Ver van de moderne maatschappij liggen we nu een week op anker vlak voor een klein vissersdorp. Electriciteit heeft men van een park met zonnepanelen en 3 klein winmolens, geen telefoon of internet. Zeer vriendelijke en eerlijke mensen, Brazilië op den top. Binnen enkele dagen varen we verder naar Cayenne in Frans Guyana. Zodra we internet hebben een verslag over deze unieke ervaring.
Jacaré
De zon en de wind zorgen dat de handwas snel droogt. De motor krijgt verse olie, de kleppen geregeld en de uitlaat een nieuwe dichting. De zonondergang langs de waterkant van Bahia zijn prachtig.
Als we terug komen van de supermarkt zien we in het oosten een mega maan opdoemen.
Fons monteert de windpilot. Nadat onze schuld aan de marina Salvador Pier is betaald, vertrekken we naar Ilha de Itaparica. De Sunshine heeft een tergend langzame vooruitgang. We varen langs Terminal Nautico om diesel te tanken. We drijven het toerental van de motor op, anders zouden we morgen de 10 NM nog niet overbrugd hebben. In het helder water van Itaparica zien we de oorzaak van de slakengang. Een heel biotoop huist op het onderwaterschip. Fons haalt van de schroef een mossel en oesterschelp. Ik wordt door miljoenen kleine zeewezentjes overvallen als ik het bovenste gedeelte van het onderwaterschip afsteek. De Duitse zeilboot Nadine ligt ook aan de steiger. In Piriapolis hebben we hun voor het eerste ontmoet. Uli een kranige zeventiger kruipt nog in de mast en duikt onder de boot om de propeller na te kijken. Ilse is zo moedig om met dit warm weer kaaskoekjes te bakken voor de ‘sun downer’. Ze moeten eerst het voorste zeil laten herstellen voor ze verder naar het noorden kunnen.
Ilha Itaparica is 29x13km groot, een pittoreske plaats. Aan de noordkant staat een Fort en de kerk Sao Lourenço, deze zijn ze aan het restaureren.
De kleine gekasseide straten en de vele pleintjes met grote bomen geven een rustige indruk, uitgezonderd het weekend en in verkiezingstijd.
Kort bij de marina is er een bron met drinkbaar water. Ook hier is het drogen van wasgoed geen probleem. Fons plaatst de nieuwe regelaar voor de zonnepanelen. Vanuit de kuip zitten we op de eerste rij om de zonsondergang te bewonderen.
Het is tijd om verder noord te trekken, want vrijdag wordt er een weervenster voorspeld met zuidenwind en dat is een rariteit zegt Julien, een Franse Braziliaan. Hij ontfermt zich over een verlaten zeilboot met een Nederlandse vlag.
We zullen de caparinha’s met zonsondergang missen.
Vrijdag 5 oktober 2018: vertrek 7h – dinsdag 9 oktober 2018: aankomst 11h
Itaparica – Jacaré: 488NM
Het is 8 uren motoren voor we de grote baai Bahia Todos Santos uit zijn. We varen 20NM uit de kust en kunnen dan het volgende traject scherp aan de wind zeilen, richting NO om de buik van Brazilië te ronden. De oceaan is mild. De wind is wisselvallig, de zeilvoering wordt telkens aangepast. Met een meer noordelijker koers, zeilen we ruimer. De wind varieert tussen de 12 en 16 kts en onze snelheid neemt de toe. Elke dag komen we meer in het sobere oceaanritme en neemt de afgelegde afstand toe. De derde nacht komt een onvoorspelbare vissersboot wel heel dichtbij en richt zijn grote lichten op ons. We nemen het zekeren voor het onzekere en nemen de biezen. Op aanraden van andere zeilers laten we Recife links liggen, teveel nadelen van een grote stad. Het laatste etmaal leggen we 145NM af. De kleur van het water verandert van diepblauw naar zeegroen en bij het aanlopen van de rivier naar bruin. De Sunshine surft alleen met het grootzeil over de golven. In de havenkom laten we het groot zeil zakken. Een perfecte tijd, bij daglicht en met laagwater toekomen, zo kunnen met stroom mee, de Paraiba rivier opvaren, Cabedelo voorbij tot aan de marina’s. SY Dandelion ligt er voor anker en Sue en John wuiven ons toe. We leggen ons aan op de kopsteiger Jacaré Yacht Village. Net voor zonsondergang, bij hoogwater zo is er geen stroming, helpen ze ons te verkassen tussen de andere boten. Deze marina wordt gerund door een Fransman.
Voor 1R$ (30cent) kunnen we met de trein tot Jao Pesao, de hoofdstad van de staat Paraiba, rijden.
Vrijdag is het een feestdag. Uit de boxen van de fancy motorboten schalt een kakofonie.
Zaterdag rijden we met de fietsjes naar een pompstation om onze dieselvoorraad aan te vullen. We staan samen met een pick-up aan de pomp om een ton te vullen. Een 30 liter gevulde ton op een mimifietsje vastmaken lukt niet zo goed. De pick-up is zo vriendelijk om onze ton aan de marine af te zetten.
‘Is dat nu kat of een aapje?’ vraag ik me af. Ik ga wat korter bij en inderdaad het zien er lieve aapjes uit. Er komen er nog meer bij en ze balanceren over de elektriciteitsdraad. De klauwaapjes (Callitrichinae) hebben precies pluimpjes in hun oren en een gestreepte staart.
Het hoog Mister Bean gehalte van John (SY Dandelion) is een aanslag op onze lachspieren. Binnen enkele dagen is hij jarig en wij verrassen hem met zondagspannenkoeken ontbijt. We maken ook nader kennis met de sympathieke Brazilianen Wagner en Nueza van SY Levo Vento.
SY Hembadoo is in aantocht met motor problemen, we blijven stand-by om hun eventueel te helpen.
Smurfen.
Liesbeth en Leo zijn nog niet vertrokken naar hun zeilboot She Twins in Albufaira en ze zijn weer zo vriendelijk om ons in Zaventem op te wachten en ons naar Schulen te brengen. De welkomstgeschenken, het proper huisje en de Belgische frietjes geven ons een aangenaam thuisgevoel. Dank je wel!
Het eerste werk is onze paspoorten en identiteitskaart vernieuwen om op tijd de belastingsaangiften te kunnen doen.
Voor onze mobiliteit vinden we een smurfenblauwe Corsa met 3 cilinders, zoals de Volvo Penta op de Sunshine. Smurfinneke is een toepasselijke naam. We spenderen zoveel mogelijk tijd en energie aan onze kleinkinderen. Voor hen kopen we strips en filmen van de smurfen.
Yorrit is 13 jaar en een grote fan van zeilen. Op het zeilkamp in Nieuwpoort behaalt hij de 2de prijs bij de meermansboten. Seth en Isa voelen hoe het is om op de rug van een paard te zitten. Yoline houdt van paarden (mijn oude passie), samen met haar maak ik een ritje in de Jordaanvallei. Yarne’s favoriet in het zwembad van Hasselt is de wildwaterbaan. Nadat Nienke van 1,5 jaar oud een dagje bij ons alleen geweest is, komt ze met haar armpjes omhoog naar ons toegelopen, zo hartverwarmend. In de speeltuin moeten we, bij de guitige Isolde en de stoere Freek, goed uit ons doppen kijken. Hannah en Janne kunnen voorbeeldig samenspelen, aan fantasie hebben ze geen gebrek. In het zwembad van Rita en Jos overwint Janne vlug haar watervrees en charmeert ze iedereen. Fien en Sepp zijn heel blij met hun inline skates. Goed omringd is Mirthe op 1 september thuis geboren, op de verjaardag van haar papa. Ze is alles behalve een pluimgewicht.
Wekelijks proberen we naar het zwembad in Tienen te gaan en zoveel mogelijk Parkies concerten mee te pikken. Fijn om er vertrouwde gekende te ontmoeten.
Puur genieten van al de (verjaardag)feestjes en bezoekjes. De hittegolven zorgen voor slow down en extra BBQ’s. De fietstochtjes naar Bokrijk en De Wijers zijn zoveel leuker in het gezelschap van Wim, Sigrid en Ellen. Leen en Marc zijn onze gidsen in het Zoniënwoud. Mieke en Rik loodsen ons naar Aldenbiezen. Met Sien en Koen stappen we tot aan het Schulensmeer en dank zij Rik en Linda er rond. Met Josette en Guido beleven we een geslaagd picknickconcert in het Olmenhof.
Het is puzzelen, maar met goede wil is er een gaatje gevonden in de agenda van onze zeilvrienden. Jaklien en Tony van SY Jakker vereren ons met een bezoek. Zaterdag landen An en Ivan SY Vaguebond vanuit New Zeeland in Zaventem en maandag treinen ze naar ons toe. Eindelijk kunnen we de wisselwijnfles, die al van La Gomera 3 jaar geleden, in ons bezit was, kraken. Overheerlijk is ons weerzien, samen lachen doet zoveel deugd. Ze zijn dadelijk bereid om te helpen de motorboot van mijn broer te verleggen. Erna vertoeven we in de hogere sferen van Hasselt.
De tijd is ontzettend snel voorbij gegaan. Spijtig dat we niet iedereen de aandacht kunnen geven die ze verdienden.
Het vliegtuig van Brussel naar Lissabon staat vol getekend met SMURFEN.
We hebben ruim de tijd om onze aansluiting naar Salvador te zoeken. De TAP service maakt de vlucht aangenaam. De hostess vraagt iets in het Portugees en ik antwoord in mijn beste Portugees “vinho tinto”, dan vraagt ze “meat or pasta?” Elke keer als ze voorbijkomt, glimlacht ze me toe. Met 5 uur tijdsverschil komen we donderdag laat bij de Marina Pier Salvador toe. Het welkom pakket met een uitgebreid ontbijt van Sue en John SY Dandelion maakt de vermoeiende dag goed.
De Sunshine heeft dringend verluchting nodig, zon en de wind in de namiddag helpen hierbij. Het is zoeken om voor de meegebrachte spullen een plaatsje te vinden. De hardnekkige vogelpoep op het dek zal waarschijnlijk afkomstig zijn van de mooie grote Ibissen.
Als diner serveert Sue en John kippenbrochette en Santa Rita wijn. ’s Morgens als het koeler en windstil leggen we het grootzeil terug op de mast. Onverklaarbare golven laten de boten aan de steiger dansen. Het is heel druk langs de waterkant, de decibellen vliegen in de lucht. Vooral in het weekend is er veel haventheater. Massa volk met karren bier schepen ‘s morgens in op grote toeristische boten. ’s Avonds waggelen velen terug over de schamele steigers.
De jongens van hier hebben het bijbootjes goed hersteld. Uber brengt ons naar de bevoegde instantie om de boot terug vrij te geven.