Klussen……. Klussen…… klussen!

Onze buurboten op de werf zijn: “MoonShadow” (Belgische vlag met Noë een jonge Zwitserse skipper) en “Zouterik” (een Nederlands gezin, Tjaart, Mariska, Linde en Berber). We zitten in hetzelfde schuitje en delen successen en miskleunen. Na een primerlaag op het onderwaterschip verven we de blauwe antifoufing. De kleur is mooi, maar nog nooit is het uitrollen zo moeizaam geweest, op het einde lijkt het meer op brokkenpap.
De Sunshine is hier een van de kleinere boten, het te waterlaten is voor hen een “piece of cake”. De nieuwe kogelkranen sluiten goed af. De motor start alsof hij gisteren nog gedraaid heeft. Fons vaart feilloos in het kleine plaatsje in de marine, achter de werf. We omhelzen elk zuchtje wind. In de boot blijven de temperaturen boven de 30°C, niet bevorderlijk voor de nachtrust. Muggen blijven bij deze temperaturen actief.
Het aansluiten van de watergekoelde compressor voor de koelkast gaat vlotter dan verwacht.
De timmerman zaagt voor ons een plankje voor het onderste gedeelte van de deur, een kleine legger voor de keukenkast (zodat de potten recht in de kast kunnen staan) en een legger voor de grote bakkist. Zowel binnen als in de kuip staat alles tentoongespreid. Tijdens de droogtijd van de vernis- en verfwerkzaamheden ontvluchten we de geur en rommel, vooral in de verkoelende airco’s van winkels.
Geheel toevallig, met pasta en pizza, delen we ons wedervaren met Lien en Gi, afkomstig uit Mechelen, leven nu op hun luxueuze catamaran Lazuli.
Elke vrijdag is er in de ‘Palappa’ van de marine ‘Happy Hour’ en erna BBQ/potluck voor een democratische prijs. Onno bakt hopen vlees.
Een Deens gezin met 3 opgroeiende kinderen leeft harmonisch samen op een kleinere zeilboot dan de Sunshine. Chapeau!
Voor we de auto inleveren halen we bij Budgetmarine de grote bestelling op en kopen we bij Kooyman 2 bussen schuim om de koelkist te isoleren. Vanuit het pas geverfde keukenkastje boor Fons verschillende gaten, hierin verdwijnt het schuim als sneeuw voor de zon. We zullen nog verschillende bussen nodig hebben.
Marie-Noëlle en Jean-Pierre, uit Bordeaux, zijn van plan hun zeilboot Hunter DS44 te verkopen. Zij nemen ons verschillende keren mee om grote bussen schuim te kopen en zeggen telkens “encore des mousse?” Ze nodigen ons uit op een in bananenbladen gewikkeld gerecht “Hallaca” typisch van Venezuela. Bij ‘Ackerman’ een winkel met mooie stoffen, kopen we een stuk canvas om de bimini te herstellen.
Het gasfornuis en oven wordt eruit getild om langs daar ook de koelkist te isoleren. Het geeft de gelegenheid om deze grondig te poetsen. De doorgang is nu wel heel eng geworden.
De laatste dag van oktober zijn we toeschouwer hoe de grote wedstrijdboot van Maaike en Peter in het water wordt gelaten.In de vroege ochtend, als er weinig wind is, trekken we het voorste rolzeil op. Bij het stugge grootzeil verwisselen we de battcars naar exemplaren met wieltjes. Ook de achterstayspanner wordt vervangen
Het gat van oude walstroomcontactdoos wordt dicht gelamineerd met polyester.
De motor krijgt verse olie. De kaartentafel afgebroken om de nog niet volledig herstelde packtormodem terug te plaatsen.
Het rode backboord navigatielicht moet nog hersteld worden.
Oh, neen, het klussen is nog niet gedaan, we gaan het laten tot we er weer zin in hebben.
Het is de bedoeling om vrijdag in de baai van Santa Cruz te ankeren en op zoek te gaan naar de ‘Blue room cave’. Daarna varen we naar Santa Marta in Columbia. We zijn benieuwd. Tot dan.

 

Samen werken, samen genieten.

Om 5h in de morgen gaat de wekker af, we willen zo veel mogelijk werkzaamheden doen voor de zon zijn hoogste punt bereikt. Het zware vuile schuurwerk van het onderwaterschip zijn we na een week grondig beu.Een hartelijk weerzien met Neusa en Wagner, onze Braziliaanse zeilvrienden, waar we een fantastische tijd met beleefden in “Ilha dos Lençois”, “Îles du Salut” en Suriname,  hun  SY Leva Vento is geankerd op het Spaans Water. Ze zijn afkomstig van de staat ‘Santa Catharina’ en stellen voor om hier naar het dorp ‘Santa Catharina’ te rijden. We nemen een afslag naar een Kite-Surf strand, maar hier is niet veel te beleven. Bij Serena’s Art Factory des te meer. Kleurrijke, sensueel en goedgevormd Caribische figuren, de Chichi (=papiaments voor grote zus) staan overal in de tuin te prijken. De Duitse kunstenares, vestigde zich jaren geleden op Curaçao, na een lange reis in een zelfgemaakte zeilboot.
De Aloë Vera Plantage ligt er valkbij.Neusa en Wagner komen ons helpen. De dames zetten de Sunshine in het sop en de mannen verstevigen het roer. ‘Gabriëlla Machine Shop’ maakt een nieuwe kunststof lager voor het roer.
In de namiddag, na onze dagelijkse stop bij Kooyman (=Gamma), nemen we de tijd om langs een “Flamingo aera” te rijden.Zondag werkt Fons verder aan het roer en ik probeer de schroef terug blinkend te krijgen.
Maandagvoormiddag schuren de dames de blauwe band mat en plakken hem af en de mannen doen gelcoat reparaties.
De leguanen hebben veel belangstelling voor onze hamburgerlunch bij Kokomo Beach. Terwijl de mannen rusten, snorkelen de dames en houden een fotosessie bij de schommel. Een paar uurtjes nadat ik dinsdag de blauwe band geverfd heb, begint het te regenen. Niet ideaal voor een goed resultaat. Het regenseizoen is begonnen. Na elke regen(stort)bui ziet het eiland er groener uit. Woensdag, regendag, een goede dag om het Kura Hulanda museum te bezoeken. Het gaat vooral over de slavenhandel. Onvoorstelbaar hoeveel leed mensen elkaar kunnen aandoen.
Donderdag start Wagner met het polijsten en de dames komen hem achterna met waxen. De werkzaamheden worden vertraagd doordat het polijstmachine rare geluiden maakt. Fons haalt al de 8 afsluiters uit de boot. Voor de 5/8” kogelkraan moeten we naar een andere Kooyman rijden. Vrijdag is Fons zijn ontgoocheling groot als hij merkt dat de kogelkranen een andere schroefdraad hebben. We zijn wel op 7 plaatsen geweest voor we kogelkranen gevonden hebben met de juiste schroefdraad.
Zondag verven we de primer op het onderwaterschip. Maandag starten we met antifouling en maken een afspraak om woensdag de Sunshine terug in het water te laten

Sunshine op het droge.

De Koningin Emma(pontjes)brug draait voor de Sunshine open en we varen de Sint Annabaai in. Een grote cruiseboot ligt voor de Koningin Julianabrug. We houden stuurboord aan en kijken goed uit voor de ondiepte vlak voor de Curacao Marine. Veel water hebben we verbruikt om al het zand van de Sahara weg te wassen. Verschillende keren klimt Fons in de mast om mast en verstaging proper te maken en te inspecteren. Aperitieven met Hetta en Marc van Winterlude en, op donderdagavond, ‘The captains dinner’ bij “the Pier” brengen een welgekomen afwisseling. “ We weten niet juist wanneer jullie uit het water kunnen, eerst moet er een zeer grote boot eruit gehaald worden en we weten niet hoe lang dat kan duren” deelt Curacao Marine mee. Oh, dan kunnen we rustig ontbijten, onze valiezen pakken en de boot klaar maken. Voor 9h wordt er op de boot geklopt: “de grote boot komt niet, het is jullie beurt”. Dadelijk krijgen we bereidwillige handen om ons te helpen van de box en naar de ramp te varen. Hetta denkt eraan om enkele foto’s te nemen. Langzaam en secuur wordt de Sunshine met een travellift uit het water gehesen en naar boven gereden. Hier zal ze samen met vele andere boten wachten op onze terugkomst eind september. In de aangename patio wachten we, samen met een jong Duits gezin, tot het tijd is om naar het vliegveld te gaan. Ze gaan hun nieuwe catamaran verkopen, ze vinden het cruiseleven met een 11 maanden oude baby te zwaar. De nachtvlucht naar Schiphol verliep behoorlijk. We hadden dadelijk een IC trein aansluiting naar Antwerpen. Aan het stationneke in Schulen stonden Annika met haar 3 meisjes ons op te wachten.

De 4 maanden tijd tussen de welkom- en de afscheidfrietjes van de frituur, zijn omgevlogen. De oudste kleinkinderen kunnen we het grootste plezier doen door ze mee naar het zwembad te nemen of er mee te gaan fietsen, voor de kleinsten is de speeltuin in Schulen een toevluchtsoord. Toen we onze zeilkampioen in Nieuwpoort zijn gaan halen, hebben onze beste zeilinstructeur na meer dan 15jaar terug ontmoet. Gezellig eten, wandelen of fietsen, puur genieten van het samenzijn.

Deugddoende afscheidsknuffels steken ons een hart onder de riem. Donderdag 26 september, een dag met spannende grote en een gelukkige kleine vertragingen. We nemen de trein in Schulen van 7 uur, normaal een uur te vroeg. In Antwerpen zouden we 44 minuten tijd hebben om over te stappen (voldoende voor een espressootje?). Maar tussen Aarschot en Heist-op-den-Berg stond de trein lange tijd stil, met de melding dat een vrachtwagen de bovenleiding had geraakt en men niet weet wat er zal gebeuren. Langzaam zet de trein zich in beweging, we zien de minuten om onze aansluiting te halen voorbij tikken. Met een vertraging van 1uur en 3kwatier komen we in Antwerpen aan. Met grote valiezen van perron 11 naar 22, een verdieping lager, spurten, is geen lachertje. Al een geluk heeft IC trein naar Schiphol ook enkele minuten vertraging en we kunnen deze nipt halen. Op de luchthaven heerste een drukkende drukte. Voor onze valiezen doet de zelfscanner het niet. Met de uitgedrukte papieren kan Fons duidelijk maken dat er in totaal 40kg bagage is gekocht. Door een handgemeen met een dronken passagier, heeft het vliegtuig vertraging. Rond 19h (01h Belgische tijd) landen we in Hato luchthaven. De douane controleert onze valies met de bootspullen. Met de huurwagen, dezelfde als in het begin van het jaar, rijden we naar het huurhuisje. De moeder van Almanda geeft een rondleiding, het is ruim en proper. We zijn heel tevreden met de airco in de slaapkamer. Om 6h, net voor de zonsopkomst sjirpen de parkieten. De struik en boom voor ons huisje trekken vlinders, kolibries, suikerdiefjes en andere vogels aan. Het ontbijt bij Van den Tweel (AH) Curaçao is niet zo uitgebreid als in Bonaire. Zaterdag verzamelen we onze moed om de stevig vastgezette pokken af te stekken. Een pokkenwerk. Het zou gemakkelijker zijn als de romp vochtig is. Met een nieuw, hier gekocht schuurmachinetje op 110volt, worden de oneffenheden weggeschuurd. Het ‘On & Off’ product: een gouden tip van Dominique (Antwerpse) en Ton (Zeeuws) die hier al 10 jaar verblijven doet wonderen. Voorzichtig, want het is straf spul, spuit Fons het op de vrijboord (= gedeelte boven het water) en in een oogwenk is alles proper. Hopelijk blijven de werkzaamheden goed vorderen.