We zijn er bijna… Maar nog niet helemaal. De wind werkt niet echt mee. Deze week was er eentje van weinig wind en dus ook weinig afstand afgelegd. Wel hebben we weer dolfijnen en Piloot walvissen rond de boot gehad, zeker wel honderd, zo veel! Het oceaan water is erg warm geworden 30,5°C. Dit hebben we nog nooit meegemaakt. “La Ninja”. We telden de dagen af, en nu de uren wanneer we eindelijk de baai van Taiohae op Nuku Hiva kunnen in varen. Het is genoeg geweest. Alhoewel de groentjes nog niet op zijn. Een tiental uien, een kalabas en een kwart rodekool blijven nog te consumeren. En we hebben ook nog verschillende bokalen met klaargemaakte groentjes in de aanbieding. Honger gaan we zeker niet moeten hebben. Gisteren hebben we aan DPAM gemeld dat we nog 48 uur hebben te gaan voor aan komst en dat iedereen aan boord gezond is. Dat moet nu zo door COVID19. Op de radio hoorden we dat men volop bezig is met het vaccineren in Tahiti. Benieuwd wat ze tegen ons gaan zeggen. Zo, onze volgende post zal dus vanop Nuku Hiva zijn en voor een laatste keer groetjes vanop de grote oceaan.

We raken de tel kwijt. Tijdsbesef is steeds veranderend doordat we west varen. De dagen zijn reeds 3 uur later geworden sinds we Panama verlieten. Omdat we veel rusten is het moeilijk om een goed nachtrust te hebben. Daarbij het wachthouden of stand-by zijn is hier niet bevorderlijk voor. Laatst nacht was er weer zo eentje. Gedurende de dag hebben nog geen enkele boot gezien, ook niet op AIS. Maar s ‘nachts dobberen de Chinese vissersboten op de Grote Oceaan. Eerst was er AIS contact waar we toch wel dicht in de buurt zouden komen (200m). Weinig of geen informatie beschikbaar maar duidelijk was dat ze aan het dobberen waren. Dus koers verlegd om met wat meer afstand voorbij te varen. Geen lichten of teken van leven te zien. Op de radar was ook niets te zien, dus maar extra uitkijken. Daarna een tweede AIS contact, gewoonlijk varen of dobberen ze in konvooi. Dit was schijnbaar de grootse boot, nu wel met lichten en op de radar waarneembaar. Na enkele minuten schakelde ze hun AIS terug uit, bekijk het maar! Iedere dag is er een positie update en het binnenhalen van e-mails, daarbij hebben we ook nog 3 maal per dag radio (SSB) waar we trachten deel te nemen aan de radionetjes. Soms lukt het maar meestal niet omdat we nog te ver weg zijn. Maar zo blijven we bezig. Stilaan nadert het einde, nog 7 tot 8 dagen te gaan, we lezen veel over wat we kunnen verwachten en kijken uit om aan land te gaan en onze benen te strekken. Groetjes van ons op de Grote Oceaan en tot de volgende post.

Het bootje dobberde rustig verder op de Grote Oceaan… We zijn reeds drie weken op zee en het leven gaat rustig zijn gang. Soms komen gedachten naar boven, hoe zou het zijn in de bewoonde wereld, hoe evalueert COVID 19. Allemaal dingen waarop we zullen moeten wachten tot we terug aan land kunnen in Huku Niva. Het weer is licht, zeer licht. Dit betekend geen grote dag afstanden en klapperende zeilen. De wind is gekrompen naar het oosten. Hierbij zouden we vlak voor de wind moeten gaan zeilen maar 8 kts wind geeft dan ook geen vooruitgang. Dan maar afzeilen met een back-stay windje, langzaam naar het zuidwesten. Deze week hadden we een hoogtepunt. Vlak voor zonsondergang, tijdens een windstilte waar we lagen te dobberen op de golven kwam een familie walvissen ons bezoeken. Een fantastische belevenis hoe deze imposante dieren zo gracieus door het water bewegen. Ook wel bangelijk een dier zo groot als je boot langs je te zien zwemmen. Verder is er zeer weinig leven te bespeuren, soms een verdwaald albatros die een kijkje komt nemen of vliegende vissen die opvliegen als we hun naderen. Even na 21:00 UTC plaatsen we onze positie op het internet en halen we nieuwe berichten binnen. Altijd spannend, wie heeft er nu wat gestuurd. Zo gaat die ene dag over in een andere. Tot de volgende post vanop de grote oceaan.