeten eerst opzoek gaan naar een nieuwe. De oude TV geeft eveneens geen knik meer.
Het dansoptreden, de schoolfeesten, de verjaardagfeestjes, BBQ’s, bezoeken van en naar vrienden en familie, babysitten en kinderoppas volgen elkaar in snel tempo op. Deugddoend te merken hoe al de kleinkinderen groeien in hun eigen eigenheid en hun talenten ontwikkelen.
Mijn weerstand gebied me het wat rustiger aan te doen.
Via de “BIB” houden we onze voorraad film en luisterboeken op peil.
Samen bezoeken we pareltjes in Vlaanderen: het Hallerbos, Herkenrode, Damme, het Vinne, Bokrijk, Asdonk, Lubbeek, Halen, zelfs Averbode, Scherpenheuvel en Amandina.

De jaarlijkse traditie van de Parkies concerten in het Kapermolenpark zijn nog zoveel leuker als we oude gekende tegenkomen.
We kunnen het verven niet laten en installeren een nieuw tuinhuis.
Hebben wij de tijd of heeft de tijd ons? We proberen soepel mee te bewegen op de golven van de tijd.
Voor ons gevoel zijn de 3 maanden veel te snel voorbijgegaan. We hebben de kleinkinderen intens geknuffeld, een gans jaar hebben niet goed kunnen maken, maar toch zeker een half.

In Madrid vertrekken we met vertraging rond middernacht, we vliegen naar het westen en krijgen een extra lange nacht. Rond 8h in de morgen (13h in België) landen we een mistige, grijze en miezeriger Montevideo. Elke poging om op het internet van de luchthaven te geraken mislukt. Het lukt wel in de luxe bus die ons naar Piriapolis brengt. De Sunshine staat nog stevig op de gekruiste eucalyptus palen, zusterlijk langs de “Merlin”. Even komen er opklaringen, als of ze blij is ons terug te zien. Fons hijst de 23kg zware valiezen naar boven, het is moeilijk een plaatsje te vinden in de volgestouwde kajuit. Voorlopig delen we de kleine woonruimte met het loge gezelschap van 5 zeilen.
Nu schijnt de zon, dit verdoezelt gemis aan de zomer en de kleinkinderen en geeft moed om de Sunshine klaar te maken om terug in het water te gaan. Elke dag showen de zeeleeuwen in onze achtertuin