Dinsdag wuiven we mijn broer en schoonzus op de Flamingo Internationale Airport uit. Stipt 19h55 landt het KLM vliegtuig met Liesbeth en Leo aan boord. Zie: www.shetwins.com. Liesbeth is grieperig, niet de beste omstandigheden om te duiken en ze heeft er zo naar uitgekeken om in tropisch water te kunnen duiken.
Fons en Leo moeten lang wachten aan de autoverhuur. Fons komt terug en zegt ‘er is alleen een pick-up met 2 deuren beschikbaar, morgen kunnen we misschien ruilen’. Hij vindt het niet zo erg om in het donker in de laadbak te zitten om door Kralendijk naar ‘Dive Hut’ te rijden.
Wannadive, het duikcentrum, ligt ongeveer 1km verder. Op het huisrif doen we de testduik. 
Liesbeth is zo kranig om deze mee te doen. Ze heeft haar hoofd maar juist onder water en zegt: ‘ wat is het hier mooi’. Wij vinden het minder, zeker als we bij de haveningang komen waar alleen dood koraal is. Als we richting noord palmen komen we een grote mooie begroeide boei tegen. Een mureentje komt piepen.
Een beetje verder staan kerstboom structuren om nieuw koraal te laten groeien. Liesbeth is te licht bevonden, Fons geeft haar extra lood. Mijn 3mm volledig duikpak past perfect. Dank je wel lieve broer om dit voor mij mee te brengen. Leo heeft zijn GoPro op zijn duiklamp gemonteerd, maar de foto zijn overwegen groen, hij heeft een roodfilter nodig. De foto’s van Fons zijn overwegend blauw, de flits stond niet aan.
Nadat het duikmateriaal gespoeld is, wagen we onze kans om de pick-up te wisselen. En ja dat lukt, het zal wat comfortabeler zijn voor langere afstand.
Donderdagvoormiddag rijden we naar de duikplaats ‘Windsock’, genoemd naar de luchthaven die er kort bij ligt. 
Liesbeth is nog wat ziekjes maar kan het duiken niet laten. Het rif wordt afgewisseld met kleine zandplaatjes. In een berg hersenkoraal groeit een paarse pijpspons. Een trompetvis escorteert een regenboog papagaaivis.
Er is veel lawaai onderwater, waarschijnlijk van de generatoren van de grote cruiseboten.
We picknicken op het koraalstrand in de schaduw van een boompje. In de verte zien we jagende dolfijnen. We rijden verder tot zoutpannen en de slavenhutjes.
Van Liesbeth mogen we het zout van ons huid spoelen in de douche op hun kamer. Met een echte douche gaat dat veel beter dan het kleine straaltje water van de solarshower op de boot.
Leo heeft het diner bij ‘EL BIGOTE’ het Mexicaans restaurant bij Dive Hut, gereserveerd. Leo trekt alles aan wat steekt en dat vindt hij niet leuk.
Op de lange zandplaat bij de duikplaats ‘Invisibles’ komen we zeldzame buisalen tegen.
Dan komen we bij een oerwoud van hard en zacht koraal. Er zijn wit bijna doorschijnende sponsen met paars afgekant.
Grote engelvissen wonen hier.
Op terugweg trekt Leo me 2 keer aan mijn vinnen omdat ik in verkeerde richting palm, ben precies niet zo goede volger. Op de ondiepe, ongelijke koraalondergrond velt een golf me als ik uit het water wil stappen. Hoewel we de duikstekken kiezen waar het gemakkelijk in en uit het water te gaan is, lijkt het toch niet zo eenvoudig.
We rijden verder tot Lac Bay en nemen een late lunch bij ‘Foodies’. Een ideale plaats voor een fotosessie, de andere hobby van Liesbeth.
Zaterdag rijden we richting noord naar ‘Tolo’. Onderwater komen we bij een veld van geweikoraal tegen.
Het zwart koraal, gorgonen en andere begroeiingen deinen met de golfslag mee. Er zijn hier vele kleine visjes. Ik zie een schattig baby koffervisje.
Voortaan gaan we, hand in hand, in en uit het water, we zijn zeker niet de enige.
Iets voor Rincon, bij ‘Posada Para Mira’ kunnen we locaal eten met een fantastisch uitzicht. Langs Seru Largu keren we terug naar Kralendijk.
‘Salt Pier’ is een gegeerde duikstek. Tussen de pilaren krioelt het van geelgestreepte grommers.
Wat dieper lijkt het voor mij op een slagveld. Liesbeth en ik komen kortbij een zeer grote, precies dreigend, zilverkleurige tarpon.
Voor een BBQ op de Sunshine doen we inkopen in de supermarkt ‘Van den Tweel’(=AH). Op de parking maken veel verklede kindjes zich op voor de kindercarnavalstoet. Uit de praalwagen schalen veel te luide bastonen, och arme die hartjes en oortjes. Op terugweg moeten we halfweg rechtsom keer maken, de weg is afgesloten. We maken een grote omweg en komen een nachtclub met paaldansen en een moskee tegen.
De laatste gezamenlijk duik doen we bij ‘Weber’s Joy’. De voorziening helpt dat Leo een roodfilter vindt. Wat zwemmen hier massa vrolijk juffertjes rond de vele soorten koraal.
In het waaierkoraal schuilen vele piep kleine visjes. Ik zie een klein koraalduivel (lionfish) verstop in het koraal. Er wordt actief op deze uitheemse soort gejaagd. Alsof ze het weten, schuilen ze dieper en komen ’s nachts naar het ondiepe water om te jagen.
Een zeer mooie afsluitduik.
Samen sporten is aangenamer, is leerzamer, geeft meer energie, meer uithouding, meer uitdaging, meer voldoening. Water geeft een emotionele balans. Elkaar helpen is bij de duiksport aangewezen; zowel in als uit het water, zoals aan en uitdoen van het duikpak, herstellen van stukgetrokken riempje van de vinnen, ontspanner juist monteren, reddingsvest met fles helpen aandoen, elkaar in evenwicht houden, onder het water blijf je kort in de buurt van je duikmaten, geeft het oké teken, geeft de juiste richting aan. Daarbij komt nog het aanschouwen van de kleurrijke wonderlijke onderwaterwereld en de vreugde dat met elkaar kunnen delen, geeft dubbel vreugden. Dus Liesbeth en Leo, merci voor de compagnie.
Met mijn broer in Bonaire
Fons heeft een nieuwe propeller gevonden en laat die afsturen via ‘eZone’
Het is druk in de autoverhuur, bij ‘Caribe car rental’ we kunnen een KIA Rio huren. Dinsdagavond landen Annie en Roger. Ze verblijven in ‘Hotel van der Valk Beach Resort’. Dat is kort bij de luchthaven en ongeveer 3 km waar de Sunshine op mooring ligt aan de andere kant van Kralendijk. Na wikken en wegen kopen we een nieuw onderwatercamera bij ‘Fish Eye foto’. De fotograaf geeft ons een deskundige uitleg.
Ik kan eens gaan snorkelen met mijn broer. Maar de zon is hier te krachtig voor zijn witte rug en dat bekomt hem niet zo goed.
Donderdag rijden we richting zuid naar de zoutpannen en de slavenhuisjes. Eerst komen we aan de witte.
Roger kruipt er in en voel hoe het was om hier met 4 te slapen.
De rode slavenhuisjes zijn oranje geverfd.
We picknicken vlak bij een kleine marina aan ‘Lac Bay’ en drinken een koffietje bij ‘Foodies’. Hier hebben we een prachtig zicht op het rustig turkoois meer en daarachter de wilde oceaan. 
Met Annie als copiloot rijdt Fons heel voorzicht over een off-road pad. De oostkust is heel woest.We komen voorbij de langste boom van Bonaire.
De douche, in de grote badkamer van Annie en Roger, weten we te waarderen.
Roger heeft het kunnen fiksen dat we samen met hun kunnen dineren. Gezellig samen lekker eten aan het strand, wat wil je nog meer. Als Roger ‘Dushi’ (=alles wat goed is) tegen de locale serveerster zegt, krijgt hij een glimlach, ze zijn niet gewoon dat een toerist zowat zegt.
De volgende dag rijden we naar het noorden langs de hoge kust lijn met uitgesneden rotsen. Bij duikplaats ‘1000 steps’ poseert een leguaan.
Fons telt 73 trappen, maar als je dit doet met je duikuitrusting voelt het als 1000. We picknicken met een prachtig uitzicht op het Gotomeer. Rincon is het oudste dorp van Bonaire. Hier is een cactusstokerij ‘The Cadushy Distillery’. Hij heeft een geboeide uitleg over welke cactus en welke delen ze gebruiken. Welk graan ze gebruiken en dat 3 maal destilleren om aan 95% alcohol te raken. Hij benadrukt dat ze de enige stokerij zijn in Bonaire. Op terugweg rijden we langs ‘Seru Largu’, een kruis dat op 123m hoogte staat.
Vanaf hier hebben we een overzicht over heel Bonaire.
Het eerste wat Roger de volgende morgen tegen ons zegt is dat hij vermoed dat de stokerij nep is. Als ze daar alcohol stoken zou je dat moeten ruiken en dat ze veel te klein is om zoveel te stoken. Dat hij een veel te dure (locale?) Gin heeft gekocht neemt hij er voor lief bij. Het is een speciale fles, onderkant ovaal, boven rond.
Het onderwaterleven ten zuiden Van der Valk Beach is kleurrijker, al snorkelend testen we de nieuwe onderwatercamera uit. 
Het programma van de Nederlandse TV ‘Ik vertrek’ heeft uitzendingen gehad over iemand die in Bonaire een mimigolf heeft gestart. Annie wil eens weten wat er van hun gekomen is.
Niet ver hiervandaan is het ‘Donkey Sanctuary’. Nederlanders vangen hier sinds 1993 gewonde, zieke ezels op. Spanjaarden hebben de ezels in de zeventiende eeuw overgebracht om als lastdier te gebruiken. Ze werden aan hun lot overgelaten toen ze overbodig werden.
Maandag staan we heel vroeg op, we willen zeker op tijd zijn om een SUV op te halen om naar het Nationaal Park te gaan. Het roeien gaat vlotter dan anders en we hebben nog tijd voor een gedeeld ontbijt bij Van der Tweel (AH). Juist als we stoppen bij de autoverhuur zie ik een mooie SUV wegrijden. En inderdaad hij staat 2 keer geboekt. Patrick haalt bij zich thuis een oude pick-up met de naam Snoopy voor ons op.
In het Nationaal park nemen we de grote toer. Na Blow Hole komen we aan Saliña Matijs.
De wegen die stijl omhoog gaan zijn verhard. Cactussen zijn de overheersende begroeiing. Bij een mooi strandje van de inham ‘Boka Kokolishi’ eten we, in de schaduw van rotsblokken, oncomfortabel, onze picknick. Hagedissen vechten om de appelvrank van Roger. We doen een hele omweg om bij een meer te komen wat eerder op een poel lijkt. Hier bij het zoet water zijn er wel vogels. Naar de trail van de hoogste berg Brandaris 241m rijden we niet naar toe. De weg naar Boka Slagbaai is stijl bergaf. De snorkelaars en duikers zijn er verzameld. In de Saliña Slagbaai staan een hele hoop flamingo’s.
We vervolgen de avontuurlijke weg, stoppen nog bij een uitzichtpunt en komen moe en voldaan bij ‘Park Entrance’.
De laatste avond knipt Annie nog mijn froufrou bij.
We zijn heel blij dat Annie en Roger de moeite gedaan hebben om ons zo ver te komen bezoeken.
Curaçao – Bonaire
Zo’n luxe, een wasmachine te hebben in de marine.
De leegte die overblijft na het vertrek van Wim, Marijke en Janne vullen we op met een paar troostduikjes. Bij de vriendelijk duikorganisaties huren we een duikfles voor 15 NAF. Bij Kokomo beach wurm ik me in mijn 5mm volledig duikpak. Met 10kg lood en een fles van 12 liter, ben ik blij met de afkoeling van het water. Bij de gewichtloosheid onder water vergeet je het gesleur. We blijven 74min onder water. Niet slecht voor iemand, waar het 5 jaar geleden is dat ie nog gedoken heeft. Uit het water komen gebeurd op een niet zo elegante manier. De volgende dag gaan we naar PortoMari, daar waar Janne voor het eerst gesnorkeld heeft.
Nu probeer ik een 3mm shorty en 6kg lood. Het dubbel rif is prachtig, de kleurrijke vissen in de ogen kijken heeft iets magisch. Fons denkt dat ik het koud heb en keert terug.
Bij Curaçao Marine maken we een afspraak om de Sunshine van eind mei tot eind september uit het water te halen en te stockeren voor ons verblijf in België.
De bloedmaan kunnen we vanuit onze kuip bewonderen.
Fons installeert de nieuwe grotere zonnepanelen. Er zijn klinknagels te kort. Met het busje hebben we deze keer geluk, we worden tot voor de deur van Kooyman gebracht. Daarna lopen we door het mega Building Depot en lunchen er. We vinden de juiste afdichtingstrip voor de koelkastdeur.
Over het oefenterrein van de golf stappen we naar de Meditiontrail. Het is een stekelige wandeling met een prachtig uitzicht over het Spaans water, de Marine en Fuik baai.
In Willemstad trekt de kleurrijke galerij van NENA SANCHEZ me aan. Ze is de bekendste kunstenares van Curaçao. Op 71 jarige leeftijd is ze overleden, vertelt haar kranig zusje van 80 jaar. “We woonde samen en ik mis haar” zegt ze. Als ik vraag of ze haar eenzaam voelt, antwoordt ze: “Neen hoor, ik heb een hond”
De verstandhouding tussen ons Mercury motortje, voor het bijbootje, en Fons is niet optimaal. Het heeft vreemde kuren als we terugvaren van Santa Barbara Beach. Uiteindelijk na het verwisseling van de bougie is hij weer gewillig. We vinden een reserve bij NAPA autoparts. De testrit terug naar Santa Babara Beach is geslaagd.
Als we uitgeklaard zijn, stoppen we nog bij Budget Marine om een watergekoelde koelkast te bestellen.
Donderdag 31 januari 2019 vertrek 07h20 – aankomst 12h30
Seru Boca Marina – KleinCuraçao: 20NM
Er is minder wind uit oostelijke richting voorspeld, we maken hiervan de gelegenheid om die koers te varen. Zeilend worden we te ver weggezet, om Bonaire voor zonsondergang te bereiken en pikken een mooring voor de vuurtoren van Klein Curaçao.
Vrijdag 1 februari 2019: vertrek 8h – aankomst 15h
Klein Curaçao – Bonaire Kralendijk: 32NM
De motor helpt mee met het opkruisen. We pikken een rood/witte boei op een rustiger plaats niet zover van de Harbour Village Marine. Hier betalen we onze 10$/dag ankerfee. Omdat er geen groot Cruiseschip is kunnen we aan de Noord pier, kortbij de douane en immigratie, het bijbootje vastleggen.
Het is druk bij Karelsbar. Van goede lucht (vertaling van Bonaire) merken we niet veel. Aan ene kant is iemand een dikke sigaar aan het roken, aan de andere kant roken luidruchtige Nederlandse dames.
Vanuit onze kuip hebben we het voorrecht om rustig de zon achter Klein Bonaire te zien ondergaan.
Elke dag nemen we een plons in Caribische zee om te snorkelen of te zwemmen.
Sandra en Andy van de Duitse zeilboot Pico, die we kennen van Secu Boca Marine, liggen hier nog aan een mooring. We krijgen van hun tip en een aanwijzigen waar we een zeepaardje kunnen vinden.
Bonaire wordt ook duikersparadijs genoemd. Er zijn meer dan 60 duikplaatsen en op Klein Bonaire 25. Onze mooring ligt op duikplaats 32: Something Special.
We zien veel duikers in en uit het water komen.
Via Dive Friends worden onze duikflessen opgepikt door BHM Bonaire voor keuring. We varen naar de pier van Wannadive, iets verder dan de Marine, om de flessen met gepeste lucht te laten vullen.
Zo kunnen we onze eerst deugddoende duik onder de Sunshine maken. Direct zien we 2 grote tarpons. Vele grote en kleine kleurrijke vissen huizen in het koraalrif met grote paarse buissponsen. Een puntstaart slangaal, grijs met witte stippen, zoek bescherming. Bij de boot zwemt een barracuda.
De tweede duik vanaf de Sunshine, nu richting noord, verloop vlotter. Onder de Brussels catamaran Divelander zijn kerstboomachtige structuren geplaatst om nieuw koraal op te kweken.
Helaas, helaas, de propeller van het buitenboordmotortje is weg. Te kort aan de kant gevaren bij Klein Bonaire. Het is 2 km om, tegen de wind, terug te roeien. Twee motorboten, een gele watertaxi en een vissersbootje bieden hulp aan, maar Fons vindt het een goede oefening om terug te roeien.
