Donderdag 19 november 2015: vertrek 08h  –  aankomst 15h15
Marina San Miguel Tenerife – San Sebastian La Gomera: 29NM

Het duikmateriaal wordt gedroogd en opgeruimd. De boot klaargemaakt voor zeilmodus. We vertrekken bij dag en dauw om de ergste voorspelde wind voor te zijn. Het eerste traject is het fijn zeilen. Na “Punta Rasca” komt er wind stilte en dan keert de wind naar het westen, de richting waar we naar toe willen. De beste remedie tegen zeeziekte is het bezoek van dolfijnen, omdat het helder is schitteren ze diep in het water. De windsnelheid neemt toe en onze snelheid vermindert drastisch. De spattende golven komen soms over de buiskap. De oversteek duurt langer dan verwacht en we zijn blij als we in de luwte van het groene eiland komen. De express ferry Fred Olsen laten we eerst voorbijgaan zo heeft An sneller internet. De crew van de Vaguebond zijn laaiend enthousiast over La Gomera en zijn druk bezig alles klaar te maken voor de oversteek naar Kaap Verden. Ons goed zeegezelschap breidt uit. We maken kennis met de mooie Kempenaars Cindy en Geert van Zensastion, die in mei vertrokken zijn.

Door de klifwand is de haven goed beschut. San Sebastian is een liefelijk, gastvrij stadje.

Zaterdag zijn we niet de enige die de bus nemen, we zijn bij de laatste die mee mogen. De grote bus slingert door het bergschap met diepe valleien. Vanaf de rand van het Nationaal park Garajoney stappen we naar het hoogste punt 1487m. De top is in nevel gehuld. Hier eten we kleine smaakvolle banaantjes. De route die we uitgestippeld hebben loopt door het oudste natuurlijke bos met dikke laurierbomen. Met weelderige korstmossen en elfenbankjes wanen we ons in een sprookjesbos.

Na 10 km komen we bij de grote weg, maar we zijn we niet zeker dat hier de bus zal stoppen. Met al de hoogtemeters in mijn benen, verzamel ik mijn moed om nog 4 km verder te stappen, daar waar we onze tocht begonnen zijn. We hebben geluk! Op een uitzichtpunt stopt een vriendelijk Duits koppel.

Ze brengen ons terug naar de haven, zo kunnen we op tijd zijn voor de Belgische BBQ.

Maandag nemen we lijn 2 naar Vallehermoso. Wat een mooie uitzichten op de bergen en oceaan en dat voor de prijs van 4,5 euro.

Met wat wandelroutes te combineren zouden we na 5 km terug bij een bushalte uitkomen.

Door de grote hoogte verschillen en het zoeken naar de juiste route komen we maar juist op tijd om de bus terug te nemen.

Fons bestudeert elke dag de weerberichten om een goed weervenster te vinden om naar La Palma te zeilen. We verheugen ons op het bezoek van Sigrid en Wim.

Daarna zullen we terug naar Tenerife varen om de motor te laten herstellen. Dan zijn de plannen weer open.

Zondag 8 november 2015 – zondag 15 november 2015

Eerst nog foto’s van het vorig blog van een uitstap samen met Carine en Luc en het duiken

Janne is een lieve peuter die met haar charme op ieder gezicht een glimlach tovert. Haar openheid weet vele harten te beroeren.

Leven op zo’n beperkte ruimte is niet altijd evident, toch verloop alles harmonieus. Janne voelt zich op de boot dadelijk in haar element. Het reddingsvest is niet haar favoriet, het klimmen op de trap en banken wel. Het woordje ‘neen’ heeft ze dikwijls gehoord en kan ze goed nazeggen.

In Ortiz bij Arico in een grote kloof ligt het grootste klimmassief van Tenerife. Hier is de stilte voelbaar.

Terwijl Janne haar fijne motoriek oefent door kleine steentjes in het gaatje van haar drinkbusje te steken, testen haar mama en papa verschillende routes uit.

Als ze moe is rust ze op mijn buik.

De volgende keer doet ze haar dutje op de rug van een Brabander.

La Lagune is de eerste stad van de Canarische eilanden en UNESCO erfgoed met veel historische monumenten en patio’s

Zelfs Wim vindt het aangenaam hier rond te slenteren en Janne paradeert, handen op de rug en buik vooruit.

El Médano heeft een natuurlijk zandstrand, maar Janne geniet hier meer van het speeltuintje, de golven zijn te wild voor haar.

Om La Cathedral, aan de voet van de Teide, te beklimmen zijn verschillende touwlengtes nodig. Dit staat op de verlanglijst van Marijke en Wim. Vrijdag mogen ze niet klimmen wegens ‘mouflon control with firearms’. Zaterdag kunnen ze wel de top bereiken. Janne amuseert zich op de boot door heel stil al zakdoekjes uit een grote doos te trekken en op het bed te verspreiden.

Voorbij het golfterrein stappen we langs de oceaan in het natuurpark naar een strandpaviljoen bij Costa del Silencio. Aandoenlijk hoe ze ons nadoet.

Met plezier teken Janne ons gastenboek.

Deze week is voorbij gevlogen en wij hebben intens genoten van ons gezelschap, in de eerste plaats van Janne. We zijn jullie zeer erkentelijk. Op de luchthaven krijgen we van Janne vele kusjes, knuffels en groepknuffels .

We zullen het extra leven op de boot enorm missen.

Zaterdag 24 oktober 2015: vertrek 13h15 – maandag 26 oktober 2015: aankomst 19h30
Quinta do Lorde – Santa Cruz: 296NM; 2d6h15

Het is heerlijk om te spelen met de golven van de oceaan in het natuurlijk zwembad van het ressort. Bolo de caço, typisch brood van Madeira, hoeven we dankzij de gouden recepttip van An niet te missen en Poncha, typische drank van Madeira, mixen we zelf. Zo nemen we deze geneugten mee.
Na het middageten verlaten we de haven en zeilen met achterlijke wind pal zuid. Met veel moeite boomt Fons de genua uit om te vlinderen. Dit liedje duurt niet zo lang, de wind en golven zijn meer dan voorspelt en het grootzeil gijpt. De eerste dag sturen we zelf dat spaart energie en is goed tegen zeeziekte. De Sunshine surft rollend over de deiningen en maakt soms grote uitschuivers. Het gemiddelde ligt rond de 7kts. Ons ritme ligt overhoop, ik breng de meeste tijd horizontaal door (ook een remedie) en Fons doet het grootste deel van de wachten. De bijna volle maan komt aan bakboord op en gaat aan stuurboord onder. Een maanbad doet deugt, maar als de maan achter donkere wolken verdwijnt hang ik weer overboord. De tweede dag is er minder wind en hebben we een slakkengangetje. De Teide verdwijnt regelmatig in het wolkendek. De groene Volvopenta geeft ons meer vaart, we willen voor het donker in de haven zijn.
Met het tegenlicht van de laagstaande zon ziet het noorden van Tenerife er woest uit. De nauw aansluitende, puntige, groene bergen zien er onherbergzaam uit, slechts enkele kleine nederzettingen. Dan doemt de mega stad Santa Cruz op. De marine ligt tussen de industriële haven en de ferryhaven met grote cruise schepen. Er liggen boten van allerlei allooi en er is heel wat bedrijvigheden, op de kade zijn er wegenwerkzaamheden en aanleg van een loopbrug naar de stad. We doorkruisen Santa Cruz, bezoeken verschillende ship chandlers en enorme shoppingcentra’s. Langs de boulevard en in de parkjes staan ficus bomen zo dik dat we ze met zijn tweetjes niet kunnen omarmen. Het weerzien van de Vaguebond is heel hartelijk en de apero’s vliegen de pan uit.
Luc en Carine, duikvrienden die hier in het zuiden overwinteren, rijden speciaal naar het noorden om ons te bezoeken.

Zondag 1 november 2015: vertrek 11h45 – aankomst 19h00
Santa Cruz – San Miguel marine: 42NM

Er is weer meer wind en golven dan voorspeld, alleen op uitgebold voorzeil hebben we een goede vaart. De baai waar we willen ankeren, is niet voldoende beschermd, daarom zeilen we verder en kiezen voor een veilige haven. Ter hoogte van El Médanon wuiven we naar Carine en Luc. Net voor de haveningang zakt de zon in de oceaan.
We zijn niet in stilte de box binnengevaren. Het is al zo donker dat Fons de box niet meer ziet en ik de commando’s van op het voordek schreeuw. Gelukkig krijgen we hulp, er is niet veel plaats tussen ons en onze vriendelijke Duitse buur. De marine ligt bij golf ressorten.
We ontbijten met zicht op de Teide, in de namiddag verdwijnt hij in de wolken. Om op verkenning te gaan nemen we de fietsjes. De indruk dat het hier niet zo fel bergop gaat is een vergissing. Hoe toevallig kan het zijn, als we op een rondpunt staan komen we Carine en Luc tegen. Het is Allerzielen, de supermarkten op het industriepark zijn dicht. We kunnen ons gewoon laten bollen en zijn direct in de baai van Los Abrigos. Op een terrasje met enkele tapas en de ondergaande zon is het goed vertoeven. Al cyclocrossen keren we over het kustvoetpad terug naar de haven.
Dinsdag is Luc onze privé chauffeur en kunnen we proeven van het natuurlijk landschap en onze wijnvoorraad aanvullen. Meester-kok Carine maakt een overheerlijke paella, de lekkerste die we al gegeten hebben.
Het is gebeurd: ik heb eindelijk Fons mogen verlossen van zijn wilde haren.
De eerste stap is gezet: Fons heeft zijn duikmateriaal bij elkaar gezocht, zaterdag opnieuw duiken sinds eeuwen.
De kindervlag om Janne te verwelkomen hangt al uit.