Author Archives: Ritam

Kauehi – gasfles vullen

Donderdag 9 februari ’23; vertrek 17h – vrijdag 10 februari ’23; aankomst 8h
Tahanea – Kauehi: 73NM

We willen de gelegenheid niet laten voorbij gaan om nog een keer in de pas te snorkelen. Donkere wolken en regen zijn een spelbreker. Pijnlijk striemende regen spoelt onze snorkelkleren.
Vela Dare vaart eerst door de pas en de Sunshine volgt. We hebben een goed vaart. De golven zijn rustiger als we in de bescherming van het atol Raraka varen. We zijn te snel. Het bijliggen brengt geen rust. Met het eerste daglicht varen we de pas van het atol Kauehi binnen. Het atol is 23km lang en 17km breed. Het dorp Tearavero ligt 8NM noordelijker. Er zijn verschillende meerboeien vrij. Welkomstregenboog.
Een smalle oude pier leidt naar de kerk. In het dorp wonen minder dan 300 mensen. De elektriciteit wordt voorzien door een brommende generator. Grote zwarte regenwatertonnen staan naast de meest woningen. De juf van het schooltje woont op een zeilboot.
Er worden geen parels meer gekweekt. De drijvers om parels te kweken hangen aan de bomen. Op het strand vind ik enkele parelmoerschelpen.  Er is één supermarkt open. Via koppelstukken decanteren we gas van een lokale gasfles in onze plastieken gasfles. Dit neemt verschillende uren in beslag.
Gelukkig voor ons heeft een man uit Ua Huka groene vingers. We kopen er 2 grote meloenen, 4 kleine papaja’s, salade en paksoi. Van de gedeelde grote komkommer, die er niet uitziet als komkommer, maak ik soep.
Het internet ligt al weken plat. Alleen bij de snackbar is er wifi. Druppelsgewijs kunnen we enkele e-mails lezen.  Met Valentijn is dat zelf niet mogelijk. Wel krijgen Magali en ik een boeketje gebonden bloemen.

Sunset met sy sunshine

Dank je Magali voor de foto’s

Tahanea – tuinen van koraal

Met matige wind zeilen we zondag naar het dorp en zijn we terug verbonden met de wereld. Vela Dare zet haar koers verder, Sunshine blijft alleen achter. Bij de Boulangerie zijn er nog uien te koop, salade, enkele worteltjes, paksoi, witte kool en bevroren kip vinden we in de andere supermarkt. Mijn glimlach verdwijnt, het wasgoed is niet proper en ruikt nuf. De wind neemt toe en de Sunshine schommelt fel achter haar anker. Een paar mijl verder, achter een zandtong, ligt ze rustig. Rakelings passeren de meeste squall’s en onweren om ons heen.
Fons merkt een hoge spuiter op. Ik hang een handdoek op onder de zonnepanelen en hoor “PUUUUUFFFFFFF”. Dan zie ik een fontein en een zwarte rug.  Zou dat een walvis zijn, in de lagune, in deze tijd van het jaar? De kopraman bevestigt dat er walvissen in Makemo zijn. Op een kleine motu gaan we op zoek naar kokosnoten. Aan de oceaankant zien we veel aangespoeld plastiek afval.

 

Zaterdag 4 februari ’23; vertrek 14h – zondag 5 februari ’23; aankomst 10h
Makemo – Tahanea: 65NM

Berekeningen, herberekeningen, controles en overleg zijn verschillende keren gedaan. Hoeveel mijl tot de pas, beste tijd om door de pas te varen, hoeveel mijl tot de volgende pas, kunnen we er op tijd geraken. Rekening houdend dat de ene tabel in lokale tijd de andere in UTC.  Komt de wind uit de goed richting, niet te weinig, niet teveel (tussen de 10 tot 20 kts). Waar is een goede plaats om te ankeren.
Nadat we het atol voorbijgevaren zijn voelen we de vervelende kruiszeeën. Met een lapje genua zeilen we nog te snel. De Sunshine rolt en schudt. In de morgen varen we, door de middelste van de 3 kort bij elkaar liggende passen, het atol van Tahanea binnen. In de namiddag ankert Vela Dare voor de Sunshine.
Tahanea is een nationaal park met geen permanente bewoning. Geen verbrande lucht van kokosrestanten.  Het is een vogelrijk. Het is goed, om vooral de vogels die hun nest op het zand maken niet te storen.

Drift-snorkelen
We varen met de dinghy in de noordelijker gelegen pas naar buiten. Met inkomen tij glijden we met de stroming mee.  Koraal is een fragiel ecosysteem. Het doet deugd om zo weeldering koraal te ontdekken. Met de tweede ronde komen we een manta-rog tegen. Jammer dat Fons de camera niet bij zich had. De derde keer gaat het heel vlug.
In de brandende zon dinghyen we naar de verder zuidelijkgelegen pas. Heerlijk gevoel om over het ondiep koraalvelden te zweven. Kleurrijke vissen zijn beter te onderscheiden.
De volgende dag doen we het nog eens over in de N-pas. Haaien komen steeds dichterbij. Ze lijken niet zo vriendelijk of zijn ze alleen maar nieuwsgierig?

Makemo – Manta dans

Het voorzeil vangt voldoende wind om de 29NM van Zuid naar Noord Fakarava te zeilen. Heerlijk zittend in de kuip zien we motus met enkele huizen en veel kokosnotenbomen. Een boot die niet continu beweegt geeft een betere nachtrust. Het eerste werk is om het wasgoed naar ‘Fakarava Yacht Service’ te brengen. Mobil is gesloten. Om 7h hebben we bij Boulangerie een van de laatste baguetten, die we kunnen delen met Willi. Met geluk kunnen we nog eitjes en bananen schoren. De pizzeria is voor onbepaalde tijd gesloten. Salade,
frietjes en voor sommige steak van ‘Rotoava Grill’ met zonsondergang is een uitstekend
alternatief.
Na een enkele dagen zijn de 10 geankerde zeilboten in aantal verdubbeld.

 

Dinsdag 10 januari 2023; vertrek 8h30 – woensdag 11 januari 2023; aankomst 13h
Fakarava – Makemo: 123NM

De weersvoorspelling geven wind onder 10kts uit het NO. Een zeldzame keer dat we onder vol tuig kunnen zeilen. Het Frans Marine schip ‘Bougainville’ verspert de pas. Ze roepen ons op en maken de pas vrij. Vela Dare volgt ons en zien de Sunshine in de pas dansen.
We moeten scherper aan de wind zeilen omdat de stroming ons wegzet. Rondom ons zien we veel squall’s. We passeren 3 atollen en kunnen dan ruimer zeilen. ’s Morgens is het grijs bewolkt. Donkere kleine dolfijnen zwemmen naar de Sunshine. Volgens de “Guestimator” zijn we één uur te laat om met slack tij door de pas te varen. We zien een dinghy liggen, van vissers denken we. Dan zal het voor ons ook wel gaan. In de pas merken we dat we 2kts
tegenstroom hebben en dat dinghy van golfsurfers is. In het atol zijn er heel veel bommies. Om deze koraalhoofden te mijden heeft Fons van alle beschikbare kaarten een vaarroute uitgezet. Met de verrekijker ziet hij de lichtere plekken. Bij motu Punaruka tussen de bommies zijn drijvers nodig aan de ankerketting. We rusten en vergeten het overvloedig hemelwater op te vangen. Heel alert voor de bommies varen we vrijdag 17NM verder. De ankergrond achter de pier is niet ideaal en alleen beschermt voor lichte N en O wind.
Pouheva is een groot dorp volgens Tuamotus standaard. De hoofdstraten zijn met gekleurde cementbalustrades afgeboord. Een driewieler is hier een ideaal vervoersmiddel.
De zoet geurende bloemen frangipani zijn er in vele kleurenvariatie.
We voelen ons welkom. De inwoners geven ons druiven, citroentjes en aubergines. Magali koopt enkel minuscuul gegraveerde parels. De supermarkt is nog goed bevoorraad. Er staan grote winkelkarren vol met eitjes. We doen ons te goed aan ajuinen, salade, tomaten, wortelen en een grote witte kool.
Tussen de pas en de vuurtoren zijn er hoge rollende surfgolven.
Enkele pilootvissen en honderden eenhoornvissen zwemmen onder de romp van de Sunshine.
Maandag, na een super smoslunch, varen we 11NM verder naar het meest oostelijk punt. Vela Dare is geankerd op een grote zandvlakte in 2m diepte. Dat is te ondiep voor de Sunshine.  Ons anker graaf zich diep in een zandspot op 6m en is bestand tegen de harde NO wind wat ons een veilig gevoel geeft. In de cabine tussen de palmbomen wonen Gabriël en Lorenza, haar nonkel Hubert helpt hen met Kopra. Ofwel zijn ze bezig met hun noeste arbeid ofwel zijn ze dronken van hun zelfgemaakt bier. Met een mooi uitzicht knip ik de mannen hun haardos. Lorenza schuift ongeduldig aan. Voorzichtig kam ik de verwarde haren en aangemoedigd door de omstaanders knip ik de haarpuntjes. Dat is niet voldoende voor haar. Ze neemt de kam en begint wild te kammen. Ik denk ‘dat overleeft die dunne kam niet’. Lorenza wil dat ik haar haar tot op haar schouders recht afknip en dat ze de afgeknipte haren wil. Ze geniet van de aandacht die ze krijgt.
Van de genua is het stiksel van de UV bescherming een heel stuk losgekomen. Willi geeft het startschot om de genua naar beneden te halen. Onder een klapperend shelter is Fons dagen bezig  om het met de stik te repareren. Te veel naalden sneuvelen.

Manta’s
Fons wil eerst niet geloven dat het manta’s zijn. Met een koffiesmaak in mijn mond neem ik de snorkel en zwem naar ze toe. Een eerste kennismaking. Mijn ogen prikken. Zeewater en koffie is niet lekker. Het is een unieke gelegenheid en zet door. Een vleugel van een manta raakt me bijna. Ik kan achter hun grote mond een nog grotere holte zien. Op hun witte onderkant hebben ze grote kieuwen en zwarte vlekken. Hun ronde bollende ogen zijn ver uit elkaar boven mondflappen. Vijf manta’s omringen me. Ik laat me drijven en ze zweven naar me toe, wijken uit naar links of rechts of duiken onder me door. De volgende dag deel ik het bezoek van 3 manta’s met Magali. Met mijn vinnen aan geraak ik verder van de Sunshine. Elke dag hopen we dat de manta’s ons terug komen bezoeken zodat we foto’s kunnen nemen.

Peddelbord
De tandem, Magali en Rita, zittend op een peddelbord werkt wel. Zo kortbij het water kan je het koraal en de visjes zien. Het strand, de kokospalmbomen en de horizon hebben een heel ander perspectief. Een ervaring van de onmetelijke ruimte. Zondag peddelt Willi mee, voorbij ‘sable rose’ naar het ZW punt.
Het is nieuwe maan, en het water is extra laag. We moeten het peddelbord meer dragen dan ons lief is.
Op het plateau zwemmen nieuwsgierige zwartpunt haaien en kleine witte morenen. We verkoelen ons in het heldere turkoois water en hopen dat het water meer gestegen is om terug te peddelen. Dat is niet het geval. Het is in elk geval een goede fysieke oefening.
De manta roggen zijn terug gekomen en Magali heeft een foto kunnen schieten.