Vanaf de steiger aan de RGYC kunnen we om 6h prachtige zonsopgangen en om 18h zonsondergangen zien. Elke avond vieren we feest op de ene of de andere boot.
De overzetboot van het oceanische museum brengt ons naar een eilandje met een historisch gebouw en 2 uitkijktorens. Zondagmiddag stappen we samen met Tilly en Tom naar een kilorestaurant met grill. Een grote zwarte hond reageert verdedigend naar omstanders, brommers en auto’s, en blijft ons trouw volgen. Het is druk in het restaurant, de hond legt zich gedwee voor de deur. Fons haalt zijn schaarste aan dierlijke proteïnen in. Onze viervoeter is er nog en volgt ons tot aan de grote BIG supermarkt. Hier is wasserette en ik zou graag morgen een paar wasmachines willen draaien. De zwarte loebas heeft weer op ons gewacht en loopt zeker meer dan 1km met ons mee tot aan de jachthaven. Zijn ontgoocheling is groot als hij door de wachter wordt weggestuurd.
De Australische boot ‘Smoke’, met de Robert, de Amerikaanse eigenaar en crewleden; Omar van Argentinië en Marti van Nederland, is met motor problemen door een vissersboot teruggesleept. Aan deze 62 voeter staan we ons plaats aan de steiger af, zo hebben ze walstroom om de accu’s op te laden en zijn de problemen gemakkelijker optelossen. ’s Morgens nog ongekend en ’s middags samen de wasdoen en inkopen organiseren voor een BBQ, dit is het wonderlijk leven van zeenomaden. Tilly is een attente vrouw met goede smaak en koopt wijn ‘Santa Rita, special edition’. Marti zorgt voor garnalen, zalm en veel vlees. Tom en Fons braden dit op een BBQ plaats van de club. Een reuze gezellige avond.  Al neuzen zijn noord gericht, het hoofdgespreksonderwerp is de ideale moment om te vertrekken. Donderdagnamiddag gaan we samen met Tilly, Tom en Thibault (solozeiler van Moby een rode Franse boot) uitklaren. En wie komen we tegen als we langs de winkelwandelstraat terugstappen? De zwarte loebas! Beschermend haalt hij weer uit tegen voorbijgangers. Hij kijkt mij verwijten aan, die indruk geeft hij me toch. Hij staat voor een dilemma als Tilly en Tom een schoenwinkel binnenstappen. Wie zal hij kiezen? Het wordt Tilly en Tom.
De regen valt met baken uit de lucht wanneer we de supermarkt willen verlaten. SY Dandelion is al vertrokken, deze zware boot kan meer wind verdragen.

Vrijdag 13 april 2018: vertrek 13h – maandag 16 april 2018 aankomst 17h
Rio Grande – Enseada Da Pinheira: 371NM

Heel vroeg is SY Moby vertrokken. Rond 9h, na een tot ziens knuffel, vaart SY Shanty weg. We steken wat voorbereide maaltijden in de koelkast en dan zijn we ook klaar om te vertrekken. We hebben 3h nodig om aan de open oceaan te geraken. Aan de monding krijgt de Sunshine heel wat brekers te verduren. De koers is scherp aan de wind. Het zijn vervelende rommelige golven. We krijgen via VHF een oproep van Smoke, ze achtervolgen ons en zullen ons weldra voorbij varen. Thibault ziet ons ook op de AIS. Lange tijd blijven we op oproepafstand van SY Shanty. Tussen de bewolking is de sterrenhemel en Melkweg te bewonderen. Om genoeg afstand te bewaren van de kust moeten we een paar grote slagen in zee maken. We merken dat het stuur doordraait en het roer niet meer bedient, maar de stuurautomaat houdt de Sunshine op koers. Sierlijke fregatvogels vliegen voorbij.
Zaterdagnacht zit een Cargo ons op de hielen, die pas uitwijkt als we hem roepen. Een hele vloot vissersboten omsingelt ons. Hun snelheid en richting variëren constant en maakt het voor ons moeilijk om hun te ontwijken. Zondag houdt de bewolking aan. Maandag ruimt de wind. De EAT voor Porto Belo is midden in de nacht en we zoeken beschutting in Enseada Da Pinheira, ten zuiden van Ilha Santa Catarina. Hier is het rustig om de noodhelmstok uit de bak te halen.

Dinsdag 17 april 2018: vertrek 7h30 – aankomst 12h
Enseada Da Pinheira – Ilha Do Campeche: 14NM

In 2016 hebben we hier ook gewacht om naar het zuiden te varen. Nu willen rond het grote eiland Santa Catarina varen en niet door het kanaal met de 2 bruggen. Er is meer diesel verbruikt dan verwacht. In de luwte van Ilha Do Campeche vullen we deze bij. Het groene eiland met hagelwit strand en afgesleten rotsblokken ziet er zo aantrekkelijk uit. We eten een meloen en een grote passievrucht. Met zwemvliezen overbruggen we de 200m naar het strand. Heerlijk om in het heel fijn zand te stappen. Op het schatteneiland vinden we 1real en 1 mooie schelp. Zo’n zeebad is heel verfrissend. Met zoet water spoelen we het zout van ons huid. Verschillende vissersboten nemen hier hun pauze.
In de nacht spoelt een regenbui het zout van de Sunshine.

Woensdag 18 april 2018: vertrek 8h – aankomst 18h
Ilha Do Campeche – Zimbros: 44 NM

De wind laat ons in de steek. We varen langs veel rotsen en eilanden. Ten noorden van Ilha Santa Catarina krijgen we wat wind en 2kts stromen tegen. Met deze vaart geraken we niet voor het donker in Porto Belo. Net voor het donker kunnen we het anker laten vallen tussen de vele oestersfarm in Enseado de Zimbros.

Donderdag 19 april 2018: vertrek 8h – aankomst 14h
Zimbros – Caixa d’ Aço Bay: 17NM

Fons heeft een half uur nodig om de hardnekkige modder van de ankerketting te krijgen. In de verte ligt een natuurreservaat met 3 eilanden. We ronden het schiereiland en speuren waar dat SY Dandelion geankerd ligt. Er liggen verschillende vissersboten en toeristische piratenboten omringt met zwemmende oranje reddingsvesten. Michelle, Sue en John komen langs en al prikkend van exotisch fruit vertellen we hoe de tocht is verlopen. ’s Avonds eten we samen en lachen veel met het entertainment van John, hij heeft veel trekken van Mister Bean en wil graag Johnny Depp zijn. Vroeg vrijdagochtend zet SY Dandelion zijn tocht verder. Fons zoekt uit wat er loos is met het stuur. Het is niet zoals hij vermoede de ketting of de kabel. Het is de bronzen pal, die het kettingtandwiel vasthoudt op de as van het stuurwiel. Deze ligt beneden in de stuurstand. Met een lange balein van een paraplu met veel plakband kan Fons hem bijna opvissen. De pal valt door het gatje van de verlichting en we kunnen hem beneden oprapen. Fons monteert de pal terug en de Sunshine heeft terug een werkend stuur. ’s Middags komt SY Shanty de baai in gevaren. Het duurt niet lang voor we met zijn allen in het water plonsen en rustig naar het strandje zwemmen. In stijl sluit ik, mijne laatste dag van mijn 63^ste levensjaar af, met Argentijnse schuimwijn en goed gezelschap. Pannenkoeken zijn een perfecte start van een nieuw levensjaar.Van Tilly en Tom krijg ik een pluim, Carta Vieja wijn en een Santa Rita wensfles. Fons hijst me in de mast, om de grootzeilval, die rond het deklicht geslagen is, te bevrijden.
De visschotel bij “Restaurante Frutos Do Mar” is heel lekker.
In het weekend vult de kleine baai zich met teveel grote en kleine motorjachten, overal zijn er BBQ geuren. Er schalt een kakofonie aan bassen. Eric, van de vlottende bar, is niet zuinig op de Cachaça in zijn Caipirinha.
Zondagmorgen is Fons gehaast om broodjes te gaan halen, verliest zijn evenwicht in de dingy en plons in het water.
Een moeilijk stappende local begeleid ons naar het restaurant tegen de heuvel. Geweldig uitzicht en de gedeelde kippenschotel smaak heerlijk. Voor de Sundowner roeien we terug naar de vlottende bar. Ik neem er eentje teveel.
Maandag keert de rust in de baai weer en hebben het zeebad voor ons alleen. Fons repareer het buitenboordmotortje. Aan de dingy zijn dringende plakwerken nodig. ’s Middags stappen we naar Porto Belo. De heuvelachtige wegen zijn kuitenbijters. We eten in een kilorestaurant, bevoorraden in de grotere supermarkt en stappen beladen terug.

Dinsdag 24 april 2018: vertrek 11h – aankomst 15h
Caixa d’ Aço Bay – Itajai: 18NM

Tom roeit naar de bakker voor verse broodjes. Het worden onverwacht fijne zeiluren, zo zou het nog dagen mogen voortgaan. SY Shanty heeft een betere zeilstrategie. Ze doen bijna het hele traject al zeilend, zijn kleiner en komen voor ons toe. In de grote baai zien we serieuze wolkenkrabbers.
De havengeul is niet breed, even in de buurt van de groene boei en de Sunshine zat vast. Marinerhos helpen ons met de nemen van de onzichtbare boei. Marine Itajai is een nieuwe jachthaven. Sporen van het evenement van de Volvo Oceaan race van het weekend zijn nog zichtbaar. Het gratis wasmachine laten we flink draaien.

Een terugblikmoment, we hebben een selectie foto’s van 2017 op onze website gezet. Je kunt ze vinden onder “FOTO GALERIJ”
De Engelse zeilboot Dandelion, met Sue, John en Michelle, zijn terug in Mar del Plate. Eind vorig jaar zijn ze een dag voor ons vertrokken naar het zuiden. Met een overvloedige kippenovenschotel vertellen ze ons over hun wedervaren. Usuahaia, Porto Williams en ze hebben Kaap Hoorn gerond. Voor Michelle zijn de Falklands (Malvinas) met hun gracieuze koningspinguïns duidelijk het hoogtepunt.
De bevoorrading bestaat nu enkel uit Argentijnse wijn, goede wijn is in Brazilië onbetaalbaar.
Voor we vertrekken zouden we ons moeten melden bij de Adouana. Maar zowel op Witte donderdag als Goede vrijdag is hun deur op slot.
We gaan het intussen vertrouwde leven en zeker de mensen van de club missen. Carola, onze engel in nood, dank je wel voor al de hulp.

 

Vrijdag 30 maart 2018: vertrek 15h – dinsdag 3 april: aankomst: 12h15
Mar del Plata – Rio Grande: 472NM

Na de Migracion kunnen we pas naar de Prefectura gaan. Ze willen nog een inspectie doen voor we fiat krijgen om te vertrekken.
’s Middags maakt Norman ons er attent op dat het om 14h laag water is en het dan voor de Sunshine niet diep genoeg is om over de drempel aan de brug te komen. Met zijn hulp maken we zo snel mogelijk de trossen los. Enkele meters van de steiger verwijdert stopt de motor, om het spannend te houden? Toch niet, in de haast vergeten de dieselkraan te openen. Aan de buitensteiger wachten we op de Prectura, deze bureaucratie komt pas om 15h.
Opgelucht hijsen we de zeilen. Met een voordewindse koers rond 12kts en kalme zee haalt de Sunshine een snelheid van 5kts.
De bewolking lost op, de zon zakt in het land en het is alsof de volle maan uit de oceaan geboren wordt. We krijgen een rustige nacht en een grijze dag. De tweede nacht neemt de wind toe, worden de golven hoger en krijgen enkele onstuimige uren. Paasdag ronkt de motor en is er geen enkel eitje te vinden. Paasmaandag is een aangename zeildag. De volgende morgen zien we in het oosten zwaar beladen donker grijze wolken. Wanneer deze naar ons komen, zouden we teveel wind kunnen krijgen en we strijken de zeilen. De vele geankerde grote boten laten vermoeden dat Rio Grande een grote haven is. 2 km lang strekken de pieren zich in de oceaan. De motor moet veel power geven om met tegenstroom, de 13 NM verdere gelegen jachthaven te bereiken.  De gratis steiger aan het Oceanisch Museum is volledig bezet. De Nederlanders Tom en Tilly van SY Shanty zijn er ook. Wij leggen aan bij de volgende steiger van Rio Grande Yacht Club. Voor ons is het niet diep genoeg om naar de jachtclub, die het hoekje om ligt, te varen. Hier ligt het Duits zeiljacht Hembadoo met Inge en Klaus. Ze vonden het veel te guur in de Chileense scheren en hebben met het terugvaren veel problemen gehad, hun bazaan mast is gebroken. Nu is deze Europese boot een schril contrast met de perfect onderhouden Braziliaanse boten. In de jachthaven is alles keurig en de prijs aanvaarbaar. Wat een leuke plek om te vertoeven, aan de ene zijde hebben we een uitgestrekt lagune aan de andere kant bomen. We horen de parkieten en zien witte ibissen met gele voeten. We maken het ons gemakkelijk en nemen een taxi om de nodige formaliteiten te vervullen en zo hebben we het in een halve dag geklaard. In het centrum staat veel oude koloniale gebouwen.
De geuren zijn zwoel en de omgeving kleurrijk. We vinden een simkaartje van Claro.
SY Hembadoo vaart naar Puerto Alegre voor de reparatie van hun mast. Op de samenkomsten met de andere cruisers vloeit de drank rijkelijk.