In een supermarktje in Santa Maria kunnen we eindelijk nog eens sneetjes Gouda kaas kopen.

Een taxi brengt ons naar de zoutmijnen.

In Palmeira ligt de “Fontenario” een 500 meter van het strand. Hier vullen we onze opgespaarde plastieken flessen, en in 2 ritten met het bijbootje, is een watertank van 100 liter gevuld. Met emmers zeewater spoelen we het meeste rode zand van het dek. De wind luwt en de zichtbaarheid verbetert, het is een heel stuk aangenamer.

 

Dinsdag 23 februari 2016 vertrek 20h45 – woensdag 24 februari aankomst 10h30
Sal Palmeira – Sao Nicolau Tarrafal: 86NM

De weersvoorspelling geeft nog altijd 5 Bf, maar de wind zou niet meer boven 20 kts komen. Het is meer dan 12 uur varen, om zeker met daglicht aan te komen vertrekken we ’s avond. De volle maan verlicht de kuip. Met halve wind zeilen we met een snelheid van rond de 8 kts. Dan neemt de wind en de golven toe, veel meer dan voorspelt. De windpiloot, die ons trouw naar Sal stuurde, weigert de naar ons gekozen richting te sturen en geeft een gijp. Ook de elektrische piloot kan de achterop komende golven niet te baas. Fons neemt het roer over. De volle maan schuift langzaam naar het westen de richting die we uitvaren. De logica om met NO wind, het eiland langs het zuiden te passeren en zo in zijn bescherming te komen, klopt niet! De ergste portie golven en wind krijgen we bij Ponta Granda. Eén reef in het grootzeil is niet voldoende. Met een bang hart zien we dat een stuk van het achterlijk gescheurd is. Als we het punt gerond hebben laten we het grootzeil zakken en rollen de Genua op. Met moeite kan de motor tegen de wind en golven op.
Naarmate we Tarrafal naderen, milderen wind en golven. In de haven schijnt de zon en is het windstil. Ook hier ligt een zeilboot zonder mast, die ons doet herinneren dat het op de oceaan kan spoken. Vissers zijn druk bezig hun netten tussen de geankerde boten te gooien. Wij zijn bekaf. De boot wiegt en rolt, dat is terug wennen.

Donderdag morgen pompen we het bijbootje op en varen naar de kade, daar verdringen jongens zich om ons te helpen en op het bijbootje te passen. Inklaren doen we bij de “Police Maritima” op de grote boulevard met kasseien. Er is weinig zwerf vuil, ook niet op het zwarte zandstrand. Felgekleurde huizen staan naast grijze betonblokken. De Chinese winkels zijn ook al tot hier doorgedrongen. Het is weinig toeristisch, de verstaanbaarheid beperkt zich meestal enkele woorden Engels of Frans van hunne kant of gebarentaal en enkele woorden Portugees van onze kant. Maar we zijn ook een oudere man tegengekomen die Nederlands kon spreken. Krul of kroezelhaar is geen uitzondering, alleen is het hier niet altijd pikzwart. De mensen zijn vriendelijk, behulpzaam en lijken tevreden.

Sao Nicolau is een divers bergachtig eiland met een hoogte van 1312 meter. De oostkant is dor, vanuit de kuip zien we een kloof en met een beetje fantasie zit je een western film. Met een Aluguer rijden samen met de locale mensen voor 5 euro mee tot Ribeira Brava, de hoofdstad. Tijdens de 50 minuten durende rit, kunnen we alleen de woorden famillia en toerist van hun gesprek verstaan. Het landschap wordt groener en groener. Langs de weg komen we ezeltjes tegen en op de heuvel lopen geiten en koeien. Op de terrassen groeien landbouwgewassen en bananenbomen. De hoofdstad is maar een voorschoot groot en heeft vele smalle steegjes.

 

Verloren:

Als je een zonnebril gebruikt als diadeem en dan languit in de kuip gaat liggen, glijdt hij langs de spiegel in het water.

Jammer maar helaas onze welbeminde solar douche zak is verdwenen. Hij kan van de boot gerold zijn ofwel heeft hij pootjes gekregen. Onze zoektocht naar een nieuwe, heeft alleen geanimeerde conversaties opgeleverd.

Het verblijf in Lamin Lodge is gemoedelijk. Hier liggen ook andere wereldzeilers: S/Y CHULUGI een Duits koppel Marcel en Joanna met hun naakthond Nico en een catamaran ZEP met een Oostenrijker Sepp (hé dezelfde naam als onze kleinzoon).
Rastaman Lamin brengt met zijn pirogue of dugout (de typische boot van hier) lekkere tapalapa (brood). Wij waarderen de frietjes die ze in de Lodge serveren. Sommige middagen zijn de aapjes heel actief om spaghetti of bananen van het buffet te jatten. De Lodge is gekend bij vogelaars met hun fototoestellen en gigantische lenzen. We spreken met Michel Janssen uit Zoutleeuw die een groep van Natuurpunt begeleid. Het is aangenaam om af en toe te verkoelen in het water. Bij laagtij zijn de schelpen op de steltwortels van de mangroeven te zien.

Dinsdag met hoogtij varen we terug naar de haven van Banjul (7NM). Woensdagmorgen willen we gaan uitklaren, maar er is teveel wind en golven om in bijbootje te stappen. In de late namiddag is het voldoende geluwd om naar de kant te tuffen. Het immigratie kantoortje is gevuld met vrouwen in uniform. Ze kijken met volle aandacht naar een soap op de TV. Hun pruiken liggen op het bureau, het is hier de mode om een pruik met sluik haar te dragen.
Boodschappen doen in Banjul is vermoeiend. Door de hitte en de opdringerigheid van plakkers. Telkens staat er eentje klaar om je te begeleiden, sturen je van hut naar her, en verwachten een fooi.
In de enige povere supermarkt die Banjul rijk is, kunnen we kaas kopen en vinden we eindelijk een 9 volt batterijtje voor de multimeter.
De boot is vuil, maar naar Afrikaanse normen doenbaar.

 

Donderdag 4 februari 2016: vertrek 11h30 – zondag 7 februari 2016: aankomst 22h
Banjul – Sal Baia da Morderia: 469NM

Het eerste etmaal proberen we, scherp aan de wind al motorzeilen, hoogte te winnen in de bescherming van de grote baai van Dakar.
De andere etmalen neemt de wind toe tot boven de 25kts. We varen aan- tot halve wind met 1 reef in het groot zeil. Het voorlijk van de Genua is gedeeltelijk uit het voorstag gekomen, we rollen hem een paar slagen op om te voorkomen dat hij volledig losschiet. De Sunshine stampt in de golven. Wij hebben handen te kort om ons vast te houden. Het resultaat is niet alleen blauwe plekken, ik heb een pijnlijke schouder en Fons voelt danig zijn ribben. Fons is gevallen bij het redden van een spartelende vliegende vis uit de kuip.
We prefereren te ankeren in een grote baai dan in het donker een ongekende haven in te varen.

 

Maandag 8 februari 2016: vertrek 9h – aankomst 10h15
Sal Baia da Morderia – Sal Porto da Palmeira: 6NM

Achter de grote vernieuwde pier liggen meer dan 30 boten geankerd of aan een mooring. Het is zoeken naar een geschikte plaats, voldoende afstand van de andere boten en niet op de pijpleiding.
Door het ankeralarm gaat onze nachtwacht verder. De contante harde wind en de slechte ankergrond maken dat we verschillende halve dagen bezig zijn met de Sunshine te herankeren. Het tweede anker, dat we van Roger kregen, geeft ons meer zekerheid. De Sunshine ligt bedolven onder een laag rode Sahara zand, het nestelt zich in de kleinste hoekjes. Zo smerig is ze nog nooit geweest!

Als we een voet aan wal zetten, komt de vrolijke muziek ons tegemoet en vallen de vele kleurrijke huizen ons op. Bij de Maritieme Politie moeten we de bootpapieren achterlaten en in het Immigratie kantoor vinden we pas de 3^de dag iemand om een stempel in ons paspoort te zetten. De SIM kaart voor het internet hebben we snel gevonden, het brood duurt iets langer.

Op de grote pier van Palmeira, de enige haven op Sal, komen ferry’s en worden schepen gelost. Op de kade wordt vis gekuist en verkocht. Sal, één van de 10 bewoonde eilanden van Kaapverdië, is vrij vlak, een droog steppeklimaat met weinig vegetatie, het heeft een lengte van 30 km en een breedte van 12 km. Het eiland is naar zout genoemd, gewonnen in de brede vulkaankrater Pedra de Lume.
Drinkwater is schaars, de meeste huizen hebben geen waterleiding. Aan het centraal waterpunt komen ze met kruiwagen vol jerrycans water halen. Er zijn installaties om van zout zoet water te maken.
Voor 1 euro kunnen we met een mimibusje meerijden naar de hoofdplaats Espagos. We hebben geen rekening mee gehouden dat Aswoensdag hier een feestdag is.

Op een terras komen we Vlamingen tegen, hoe toevallig kan het zijn, ze zijn de buren van Leen en Rik.
Santa Maria, in het zuiden, is de meest toeristische plaats, gekend van zijn witte stranden en het kitesurfen.
We staan te popelen om verder te varen maar de aanhoudende harde wind houdt ons aan Sal gekluisterd. Terwijl onze voedsel- en watervoorraad met de dag slinken en de waszakken uitpuilen.