Dinsdag 7 januari 2020; vertrek 8h45 – aankomst 11h30
Isla Pinos – Ustupu: 14NM
 

Door een rommelig golfpatroon varen we met de motor geholpen door een klein stukje genua. Hier is de ankerfee 15$. Op verschillende plaatsen wappert een protestvlag: rood, geel, rood met een swastika (anders draaiend hakenkruis).
Regelmatig komt een ulu langs gevaren om bananen, yuca en kokosnoten te verkopen. Tjaart van SY Zouterik, voelde zich al enkele dagen niet zo goed. In het‘Centro de Salud’ (gezondheidscentrum) wordt hij goed geholpen. Hierdoor integreren we snel in het dorp. Andres is onze gids.
De bakker heeft lekkere kaneelbroodjes. Opvallend veel albino’s worden bij de Kuna bevolking goed in de gemeenschap opgenomen. Maankinderen genoemd, hun tere huid is te gevoelig voor het felle zonlicht en met het licht van volle maan kunnen ze buiten spelen.
Neusa danst en speelt spelletjes met de kinderen. De volwassen zeilers verliezen een volleybalmatch tegen de Kuna kinderen.
Een beetje verder als het dorp is een klein vliegveld, gemiddeld 1keer per dag vliegt een “Cessna 208 Caravan” over. De boten mogen niet uitvaren door de felle wind en hoge golven.
Bij het vrouwenkransje op SY Nepenthe worden heel wat weetjes en recepten uitgewisseld.
In een grote ulu gaan we de rivier opvaren. Met 12 zeilers en 3 Kuna’s ligt de ulu diep in het water. Het evenwicht is labiel, de hele tijd wordt er gehoosd. Boomstammen versperren de rivieringang. We passeren het dodendorp, in de Kuna overtuiging gebruiken de doden de rivier om hun weg naar het hiernamaals te vinden. Op de weelderig groenen oevers staan mango, kokosnoten en bananenbomen. Na wat aarzelen baden we in de heilige rivier.
Met zijn allen mogen we bij de plaatselijke kunstenaar naar een 45 jarige oude film over de Kuna rituelen kijken. Er zou een remake komen met de titel “Dieu est une femme?”

 

Donderdag 16 januari 2020; vertrek 8h30 – aankomst 11h30
Ustupu – San Ignacio de Tupile: 19NM

De ankerplaats is ver van het dorpje maar ze komen vlug hun ankerfee innen. De verse groenten en fruit oost is duur en pover, hetzelfde voor de WiFi. Rollen achter het anker is niet leuk.
 

Vrijdag 17 januari 2020; vertrek 11h30– aankomst 13h30
San Ignacio de Tupile – Snug Harbor: 11,5NM

Na overleg varen we naar Snug Harbor, genoemd naar een Engelse schooner die hier kokosnoten kwam halen. Met ons 5 zeilboten zijn we geankerd tussen 5 onbewoonde eilanden; zo rustig. Arkin, gekend bij veel zeilers, vraagt telkens om zijn beatbox op te laden, we kopen voor 20$ een mola van hem. Bij alle boten verzamelt hij verschillende zaken. Wagner maakt voor zijn ulu een zeil.
We zijn welkom op zijn eiland. Met vuur stoken halen de mannen hun hart op. Voor zoveel mooie schelpen is er geen plaats op onze zeilboten.
Kleine langoesten kopen we niet. De grootste gaan in onze kookpot en deze puzzelen we samen met de Zouterikjes op.
Terwijl wij met het bijbootje naar het dorp varen, knapt Wagner onze bimini op.
Vliegjes, kleiner dan een speldenknop, overdonderen ons. Het is wind stil en dan kunnen ze van de mangroven tot de boot vliegen. Jeukend herankerend we verder van het eiland.