De inspectie van de Prefectura brengt meer stress dan verwacht. In de meeste nautica-winkels zijn de prijzen van de vuurpijlen het driedubbel van Europa en de geldigheid is 2jaar, bij ons is dat 4jaar. In hun reglement staat dat er 6 stuks van elk (hand en parachute) nodig zijn terwijl internationaal 4 voldoende zijn. De Duitsers en Engelsen zijn ons voor geweest, hebben de voorraad opgekocht; wij bezoeken verschillende winkels en wachten op een nieuwe levering. Ondanks de onderhandelingen van Rodolfo met de Prefectura moeten we de 2000 peso’s (=100euro) boete betalen.
Mar-del-Plate is de laatste plaats waar we ons gemakkelijk kunnen bevoorraden. Fons haalt 260liter diesel en 30liter benzine. Met elk bezoek aan de supermarkt komen we met uitpuilende rugzakken terug tot de voeding en drank bakken overvol zijn. Dankzij de inspanningen van Clara en Rodolfo kunnen we onze plastieken gasfles laten vullen. Clara geeft ons een machete cadeau, nu zijn we gewapend tegen de kelp.
Speciaal voor Yorrit, een foto van de zeilvliegers

Vera, een Swan 47, met de sympathieke Duitsers Britta en Michael, ligt aan de steigers buiten de jachthavenkom.
We krijgen een paar serieuze onweders. Het wisselvallig weer en vooral de wind is het voornaamste gespreksonderwerp.
Maandag, na de controle van de Prefctura, vertrekken de Engelsen en de Duitsers, ze hopen zover mogelijk zuid te geraken.

Dinsdag 12 december 2017: vertrek 5h30 – aankomst 19h
Mar-del-Plata – Nécochea: 75NM

Wij wagen maar een klein stapje. Het grootzeil hijsen we in de havenkom. Na een tijdje kalmeert de rommelige oceaan. Met halve wind halen we een comfortabele snelheid. De zon maakt de zeiltocht nog aangenamer. Een paar uur voor aankomst is de wind op. Op de rivier Quequen zien we eerst grote graansilo’s en daarna roestige bootmonsters waarvan een tegen een ingestorte brugpeiler ligt.Alfonso en Adrien van Cresendo komen naar ons toe gegroeid om te helpen aanleggen langs Adagio in Yacht Club Vito Dumas.