Maandag 28 maart: vertrek 17h – vrijdag 22 april: aankomst 19h UTC
Mindelo – Salvador da Bahia: 2190 NM
In de meeste havens zijn er havenhonden. Deze van Mindelo is bijzonder, hij springt met zijn voorpoten in het water en duikt er dan met zijn snuit in, een hond die kan vissen? Als we terug komen van de immigratie komt hij een afscheidssnuffel geven.
Met een lapje genua, zeilen we tussen de eilanden met hun acceleratiezones. De volgende 6 etmalen hebben we achterlijke wind tussen de 10 en 20 kts en halen een gemiddelde snelheid van 5kts. Zo hebben we het graag. De golven zijn rond de 2 meter en de deining geeft soms grote uitschuivers. Op de schommelende boot is het een contante evenwichtsoefening en bewust elke handeling uitvoeren anders vallen er brokken. De eerste nachten zijn nog fris en de afnemende maan vergezeld ons steeds later. Het wolkendek verhult de sterrenhemel. Een luisterboek en een 1/2 zeeziektepilletje helpen mij door de zwarte nachten.
Scheepvaart is beperkt: Japanse en Chinese vissersboten, cargo’s en tankschepen. Met de AIS blijven ze ver uit onze buurt.
Zwermen of scholen vliegende vissen kunnen een ferme afstand boven het water afleggen.
Als de zeegang het toelaat en er geen velden zeewier voorbij drijven, vult de watermaker het zoetwater aan en kan ik om de 3 a 4 dagen mijn haren wassen.
Op zaterdag 2 april delen we een EGO bier; we zijn halfweg naar Fernando de Noronha. Dat gaat voorspoedig!
Daar waar ik een pakje kerrie saus opscheur staat: “ Een dwaze doet wat hij niet laat kan, een wijze laat wat hij niet doen kan.” Confucius. Dat is een doordenker!
De vreugde is niet van lange duur. Maandagmiddag starten we de motor voor een zeilwissel en merken dat er geen koelwater is. Door de controle van zeewierfilter en impeller hebben we een squall met zijn hevige wind en regen niet zien aankomen. Helaas nog steeds geen koelwater. Fons demonteert de waterpomp en stelt vast dat een tandwiel stuk is. De nieuwe impeller heeft de pomp geblokkeerd!
 |
 |
Helaas pindakaas, we moeten nog door de doldrum heen, bekend om zijn windstiltes. Aan de natuurelementen overgeleverd dobberen we in het midden van de grote plas. Het geeft rust als het niet te lang blijft duren.
Zon, wolken, regen en hevige regen wisselen elkaar in verschillend tempo af, met bijhorende wolkenformaties, torenhoge bloemkoolwolken en donkergrijze squalls.
Met een motor die niet kan draaien besluiten we om niet te gaan ankeren bij het eiland Fernando de Noronha, het is een exclusief duur natuur- en duikparadijs. We zeilen door naar de grote baai van Salvador de Bahia. Hier is het makkelijker om op zeil toe te komen en is de kans om wisselstukken te vinden groter.
Onze vrijwillige ballingschap wordt serieus verlengd.
Met de energiehuishouding moeten we nu extra zuinig zijn. De koelkast staat alleen op als de zonnepanelen en de windmolen voldoende stroom leveren. Dit is niet zo goed voor onze verse voeding. Improviseren om eten te maken lukt prima, ik word nog een expert in gevarieerde eenpansgerechten.
We krijgen ’n schone geelvintonijn aan de lijn, maar niet in de pan! Hij weet te ontsnappen voordat hij aan boord is.
Door het bakken van brood wordt het in de boot een echte broeikast.
Hoop doet leven, dank zij jullie steun neemt de passaatwind ons verder mee. Wij blij!
Hoe korter bij de evenaar hoe zwoeler de dagen en nachten worden.
Zondag 10 april om 0h22 UTC zeilen we van het noordelijk naar het zuidelijk halfrond en offeren een flesje cava aan Neptunus.
 |
 |
Om scherper aan de wind te kunnen zeilen hijsen we op dinsdag 12 april met veel moeite het groot zeil. Zonder motor kunnen we niet in de wind gaan liggen en verder dan het 3de rif lukt niet, tijdens een flinke squalls is dat genoeg. Met een bang hart luister ik naar het bonken van de Sunshine in de golven en denk “och, arme wat moet ze veel doorstaan”. Het geeft veel kabaal en weinig vooruitgang. Van zoveel regendouches wordt Fons niet vrolijker.
’s Nachts zien we een squalls niet tijdig aankomen om uit veiligheid de genua verkleinen. Het niet op tijd inrollen van de genua heeft hem geen deugd gedaan, stukken hangen te fladderen.
Door de nachtelijke uitspattingen kiepert de grootste zak uien overboord. Neptunus vindt het niet zo leuk en blijft blazen uit het zuidoosten. Wij vragen ons af hoelang we nog moeten opboksen tegen de wind en golven en of onze voorraad voldoende zal zijn.
We kunnen onze koers niet aanhouden en proberen verschillende dagen overstag te gaan. Waarschijnlijk is het de stroming die ons wegzet in bijna dezelfde richting als waarvan we komen. Traag kruipen de mijlen in deze grijze dagen voorbij.
Korter bij de kust van Brazilië neemt de scheepvaart toe, we moeten zelfs via VHF oproepen omdat een cargo op aanvaringskoers ligt.
Op 21 april is het volle maan en schijnt de zon! In de schaduw van de bimini tuur ik uren over het oneindig diepblauw water waar de zonnestralen fonkelend weerkaatsen en de helblauwe lucht met witte wolkenvelden. Nu de boot het minste beweegt, heb ik mijn grootste morsdag. Ik krijg een mooie zonsondergang cadeau, de eerste van heel oversteek.
Het is hartverwarmend dat er zo velen aan mijn verjaardag hebben gedacht of zelfs voor mij hebben gezongen! Wonderlijk hoe je in de leegte verbonden kunt zijn.
Ook de laatste dag blijft het spannend. Er is bijna geen wind en met de stroming gaan we met een slakkengangetje vooruit. Bereiken we de haven voor het donker?
We zien de skyline van een megastad opduiken.
Gelukkig is er in de baai wat meer wind en komt haven steeds dichterbij. Vlak voor de haven laten we het groot zeil zakken en Fons roept het laatste moment Bahia Marina op. Een marinairo zorgt dat we een sleep krijgen tot aan een kopsteiger.
We zijn heel tevreden en dankbaar dat we veilig en wel voet op Braziliaanse bodem kunnen zetten.