Het plateau tussen het rif en de Motu Toopua van Bora Bora is groot. We zoeken hier een goede snorkelplaats. Het water is kristalhelder. Ik volg een adelaarsrog die over het zand schuifelt. Haar spitse mond verandert in een brede zuignap waarmee ze het zand opwelt. Uit 2 gaten komen zandpluimen.

Dinsdag 25 april ’23; vertrek 00h15 – aankomst 9h40
Bora Bora – Maupiti: 32,7NM

Eindelijk zijn de weersvoorspelling gunstig voor de pas van Maupiti. Het is een donkere nacht. Zeeziekte loert om de hoek. Het eerste traject kunnen we, met halve wind, beter zeilen dan verwacht. Dan krijgen we een wind schift. We kunnen onze koers scherp aan de wind verder zetten. Het laatste traject is het wind stil en zetten we de motor aan. Het duurt een tijdje voor we een opening in de brekende golven zien. Met 2,5 kts stroming tegen varen we door de pas. Op 30 meter van de Sunshine zien we spectaculaire rollende golven.  We volgen de groene en rode bakens tot de grote zandplaat voor het dorp.
De toer rond het eiland is 10 km. Onze huurfiets heeft een achteruittraprem. Deze is niet te vertrouwen op de 20% steile helling. Op de heuvelrug hebben we zicht op de lagune en de verschillende Motus
Na lunch bij snack Mimi, stappen Willi, Magali en ik door het heuphoogte water naar de Motu Auira. We stappen een eindje langs het witte zandstrand.
Met de neus in de wind fietsen we terug. Bij de fietsenverhuur krijgen we uru’s (broodvruchten), en pompelmoezen en bananen mee.
De hoogste top is 385meter met vele hoogtemeters op een korte afstand. Het gemakkelijker pad loopt over een bergkam. Met veel zweet en rustpauzes ben ik er geraakt.
Mijn schoenen hebben het niet overleeft.
Fons is bezig met het buitenboordmotortje te herstellen. Willi is zo vriendelijk om ons mee te nemen naar Motu Tiapa’a. Hier serveren ze op zaterdag voor de toeristen een Polynesische grondoven. We doen dit in het aangenaam gezelschap van Amandine en Jean-Philippe met hun dochter Aélys (van de catamaran  Pourquoi Pas). Ze organiseren ook ‘ice-breaking games’ met andere boten. Het is heerlijk om te spelen met jong en oud en vooral om veel te lachen.
We zien een manta voorbij komen tussen snack Tarona en de Sunshine.
Helaas zien we er geen met de dinghy zoektocht.
Op de Motu Pitihaei stappen we tot de pas zichtbaar is. Gebiologeerd kijken we hoe de hoge golven breken in de pas.
We zijn gevangen in een gouden kooi. Meerdere keren per dag wordt de meteo geraadpleegd in de hoop dat de golven afnemen.
We staan te trappelen om westwaarts te zeilen, we hebben nog een 1700NM voor de boeg om Fiji te bereiken