Janne in Curaçao

De kerstsfeer in de marina is minimaal
Veel huurauto’s zijn door de eindejaarsvakantieperiode niet meer beschikbaar. Wij hebben nog bij ‘GoGo Cars For Rent Curaçao’ een Honda Civic kunnen huren. De automatische versnellingen en het stuur aan de rechterkant zal even aanpassen zijn.
De laatste dag van het oude jaar landen Wim, Marijke en Janne. Om 19h onze tijd, 24h Belgische tijd, zitten we in de auto en rijden naar de marina, wensen we elkaar “Gelukkig Nieuwjaar”. Janne is nog goed wakker en weet veel te vertellen. Overal wordt er vuurwerk afgestoken. Onze gasten zijn te moe om te feesten. Janne en Fons zijn in een diepe slaap en worden niet opgeschrikt door de luid knallende overgang van Oud naar Nieuw.
Fier zegt Janne haar Nieuwjaars moedhoed brief op.
Op het strand van Santa Barbara Beach is het rustig. De feestvierders slapen nog. We installeren ons onder een boom met een picknicktafel en ligstoelen. Aan het water is Janne in haar element. De verzameling koraalstenen en schelpen worden onder een niet goedkeurende blik van Fons naar de auto gebracht. Samen maken we het Nieuwjaardiner klaar, we krijgen er vuurwerk bij. Janne slaap goed in het zeebedje
Bij Budget Marine vinden we een perfecte snorkelset voor Janne en Marijke. We rijden verder tot Willemsstad en slenteren hier rond. Niet de voorkeur van Wim en Fons.
De Sint-Christoffelberg is 372m hoog en het hoogste punt van Curaçao. Hij staat hoog op de verlanglijst van Wim. Vroeg in de ochtend volgen we de weg naar Westpunt. We kopen toegangskaartjes en rijden met de auto het eerste traject in het park. Wim en Marijke gaan voor de top. Ik hoor een vader tegen zijn zoontjes zeggen “kijk eens hoe goed dat kleine meisje kan stappen”. Op een plaatst met een mooi uitzicht, niet ver van de steile klim, nemen we een lange rustpauze. Klimmers en dalers passeren ons.
Op de parking, waar de meeste auto’s zijn verdwenen, eten we onze picknick. Om uit het park te rijden moeten we over een helling die te steil is voor onze huurwagen. Wim, Marijke en ik stappen uit om hem een duwtje te geven. Een parkwachter met pick-up staat achterons, we mogen in de laadbak. Hij zegt ‘even lekker jong doen’. Best wel leuk.
Het nationaal park Shete Boka (vertaalt: zeven inhammen of baaien) grenst aan het Christoffelpark en beslaat meer dan 10km van de ruige noordkust. Eerst gaan we naar Boka Pistol, door de nauwe inham wordt het water explosief ophoog gestuwd.
Dan Boka Kalki, in de grote inham zijn er vele heremietkreeftjes.
Een pad langs de mangroven leidt naar de parking.
Op verschillende plaatsen waarschuwen borden voor vooral de giftige kleine op appeltjes gelijke vruchten.
Bij Boka Wandomi is er een natuurlijke brug door het water uitgesleten
Onder Boka Tabla kruipen we in de donkere glibberige grot met donderend geluid.
Voor diner passeren we langs Pirates Nest.

Marijke kiest de idyllische stranden.
Juist voor Sint Willebrodus stoppen aan de flamingo area.
2 modderbadende varkens verwelkomen ons aan de ingang van Playa PortoMari.
De leguaan hier is gewend aan toeristen, de meeste hagedissen zijn heel schichtig en kunnen heel snel lopen.
Het strand is wit zanderig koraal, er is een dubbel rif. We betalen maar 2 ligstoelen. Marijke is gebeten door het snorkelvirus en heeft geen tijd om te zonnen. Fons helpt Janne met haar duikbril en snorkel. Haar eerste snorkelervaring is een groot succes. Telkens wijst ze naar de gekleurde vissen, de regenboogvissen vindt ze het leukst. Onderwater zijn speciale betonnen ballen geplaatst waar vissen kunnen schuilen en waar koraal en begroeiing zich kan op vestigen.
De strandtent serveert verschillende soorten lekkere hamburgers.
Van op de parking kan Marijke nog een mooie foto nemen van de zonsondergang
Zaterdagmorgen wordt ons langverwachte nieuw bijbootje geleverd.
Of nee toch maar deze
Daaibooi beach, omgeven door kliffen, is een geliefd bij de locale bevolking om te BBQ. Wij installeren ons picknickdeken in de schaduw van een boompje. De meesten vissen zijn kort bij de rotswand. Onder de luifel van de snackbar zijn er suikerdiefjes, kleine gele vogeltjes.
Het is druk in de haven. Alle voorbereidingen worden getroffen voor de Fuikdag, die traditiegetrouw gehouden wordt de eerste zondag van het nieuwe jaar. Al wat vaart gaat op een hoop bijeen liggen in de fuikbaai. Wij laten deze braspartij aan ons voorbijgaan.
In het dorp Barber is een klein natuurpark Hofi Pastor. In een verwilderde omgeving staat één magistrale honderden jaar oude kapokboom. Interessant voor Wim, hij volgt de cursus boomverzorger.
De eerste zondag van de maand opent Landhuis Ascencion zijn deuren. Er is een gezellig sfeer met fair en een Antilliaan bandje. Landhuizen zijn op een heuvel gebouwd om een goed overzicht te hebben. Janne vindt het jammer dat ze niet langer met een vriendje kan spelen.
Het strand bij Tugboat is ontsierd door een groot roestend schip voor olieboringen. De Tugboat is een wrak van een kleine sleepboot dat op 5m diepte ligt. Het is bedekt met prachtig koraal en omgeven door vele kleurrijke vissen. Wim heeft meer zin in een wandeling en verkent de omgeving van Fort Beekenburg.
In Willemstad loost Wim ons naar een superrestaurant aan de Waterkant
Er wordt in de loop van de week minder wind voorspeld, een goede gelegenheid om naar Klein Curaçao te varen. Hiervoor gaan we een ankervergunning halen bij de Port Autority.
Wim en Marijke willen Pietermaai verkennen en overnachten in het Kloosterhotel. Wij genieten van het gezelschap van Janne.
Bij het museumbezoek vernemen Wim en Marijke wetenswaardigheden over Curaçao. Zo zijn de grote dikke kettingen bij de Tugboat een restant van de 2de wereldoorlog om te verhinderen dat een Duitse onderzeeër de baai zou invaren.
We maken alles klaar om woensdag naar Klein Curaçao te varen. Janne is benieuwd.

 

Woensdag 09 januari 2019: vertrek 10h – aankomst 14h30
Seru Boka marina – Klein Curaçao: 19NM

Het traject is tegen de wind en tegen de stroming. Niet echt aangenaam. De eerste kennismaking wel, helder blauw water en witte stranden, zeker als al de toeristenboten wegvaren en wij het eiland voor ons alleen hebben. Janne en Marijke zwemmen naar het strand en vertoeven uren aan de waterlijn. Waar de toeristen zaten krioelt het nu van de heremietkreeften. We zijn geluksvogels, hier te kunnen zijn met ons eigen boot op een onbewoond eiland, BBQ op het strand met een magische zonsondergang.
Om het zand in ons badkleding weg te spoelen, zwemmen Marijke en ik in het donker terug naar de Sunshine.
Als de kippen zijn Wim, Marijke en Janne erbij om de zonsopgang te bewonderen. Bij het ontbijt vliegen sierlijk een zwerm flamingos over. Hun vleugels zijn zwart aan de onderkant.
Als eerste activiteit wandelen we naar de zuidpunt van het eiland. Er liggen veel schelpen en zee-egels. De meisjes kunnen het niet laten deze te verzamelen. De mannen vinden het tempo te laag. Het eilandje is 2km lang en ongeveer 1km breed.
We geraken maar tot aan het grote roestige scheepswrak en keren langs de roze vuurtoren terug. Voor de fosfaatwinning is het eiland een stuk afgegraven, waardoor veel van de originele vegetatie verloren is gegaan.
We zijn aan het lunchen op de boot als we een schildpad spotten. Marijke is er als eerste bij en volgt haar. Ik sleur Janne op de buis met me mee. Een grote schildpad komt er bij en daarna nog een heel kleintje. Marijke ziet hoe de grote schildpad naast Janne naar lucht komt happen. Ze is dol enthousiast.
Drijvend in het water de zon zien zakken in de zee, hoe gaaf is dat!
Vrijdagochtend wandelen via de vuurtoren naar de ruige noordpunt. Een beetje te ruig voor Janne.
Bij de oostkust zijn de rotsen uitgesleten
Bij het snorkelen, zien we terug een schilpad haar schild schuren aan het grote anker van een boei.

 

Vrijdag 11januari2019: vertrek 15h – aankomst 17h
Klein Curaçao – Seru Boca marina: 15NM

We hopen om dolfijnen te kunnen spoten. Janne en Marijke worden in slaap gewiegd.
Ik ben blij dat Wim met zijn lange benen, mijn taak overneemt, om van de boot te stappen en de boot aan te leggen.
De kapitein wil een stevige maaltijd daarom rijden we naar El Gaucho. Het uitzicht is prachtig. In de verte zien we een groot wit gebouw, het is een oud klooster en nu een medische universiteit.
Zaterdag is het Wim zijn klimdag. Wij gaan snorkelen in Kokomo beach met zijn schommel in het water.
Als kers op de taart, wat komt er in de verte voorbij? Dolfijnen!
We zien elkaar terug op Manbo Beach Boulevard. Terwijl de mannen genieten van een koel pintje, snuisteren de meisjes in de mooie winkeltjes.
Een ijsje uit een cocosnoot mag niet ontbreken.De tijd is weer veel te snel voorbij gegaan en te laat om nog eten klaar te maken. De afhaalpizza is lekker.
Al vroeg zondagmorgen sluipen Wim en Marijke uit de boot, om de ‘medition trail’ te wandelen. Janne roept naar haar papa en mama die ze als kleine stipjes op de berg ziet staan. Zij hebben een uitzicht over heel het Spaanswater en de marina.
Met een klein hartje worden de valiezen gepakt.
We rijden naar de Piscadera bay en lunchen in het (h)eerlijk restaurant De Visserij. Op het water zien we pelikanen op en af vliegen.
Voor we naar het vliegveld rijden bezoeken we nog wat lokale stranden bij Sint Michiels baai.
Janne, Marijke en Wim; jullie goede vibes, jullie enthousiasme, jullie inzet hebben bijgedragen tot deze mooie intense 2 weken. Dank je wel
De meeste jaloersmakende foto’s komen van Marijke

CURACAO

Het heeft niet mogen baten. Het bijbootje leek alleen maar goed herstelt te zijn in Salvador.
3 dagen blijven we gekluisterd aan de boot. Fons doet verwoede pogingen in de hoop het bijbootje te redden. Gevangen in het paradijs? Zondagspannenkoeken brengen troost. Maandag komen nog 3 zeilboten in de baai ankeren. De Franse catamaran Corvette gaat vroeger dan verwacht vertrekken, ze willen in Grenada hun VHF antenne herstellen. Ze zijn zo vriendelijk om ons aan wal te brengen om ook uit te klaren, maar de immigratiebeambte is al vertrokken.
Jorg, Shelly en Ramona van SY Seahorse (Namibië) komen langs en stellen voor om ons morgen naar wal brengen. Onvoorstelbaar hoe bereidwillig vele zeilers zijn elkaar te helpen.
De beambte van de douane deelt ons mee dat er vandaag niemand van de immigratie zal komen. We hebben geen andere keuze dan morgenvroeg terug te komen. We blijven extra lang in de bib voor het internet en lunchen bij de vriendelijke dame van Tanty’s Kitchen.
Derde keer goede keer, we krijgen een stempel in onze paspoorten en de nodige bootpapieren om te vertrekken.

SY Mystic Bleu is toegekomen. Jorg brengt Angela en Gerry aan de kant zodat ze nog kunnen inklaren nu de immigratiebeambte er nog is. Het gezellig weerzien, met een pintje in de hand op een paradijselijk strand, zal jammer genoeg van korte duur zijn.
Ik ben heel blij dat ik in de late namiddag met Jorg, Shelly en Ramona mee mag naar het strand. Met de laatste zonnestralen kan ik de onbeschrijfelijke kleurrijke onderwaterwereld bewonderen.

 

Vrijdag 14 december 2018: vertrek 9h30 – maandag 17 december 2018: aankomst 13h30
Charlotteville Tobago – Seru Boca Marina Curaçao: 495NM

Met klaroengeschal van Jorg worden we uitgeleidt. In de bescherming van de baai hijsen we het groot zeil. Eens uit de baai wordt de diepte, voor onze meter, onmeetbaar. We varen eerst richting Grenada. Alleen met het groot zeil maken we al voldoende snelheid.
De golven zijn hoog, op het laatste moment merken we een vissersboot op. Ze zijn hun netten aan het inhalen en roepen ons via VHF op om 20° uit te wijken. We gijpen.
’s Nachts moeten we uitwijken omdat we in aanvaringskoers zijn met een schip dat kabel aan het slepen is.
De westelijke koers is parallel met de Venezolaanse kust en zijn vele eilanden. De laatste nacht is regenachtig, een groot cruiseschip ‘Mein Schiff’, dat ook naar Curaçao gaat, vaart ons voorbij. We passeren de zuidkant Bonaire en klein Curaçao.
Dankzij de goede wind en stroming komen we tijdens het daglicht toe. Door de smalle toegang, met een rif aan de ene en een zandbank aan de andere kant, varen we het Spaanswater op. Het is een beschermde ankerplaats met vele inhammen en eilandjes. Zonder bijboot zijn we genoodzaakt om naar een marina te gaan. Seru Boca Marina beantwoordt onze oproep en Robbie helpt ons bij het aanleggen. Het in de box varen ging ondanks de zotte windstoten vlotter dan verwacht. Er zijn vingersteigers zoals in Europa. De dode vliegende vissen, die we van boord gooien, drijven in het heldere water. Aan de westkant van de marina ligt de Kabrietenberg (78m). Vanuit onze kuip zien we hoe mooi de namiddagzon de Santa Barbara Tafelberg(240m) belicht. Seru Boca Marine behoort tot het groot domein van Santa Barbara Plantation met golfterrein en Beach Hotel.
We hebben lokaal geld (NAF) nodig. Het fietsen op de 3km heuvelachtige weg voor golfwagens is leuk, bermen met wuivend grashalmen, struiken, cactussen, bloemen, vlinders en vogeltjes die fluiten. Na 3km op de drukke autoweg kunnen we bij tweede ATM, die we tegenkomen, geld pinnen.
Dinsdagmorgen stopt er al een busje voor we aan de bushalte zijn. We zijn nog 11km van Willemstad verwijderd. De kleurrijk hoofdstad staat op de lijst van UNESCO Werelderfgoed. Bij de busterminal van Punda is een man zo vriendelijk om ons wegwijs te maken en te tonen waar we de douane kunnen vinden. Het witte gebouw met in het groot DOUANE erop, staat leeg. Ze zijn verhuisd naar Scharloo. Deze keer geen carbonpapier, alle gegevens worden in de PC gezet. Over de vlottende Koningin Emma brug stappen we naar Otrobanda(de andere kant). Voor de gebouwen van Immigratie en havenautoriteiten ligt een groot cruiseschip. De beambte denkt dat we de papieren niet goed ingevuld hebben, met als thuishaven Nieuwpoort omdat hier ook een Nieuwpoort is. Op het eerste verdiep van de havenautoriteiten betalen we onze ankervergunning.
Lang op de bus wachten langs een drukke weg is vermoeiend. De rust van de marina waarderen we daarna dubbel.
Vreugdenhil, een supermarkt, verwennen yachties met gratis vervoer. Die chauffeur, dat is een goede man. Hij stopt om planken, die gevaarlijk midden op de weg liggen, aan de kant te leggen. De portierster glimlacht als hij ‘DUSHI’ tegen haar zegt. ‘DUSHI’ is een Papiamento woord en betekent: lief, zacht, zoet, schatje….
Voor onze kerstcadeaus hebben we dit jaar een extra grote boom nodig. Een kokosnotenpalmboom past meer in deze omgeving.
Wel voorzichtig zijn.
Voor Nieuwjaar kijken we heel erg uit naar ons bezoek. Zo zien Janne het!
Wat is het een mooi jaar geweest!
We zijn dankbaar voor alles wat we mochten ervaren en beleven.
We wensen jullie een prachtige Kerst en Nieuwjaar toe, met een goede balans, veel positieve energie en DUSHI.

TOBAGO

In de rekken van supermarkt Choi’s staan Boni producten. Sue helpt ons uit de brand, we hebben onze portemonnee op de boot laten liggen. De auto’s goed volgeladen rijden we terug naar Domburg. De zakken worden gedeponeerd tegen de waterkant. Sue en John brengen de huurwagens terug. Bij een Parbo afsluitbiertje bespreken we dat morgen, terwijl de mannen de boot klaarmaken om verder te varen, de meisjes met de bus naar de groentemarkt in Paramaribo gaan. Het is vroeg uit de veren want we willen de bus van 7h30 halen. Ontsteld komt John vragen of we zijn rugzak met paspoorten en boot papieren hebben gezien. Alle mogelijkheden worden nagegaan en kunnen enkel toe conclusie komen dat de rugzak is meegenomen. Wat schuilt er achter de brede glimlach en de diep donkere ogen? De lange weg voor de procedure verloren paspoorten wordt opgestart. Om alles te kunnen regelen huren we terug een auto voor 2 dagen. SY Leva Veto varen donderdag verder naar vrienden in Martinique.
Na het drukke verkeer in Paramaribo om papierwerk te doen en een Chinees Steakhouse, varen we met een korjaal naar de vredige plantage Frederiksdorp.
Vrijdagmorgen gaan we naar de drukke groentemarkt. De zwarte bevolking geeft de indruk niet opgezet te zijn met de toeristen.Het museum van het vijfster Fort Zeelandia is nu open.
De uitleg van de lichaamsversieringen van de verschillende etnische bevolkingsgroepen in het huis Moi-Moi is leerrijk.
Het minder dan stapvoets verkeer in Paramaribo is enerverend. Op 50 min leggen we 5km af. We geraken op tijd op de kleine luchthaven waar de zoon van het consult uit Guyana de voorlopige paspoorten meebrengt. Heel grote ontgoocheling als blijkt dat Daniël al met de eerste passagiers is vertrokken. Heel grote opluchting als hij terug komt met de paspoorten. ‘s Avonds betalen we de rekening bij Nettie en zwemmen Sue en ik al de spanning van ons af in het zwembad.

 

Zaterdag 1 december 2018: vertrek 15h – aankomst 18h
Domburg – Pieterszorg: 18NM

In de voormiddag doen we de voorbereidingen voor het vertrek. Nemen een extra douche, controleren de e-mails en nemen afscheid van de Zuid-Afrikanen Angela en Gerry van SY Mistic Bleu en Wendy en John van SY Headway.
Met de stroom mee varen we voorbij Paramaribo. Door de tijdsdruk varen Sue en John verder naar Antigua. Wij droppen het anker daar waar de Surinamerivier en Commewijnerivier samenvloeien. SY September en een Nederlandse zeilboot ankeren korter bij de oceaan.
We hebben nog een extra oplaadkaartje gekocht en nemen de tijd om een update op onze website te plaatsen.

 

Zondag 2 december 2018: vertrek 6h30 – woensdag 5 december 2018: aankomst 15h
Suriname Pieterzorg – Tobago Charlotteville: 469NM

Met het eerste licht hebben we nog een paar uur stroom meer om het laatste stuk van de rivier af te zeilen. Lang blijven SY September en de Nederlandse zeilboot in het zicht. Halve wind rond de 15 kts geeft ons het eerste etmaal een behoorlijke snelheid. De tweede nacht slaan de zeilen, er is geen wind. Dan wakkert de wind aan tot 30kts en krijgen bakken regen over ons heen. Een vermoeiende nacht. Het volgend etmaal is de wind meer constant, maar laten de golven de Sunshine bonken.
Van de eilanden Trinidad&Tobago, onafhankelijk sinds 1962, is Tobago de kleinste (42x10km) en ligt het verst van Venezuela. Het is niet zo populair als de noordelijke Caribische eilanden.
De contouren van het noordwestelijk gedeelte van het eiland worden langzaam hoger en groener. We zeilen om verschillende eilandjes en rotspartijen, strijken de zeilen en varen de ‘Bay of Man’ in. De grote baai is omsloten door groene bergen en Charlotteville, het rustige vissersdorp.
We vinden geen betere plaats dan in 17m diep water te ankeren bij andere zeilers kortbij de ‘Pirate Bay’. Op de Franse catamaran Corvetta wuift Timothée ons vrolijk toe. Ze hebben de gele quarantainevlag hangen. De autoriteiten eisen dat je de territoriale wateren binnenkomt tijdens de kantooruren en dat je komt inklaren. Onze timing blijkt perfect, we zullen geen boete moeten betalen. We vinden niemand bij de Douane en Immigratie. Een vriendelijke politieman belt naar de douanebeambte. Als hij al het papierwerk gedaan heeft, verzekerd hij ons dat we morgen om 8h ons moeten melden bij de immigratie. Fons is gehaast om er op tijd te zijn. Rond 9h komt het Franse gezin. Michel weet de douanebeambte wonen, hij zegt dat er om 10h iemand van immigratie zal komen. Om 12h vernemen dat de beambte in het ziekenhuis is en dat er om 14h een vervanger zal zijn. Een Duitser met een missie, staat te popelend om uit te klaren, hij wil vandaag nog vertrekken. De kopieermachine van de immigratie doet het niet en ik moet naar beneden, bij het ziekenhuis, voor copies van de paspoorten.
Op de stranden zien we geen plastiekafval en de grasperken zijn netjes. Ze zijn trots op hun ecotoerisme. De officiële taal is Engels en de omgangstaal Creools, een mengelmoes van talen van de vroegere overheersers. De auto’s rijden links. De overwegend zwarte bevolking heeft een soort gene. Het heeft een tijdje nodig voor ze je aankijken en glimlachen.
De vulkanische oorsprong weerspiegelt zich in de steile groene bergen van het tropisch regenwoud die de baai omringt. Tobago heeft een enorme diversiteit in fauna en flora. Vele vogelsoorten en een rustplaats voor trekvogels. Kolibries fladderen rond de bloemen. We zien fregatvogels zweven hoog in de lucht, de pelikanen vliegen juist over de wateroppervlakte. De paradijselijke stranden hebben we bijna voor ons alleen.
Naast ons ligt een rode zeilboot Corcovada. Hij is Duits/Portugees, zij Braziliaans. Ze hebben 2 zoontjes David 3 jaar en Elia van 1,3 jaar, hij is in Kaap Verden geboren.
In de kindvriendelijke bibliotheek hebben we toegang tot het internet.Af en toe krijgen we een regenbuitje, december is het einde van het regenseizoen. De temperatuur neigt naar de 30°C, ’s nachts is het koeler. Dit is beter voor de nachtrust. Maar vrijdagnacht horen we reggaemuziek. Leuke muziek, maar niet voor de hele nacht. Er worden rond carnaval Steeldrums festivals gehouden.
Door de stromingen is er een rijk koraal leven. We snorkelen tussen duizend turkooizen visjes en andere kleurrijke vissen dichtbij ‘Pirate bay’. Deze is ook te bereiken via een voetpad vanaf het dorp, door eerst flink te stijgen en dan 155 trappen naar beneden. We hopen om een van de vele soorten schildpadden te zien.
De deining laat de Sunshine schommelen. Al wiegend wasgoed op de draad hangen vraagt alertheid om in evenwicht te blijven.
De conditie van het bijbootje bepaalt of we aan wal kunnen. Er zijn regelmatig plakwerken nodig.
We zouden graag met een gezamenlijk taxibusje naar de hoofdstad Scarbourough gaan. Naar het hoogste punt is Pidgeon Peak 572m stappen en de ‘Argyle waterfall’ staan op ons verlanglijstje.