Onverwacht ‘New Potatoes’

In Maupiti zijn de gebouwen en woningen goed verzorgd. In de voortuinen staan bloeiende planten in grote bloembakken of zijn er graven met plastieken bloemen.
De kapitein vervangt bij het buitenboordmotortje de stukken die hij vorig jaar meebracht.
De waarschuwingen voor hoge deining in Frans-Polynesië zijn voorbij. De gevaarlijke, zuidelijk gelegen pas (ingang tussen koraalriffen) van Maupiti is weer bevaarbaar.

 

 

Zondag 7 mei ’23; vertrek 8h30 – dinsdag 23 mei ’23; aankomst 8h
FRANS POLYNESIE Maupiti – TONGA Niuatoputapu: 1348NM

1ste week op zee
Met het rustig weer start de grote uitvaart. Vroeg vertrek SV Vagebond met een jong frans gezin aan boord, daarna de catamaran Pourqoui-pas, gevolg door SV Vela Dare. Sunshine is laatste van de caravaan.
Op een onweer en squall’s na, blijft de windstilte aanhouden. Spiegelglad oceaanoppervlakte. Mooie zonsondergangen. Een sterrenhemel om van te genieten.
Tergend trage voortuitgang. Onze vertrekdatum op 12 juni voor ons vliegtuig in Fiji nadert met rasse schreden. Uitzonderlijk drinken we ons moed in met een gedeeld blikje bier en troosten ons met een kopje koffie.  Te weinig tijd om Suwarrow, een van de noordelijk gelegen Cookeilanden, te bezoeken.

2de week op zee
Een windstille dag, de kapitein tankt de voorraaddiesel over. Gelukkig bemerkt hij dat de pen, die de giek aan de mast bevestigt, er half uitkomt. Hij is een paar uur bezig om dit euvel op te lossen.
Een regenboog, een goed teken!
We krijgen goede wind als we ter hoogte van de Samoa eilanden zijn. We besluiten om niet naar Apia te gaan. Na enkel dagen goed zeilweer krijgen we wisselende winden en een verwarde zee. Weinig leef comfort aan boord, wel een goeie vaart. De computer berekend dat we waarschijnlijk met Pinsteren toekomen in Fiji. In het weekend en op feestdagen is het niet mogelijk om in Vuda Marine in te klaren. Op onze vaarroute ligt een klein eiland Niuatoputapu, wat behoort tot Tonga. We laten ons verleiding om enkele dagen te rusten op dit afgelegen eiland. We zijn nu over de datumgrens. Maandag 22 mei ’23 hebben we overgeslagen.
Met het eerste daglicht varen we het klein, steil, vulkanisch eiland Tafahi voorbij. De pier van Niuatoputapu ligt in de bescherming van een rif.
Een oudere koppel komt met de auto naar de pier. “We wonen hier vlakbij” zeggen ze. “I’am the chief” zegt man met een wikkelrok en een rood geruit hemd. “Welcome to Tonga! You are the first cruisers since 3 years”. Hij verzoek ons vriendelijk om niet van boord te komen tot de immigratie is geweest.
Tonga is een koninkrijk en heeft zijn eigen bestuur behouden. Dit is uniek in deze regio. Van de 177 eilanden zijn er 36 bewoond.
Een dame met een groen uniform van het Ministerie van Landbouw en een dame met traditionele kleren van immigratie stappen uit een pick-up. Gemoedelijk stappen ze aan boord. “The Americans call it: New Patatoes” antwoordt de dame van immigratie op onze vraag hoe we Niuatoputapu moeten uitspreken. Een gouden rand aan een tand is te zien als ze glimlacht. Van het hoofdeiland Tongatapu krijgt ze geen antwoord en ze neemt onze paspoorten mee.
Eén keer per maand komt een bevoorradingsschip. Dat is pas geweest en de Sunshine mag aan de kade blijven liggen.
Bij de tsunami van 2009 waren de 3 dorpen verwoest. Op het eiland is geen elektriciteitsnet. De vissersboten zijn niet in al te beste condities.
Woensdagnamiddag gaan we de immigratie zoeken om onze paspoorten terug te krijgen. Varkens met biggen lopen vrolijk over de straat. Het is eb (getij is hier meer dan 1 meter), een ware ploetert tuin voor hun. Ze komen eruit als moddervarkens.
We stappen 4 km verder naar het hoofddorp Hihifo. Dat is te ver, ‘Government officials’ zijn bij de ‘High School’. De papieren voor ‘Customs’ worden ingevuld. Stempels in ons paspoort gezet. Ze belooft ons om ze morgen voormiddag terug te brengen.
Na onze uitstap krijgen we bezoek van de juf Engels en haar gezin. Ze brengen ons dikke zoete aardappelen, papaja’s en bananen. De gestoomde broodvruchten zijn ideaal tijdens de oversteek.

 

Donderdag 25 mei ’23; vertrek 12h – dinsdag 30 mei ’23; aankomst 13h30
TONGA Niuatoputapu – FIJI Vuda Marina: 604NM

We hebben ons paspoorten terug en kunnen onze reis verderzetten.
We hebben goeie wind en goeie vaart. De windkracht neemt toe, het wordt een helse nacht. De golven bouwen op. Ze staan dwars en overspoelen Sunshine. Ze rolt en stampt. Zondvloed en zeeziekte maken het voor de kapitein extra moeilijk. We gaan in overleving modus. Met 36 kts wind (8 beaufort) gaan we 6 uur bijliggen. De papaja’s worden overboord geslingerd en de bananen tot moes gelagen. In de badkamer staat water.
Ter hoogte van de Lau groep eilanden is het kalm en gaat de motor aan. Een regenboog op pinksterdag.
Op een fractie van een seconde varen we van 180° westerlengte naar 180° oosterlengte
De laatste 30 uren verbruiken we onze dieselvoorraad en ronden het hoofdeiland Viti Levu.
Via de marifoon laat Vuda marina weten dat ze ons verwachten. We krijgen een warm welkom

Maupiti – een gouden kooi

Het plateau tussen het rif en de Motu Toopua van Bora Bora is groot. We zoeken hier een goede snorkelplaats. Het water is kristalhelder. Ik volg een adelaarsrog die over het zand schuifelt. Haar spitse mond verandert in een brede zuignap waarmee ze het zand opwelt. Uit 2 gaten komen zandpluimen.

 

Dinsdag 25 april ’23; vertrek 00h15 – aankomst 9h40
Bora Bora – Maupiti: 32,7NM

Eindelijk zijn de weersvoorspelling gunstig voor de pas van Maupiti. Het is een donkere nacht. Zeeziekte loert om de hoek. Het eerste traject kunnen we, met halve wind, beter zeilen dan verwacht. Dan krijgen we een wind schift. We kunnen onze koers scherp aan de wind verder zetten. Het laatste traject is het wind stil en zetten we de motor aan. Het duurt een tijdje voor we een opening in de brekende golven zien. Met 2,5 kts stroming tegen varen we door de pas. Op 30 meter van de Sunshine zien we spectaculaire rollende golven.  We volgen de groene en rode bakens tot de grote zandplaat voor het dorp.
De toer rond het eiland is 10 km. Onze huurfiets heeft een achteruittraprem. Deze is niet te vertrouwen op de 20% steile helling. Op de heuvelrug hebben we zicht op de lagune en de verschillende Motus
Na lunch bij snack Mimi, stappen Willi, Magali en ik door het heuphoogte water naar de Motu Auira. We stappen een eindje langs het witte zandstrand.
Met de neus in de wind fietsen we terug. Bij de fietsenverhuur krijgen we uru’s (broodvruchten), en pompelmoezen en bananen mee.
De hoogste top is 385meter met vele hoogtemeters op een korte afstand. Het gemakkelijker pad loopt over een bergkam. Met veel zweet en rustpauzes ben ik er geraakt.
Mijn schoenen hebben het niet overleeft.
Fons is bezig met het buitenboordmotortje te herstellen. Willi is zo vriendelijk om ons mee te nemen naar Motu Tiapa’a. Hier serveren ze op zaterdag voor de toeristen een Polynesische grondoven. We doen dit in het aangenaam gezelschap van Amandine en Jean-Philippe met hun dochter Aélys (van de catamaran  Pourquoi Pas). Ze organiseren ook ‘ice-breaking games’ met andere boten. Het is heerlijk om te spelen met jong en oud en vooral om veel te lachen.
We zien een manta voorbij komen tussen snack Tarona en de Sunshine.
Helaas zien we er geen met de dinghy zoektocht.
Op de Motu Pitihaei stappen we tot de pas zichtbaar is. Gebiologeerd kijken we hoe de hoge golven breken in de pas.
We zijn gevangen in een gouden kooi. Meerdere keren per dag wordt de meteo geraadpleegd in de hoop dat de golven afnemen.
We staan te trappelen om westwaarts te zeilen, we hebben nog een 1700NM voor de boeg om Fiji te bereiken

Tahaa – Bora Bora

Langs de weg naar ‘Pearl Tree House’ zijn er waterlelies. De sierraden met mooie parels zijn hier zo duur dat ik ze niet zou durven dragen.
Michael, een Ier met lang krullend haar en een volle rosse baard,  van de tweemaster ‘La Kahina’, kan mandoline,  gitaar, 2 verschillende fluiten en mondharp spelen. De jachtclub kan het niet appreciëren. Wij genieten van zijn optreden op de Sunshine.
Na regen komt terug zonneschijn. We snorkelen, zwemmen, douchen aan de waterkant. Verse baguettes bij Super U en de beroemde hamburgers bij Izzy’s. Het goede leven in Fare en leuk gezelschap  maken het moeilijk om te vertrekken.  ‘Tot weerzien’ en ‘vaar-wel’ diner bij Metis  met Pia en Ulf (SV Clary) en Magali en Willi (SV Vela Dare).

 

 

Zaterdag 15 april ’23; vertrek 09h20 – aankomst 15h35
HUAHINE Fare – TAHAA Baie Apu: 29NM

De contouren van de eilanden Raiatea en Tahaa zijn duidelijk te zien. Ze zijn omgeven door hetzelfde rif. Raiatea is het tweede grootste eiland van Frans Polynesië en een heiligdom voor boten. Er zijn verschillende bootwerven en een thuisbasis voor chartermaatschappijen. Deze verhuren voornamelijk catamarans. We nemen de middelste pas en zeilen naar Tahaa. In de ‘Baie Apu’ pikken we een meerboei. Vanuit onze kuip kunnen we ’s avonds de vuurshow van het restaurant zien.
Een pittoresk kerkje komen we tegen op weg naar ‘Coral garden’. Het ankeren bij Ilot Maharare is niet simpel. Het duurt een tijdje voor de anker zich ingraaft. Met de controle van de anker ziet Fons dat de ankerketting rond een rotsblok ligt. We zijn even bezig om de ketting los te maken en het anker op een goede plaats te krijgen. De ‘Coral Garden’ is gelegen tussen twee motu’s (eilandjes op het koraalrif). Het is pijnlijk aan onze voeten om naar de oceaankant te stappen. De stroming neemt ons te snel mee over het ondiep koraal.

 

 

Maandag 17 april ’23; vertrek 7h20 – aankomst 14h10
TAHAA Ilot Maharare – BORA BORA Baie Tuuraapuo: 29NM

Boven het oceaanoppervlakte prijken de 700 meter steile bergen van Bora Bora. Het meest toeristisch gekende eiland heeft een omtrek van 32 km.Nadat de Japanners in de tweede wereldoorlog Pearl Harbor bombardeerden, hadden de Amerikanen in Bora Bora een militaire basis gevestigd. Ik heb een gids horen vertellen dat de eerste luchthaven van Frans Polynesië hier is aangelegd en dat de pas kunstmatig is gemaakt.
Een aangename zeiltocht. De meerboei bij ‘Bloody Mary’ is juist opgepikt en een vriendelijke jonge dame komt de 4000 xpf  innen. ‘Bloody Mary’ is speciaal, volgeboekt op maandagavond. De cocktail lijst is ellenlang, prijzen schommelen rond  1700 xpf. Met happy hour krijg je de tweede cocktail aan 100 xpf. “Oh, jullie zijn Belgen” zegt een Nederlandse wereldburger die in Sydney woont en getrouwd is met een Zweedse. Ze hebben twee tiener dochters, eentje is in Zwitserland geboren de andere in Australië.
We testen ook de cocktails bij ‘Bora Bora Yacht Club’.
Er zijn niet voldoende meerboeien voor de grote vloot party vierende charter catamarans. We verhuizen naar het meerboeienveld Toopua.
Er zou een klein weervenster zijn om naar Maupiti te zeilen. We maken de Sunshine zeilklaar. De pas in Maupiti is smal, ondiep en open naar het zuiden. Om deze pas te kunnen nemen mogen de golven niet hoger zijn dan 1,5 meter en de windsnelheid niet hoger dan 20kts. Volgens het nieuw weerbericht is dit niet meer mogelijk en we besluiten op betere omstandigheden te wachten.
Bora Bora is omgeven door donkere wolken. Met mijn verjaardag schijnt er meer zon dan voorspeld.
Na verschillende dagen stil te zitten doet het deugd om de benen te strekken. We stappen van de Yachtclub naar het dorp Vaitape. De weg kronkelt langs de kustlijn. De huizen zien er armoedig uit. Blijkbaar profiteert de plaatselijke bevolking niet van het rijke toerisme. De dame, die onze was doet, vertelt uitgebreid over haar familie in Oostende.
Aan de kade zien we SV Lupina liggen. Hun bezoek gaat de veerboot naar de luchthaven nemen.
Langs de straatkant kopen we bananen, tomaatjes en avocado.  Eitjes zijn in de ‘Genootschapseilanden’ een zeldzaamheid.
De skipper van een charter catamaran, die we ontmoet hebben in Fare, komen we terug tegen. Hij is een gepensioneerde leraar uit Nederlands Limburg. “ Toen ik 18 jaar was heb ik solo de Atlantisch oceaan  overgestoken” vertelt hij. “Ik was een echte losbol. Ik mocht van mijn moeder niet de Golf van Biskaje oversteken, want dat was te gevaarlijk. 3 weken later belde ik haar dat ik in Tenerife was. Ik wou naar New York zeilen, maar ik ben in Florida uitgekomen. Verschillende keren heb ik tijdens deze reis gedacht dat ik het niet zou overleven. Daarna is mijn karakter volledig verandert. Sindsdien doe ik geen losbandige dingen meer.”
Terug naar de rustiger plaats nabij Toopua dobberen we in kristal helder turkoois water. De zonsondergang geeft een gouden gloed. In de verte zien we Maupiti.