De supermarkt met uitzicht op de oceaan, de gezellige crew van de Vaguebond, de afscheidregenboog en zoveel meer zijn blijvende mooie herinnering aan Porto Santo.

Maandag 12 oktober 2015
Porto Santo – Enseada da Abra: vertrek 11h45 – aankomst 17h30; 32NM

An en Ivan helpen ons de trossen los te maken, onze vaarwegen zullen elkaar zeker weer kruisen. We richten de boeg zuidwest en zeilen het eiland voorbij. Halfweg krijgen we een escorte van dolfijnen, die vrolijk over de golven springen. We bewonderen hun vanuit de kuip, te boot beweegt te fel om naar voor te gaan. Aan het oostelijk puntje van Madeira, Baia Abra, voorbij de visfarm gooien we het anker.

Te zien aan de vele wandelaars op de hoge kale kliffen en te horen aan de vliegtuigen boven ons is hier veel meer toerisme.

Dinsdag 13 oktober 2015
Enseada da Abra – Quinta do Lorde: vertrek 11h45 – aankomst 12h15; 2NM

Deze nieuwe haven heeft zijn ziel nog niet gevonden en het bijbehorende resort kent weinig bijval.

De eerste indruk dat de boot weinig beweegt wordt spoedig ontkracht. Onze nachtrust wordt verstoord of door het kreunen en snokken van de landvasten of door hevig regen of gieren van de wind in het want.

De keuzestress speelt parten, hier in Madeira is er zoveel dat we graag willen doen. Na een studie van het openbaar vervoer; nemen we de bus tot Machico. De chauffeurs zijn hier echte kraken, ze scheren met dat groot gevaar, langs de bochtig steile smalle straten. In de baai ligt een mooi blauw zeilschip voor anker. Fons maakt de opmerking dat het aan lagerwal ligt en dat er felle zuidenwind voorspeld is. De dag erop is de boot inderdaad gestrand.

Via het voetpad stappen we naar Canical. Meer hoogtemeters dan mij lief zijn.

De volgende wandeling nemen we een lokale levada na de tunnel van Canical. We stappen langs vele terrastuintjes en hebben een prachtig uitzicht op de gestapelde huizen.

Elke Madeiriaan die we tegenkomen, heeft een sikkel bij. Vele lieve katjes liggen te zonnen of stappen even met ons mee. In Marroços kunnen we de bus terug nemen.

De startbatterij heeft na 11 jaar de geest gegeven. Om deze zelf te kunnen vervangen huren we een auto. In Funcal gaan we zonder succes op zoek naar zeekaarten voor de Canarische eilanden. De resterende dagen doen we een toer rond het eiland. Door de overvloedige regen ontspruit overal lentegroen. Er staan vele bloemen langs elk pad en bananenbomen in bijna elke tuin.

We laten ons leiden door de regenradar en rijden via Sao Vincente naar de andere kant. Door de vele tunnels is de weg langs de noordkant van het eiland niet meer zo spectaculair als mijn herinneringen van 15 jaar geleden. In Porto Moniz zijn natuurlijke baden met zwarte lavastenen en opspattend water.

De terugweg langs de westkant slingert in een bos van eucalyptussen en laurierbomen met feeërieke korstmossen

In Calheta, bekijken we de haven en doen de nodige inkopen. We presteren het om 3 keer verkeerde weg terug te nemen, Fons kan zich uitleven op de smalle bergwegen, ik slik en trap op het rempedaal die er niet is. Terug op zeeniveau blijkt de tunnel naar Funchal op enkele honderden meter te liggen.

De wandeling met 25 watervallen is niet te bereiken met het openbaar vervoer, daarom willen we ze nu doen. Terwijl we steil langs smalle wegen van de uitgesneden vallei omhoog rijden naar Encumeada zien we een massa watervallen.

Boven is er veel regen en sterke wind en de weg naar onze wandeling afgesloten. We zetten de autotoer verder langs Santana.

Tussen de regenbuien door vangen we een glimp op van de woeste noordkant van het eiland en de wilde golven van de oceaan.

Donder en bliksem krijgen we hier als afscheid. We gaan verder zuid zeilen, naar Tenerife en hopen dat de weergoden ons gunstig gezind zijn want we krijgen Janne op bezoek.

Porto Santo is een Europees pareltje midden in de Atlantische Oceaan en vormt met zijn geringe begroeiing een goed evenwicht met zijn grote broer Madeira. Door het gematigd klimaat is het hier heerlijk om te verblijven. In de kleine gemoedelijke haven lijkt het op een Viking invasie, de meesten zijn Noren. De lange kademuur is opgefleurd met logo’s van zeilers, de ene originelere dan de ander. Hoe langer je kijkt hoe meer je er onderscheidt.
Gelukkig is hier veel zon en wind om de natte spullen van de voorste kajuit te drogen. Vanuit de kuip bemerken we partijen groene en witte buizen. Benieuwd wat dat kon zijn gingen we op verkenning. Fons stelt vast dat het gebouw erachter een elektriciteitscentrale op diesel is, volgens mij zit er in de groene buizen algen. Met wat te goolgelen vindt Fons dat ze een project bezig zijn om van algen groene diesel te maken. Hoe de formule eruit ziet zijn we nog niet te weten gekomen.
We hebben de eer om kennis te maken met An en Ivan van de “Vaguebond” uit Blankenbergen. Ze zijn een generatie jonger en goed bezig hun droom waar temaken. Als buurboot is het gemakkelijk om tips en weetjes te delen en om te apperatieven.
Het kristalhelder water nodig uit om te gaan snorkelen. We zullen onze poging herhalen als de golven minder hoog zijn, en houden het op zwemmen. Langs de hoofdweg, parallel aan het 9km lange gouden strand, fietsen we naar Ponta da Calheta. Hier is een fijne eetgelegenheid met een goed zicht op het eiland De Baixo.
Als we terug fietsen nemen we een zijweg en duwen ons fietsjes de heuvels op en volgen de pijl Zimbralinho. Een steile trap brengt ons bij een verborgen paradijselijk zwart keienstrandje. Met een appel zou het paradijs compleet zijn.
Net als we met het bronwater het zout van ons huid gespoeld hebben, zien we een toerist de trappen afkomen. Hij komt uit Duitsland en hij heeft zijn zwembroek niet vergeten. Als we terugstappen komt er jonggeweld met quads de stilte en de rust verstoren.
We volgen nog even de richting Morenos en zien het eiland De Ferro.
In Vila Baleira is een museum van Christoffel Columbus. Hij deed hier 500 jaar geleden waarnemingen voor zijn ontdekkingstochten.

Om de oostkant van het eiland te ontdekken, trekken we onze wandelschoenen aan. Het avontuurlijk pad langs de klifwand is smal en bezaait met losse stenen. Hoe de vissers daar beneden geraakt zijn is ons een raadsel. Het eiland De Cima, een duikstek, ligt kortbij.

Na de tunnel is het pad breed en zijn er door de wind intrigerende vormen gemaakte in zachte zandstenen kliffen aan de noordkant van het eiland.
De hagedissen schieten schichtig weg. Een massa slakjes klampen zich zelf aan een strohalm vast.
Als enige wandelaars worden we vriendelijk begroet door de lokale bevolking.

Langs de traditionele windmolens en het uitzichtpunt Portela keren we terug. Van hieruit zien we de haven en de Sunshine.
Voor de volgende tocht fietsen we kort langs de luchthaven tot voorbij Camacha. We komen een paar koeien, een paar paarden en 2 ezels tegen.
Bij het begin van het wandelpad komt juist een parkwachter met zijn jeep aangereden, hij opent voor ons de poort en zegt dat we de fietsjes kunnen meenemen. Wij duwen ze dapper omhoog. Het uitzicht wordt mysterieus door de vallende wolken langs de heuvelkam.
Na wat zoeken vinden we de splitsing en nemen de oostkant. Als we aan het begin van de Vereda Pico Castelo komen laten we de fietsjes achter en stijgen tussen de dennenbomen, op het goed onderhouden wandelpad. We lopen zelfs even langs een droge levada. Op de top 437m hoog staat een fort, hier zou een uitzichtpunt zijn over het ganse eiland, maar wij staan in de wolken. Het dalen langs de kasseien weg rijdt vanzelf en in een mum van tijd zijn we beneden.

Zondag stormt het, wij hebben een drukke Skype dag. De was in het wasmachine krijgen is hier een fulltime job, rijen waszakken staan aan te schuiven.

In de verte zien we Madeira liggen, dat zal onze volgende bestemming zijn.