Dinsdag 4 april 2017: vertrek 15h30 – donderdag 6 april 2017: aankomst 15h
Mar del Plata Argentinië – Piriapolis Uruguay: 259NM
 

Eindelijk, na een maand van wachten op gunstige wind, is er een klein weervenster. Na het bezoeken van alle instanties wuiven Joanna, Marcel en Nico ons uit. We zullen de gezellige uren met hun missen.
Het sportief vertrek duurt niet zolang. Met halve wind varen we meer 7kts. Met een windstilte springt de motor bij en het volgende etmaal kunnen we weer zeilen. Heel bizar, we krijgen op de navigatie PC geen GPS informative meer door, murphy?. Het laatste stuk zet de stroming ons een stukje van Piriapolis weg.
Op het secretariat van “DIRECION NACIONAL DE HIDROGRAFIA” proberen we met Walter te bespreken om de boot uit het water te halen. Vrijdag doen we de nodige paparassen bij de Migratie en de Prefectura.In de Paasweek neemt de toeristische drukte toe. Op de kade moeten we ons een weg banen tussen de vislijnen.Tijdens het winkelen in een moderne supermarkt Devoto, hoort Fons Vlaams spreken zo maken we kennis met Anemie en Hendrik met hun lieve dochtertjes Mira(7j.) en Karo(5j.). Ze hebben verschillende jaren Zuid Amerika met hun vrachtwagen doorkruist en willen zich hier nu vestigen om een firma in zonnepanelen op te richten. Bij de zeilers vind je allerlei pluimage. Christian noemt Australië zijn thuis, is van Russische afkomst, zijn tweede vrouw was een Duitse en is nu getrouwd met een Filippijnse. Hij is, in 4 maanden, van Guatemala via  Kaapverdië naar  Uruguay gezeild in een zelf gebouwde boot zonder motor, zonder navigatie middelen, zonder kompas. Begrijpen wie kan. Paaszaterdag zien we een zelfde type boot als de Sunshine de haven binnenvaren, met een Franse vlag. Het is SY Merlin, die we ontmoet hebben in Montevideo. Isabelle en Christophe zijn uitzonderlijke gastvrije mensen. Wij worden diezelfde avond al uitgenodigd, ook al hebben ze hun Argentijnse neef Miguel en zijn zoon aan boord. SY Merlin is een zoete inval want er komen nog vrienden op bezoek. Het klassieke paaseitjes ontbijt is op de Sunshine.
Donderdag is een regendag. Gewoonlijk is het op mijn verjaardag zonnig. Zal dit in het zuidelijk halfrond anders zijn? Maar nee, vrijdag is er zon en er kan een fietstochtje vanaf. Ook mag ik kaarsjes uitblazen voor mijn verjaardag. De vervelende job om de boot te ontmantelen en zo veilig mogelijk, voor enkele maanden achter te laten, is lichter wanneer er andere in het zelfde schuitje zitten en elkaar kunnen helpen. Bij Merlin zit het voorste zeil vast. Aan de handigheid waarmee Christophe in de mast klimt merken we dat dit voor hem niet de eerste keer is. Isabelle spreekt Spaans en opent vele deuren.
Maandagochtend wordt de Sunshine gelift. Maar eerst moeten er nog getekend worden. Fons gaat naar het secretariaat moreel bijgestaan door Isabelle en ik blijf alleen met de Sunshine bengelen in de lift aangemoedigd door Christophe.In het midden van de werf krijgt de Sunshine een plaats, het lijkt erop dat ze fungeert als een rondpunt. Terwijl dat Fons zich over de Sunshine ontfermt, gaan Christophe, Isabelle en ik op zoek naar planken, die zijn nodig voor een stabielere constructie. Met verenigden krachten is de kruisverbinding in minimum van tijd gemaakt.’s Avonds krijgen we weer een eetfestijn op de Merlin.
Dinsdag wordt zoveel mogelijk gedaan om alles veilig op te bergen en de pokkenschroef in azijn te weken.  
Ze hebben veel wind voorspeld en we krijgen 47 kts wind met veel regen. Een serieuze test of de constructie stabiel genoeg is, maar absoluut niet bevorderlijk voor de nachtrust.
We kunnen niet bij de Merlin geraken om deftig afscheid te nemen omdat de steigers onderwater staan.
We bakken pannenkoeken met havermout en nemen deze mee als ontbijt op de bus die ons naar Montevideo brengt. Op de luchthaven schuiven we eerst aan om de in te checken, dan controle, daarna immigratie. Tijdens de bijna 11 uur durende vlucht proberen we zoveel mogelijk uiltjes te vangen. De espresso in de luchthaven van Madrid smaakt. Een kleiner vliegtuig van Air Europe brengt ons naar Zaventem. Hier kunnen we Liesbeth en Leo in ons armen sluiten. Zij zijn zo bereidwillig om ons naar Schulen te brengen.
Zo hartverwarmend om onze kinderen en kleinkinderen te kunnen knuffelen.