Op SY TRYST, onze overbuurboot, treden Tony en Michelle in het huwelijksbootje. Ze hebben elkaar in het begin van het jaar leren kennen in Trinidad.
Donderdagmorgen stappen we ongeveer 2km via Calle 11 naar de zeer drukke Mercado Publico. Hier kopen we voor 8000 COP (=2,5euro) een busticket naar Minca. 1h later zijn we 15km verder en 650m hoger. 0oit was dit bergdorpje in het tropisch regenwoud van de Sierra Nevada in handen van de guerrilla groep FARC. Nu trekt Minca ieder jaar meer en meer reizigers aan. We kuieren door de straatjes, drinken een smoothie. We zien een belovend affiche van een museum, maar hier zijn ze nog aan het werken. Het Cacaomuseum is één kamer groot en behoord tot een winkel/café. We krijgen heel wat uitleg over het ambachtelijk lokaal bier. Het bier ‘Happy Colibrie’ (Pale-Ale type) is er uitverkocht.
Op aanraden van Mariska logeren we in Finca La Frecuencia. Het ligt 4km van Minca op een hoogte van 740m, alleen bereikbaar met een 4×4, moto of te voet. Achter de geel en zwarte poort moeten we goed springen van de ene op de andere steen willen we niet met natte voeten toekomen.
We worden verwelkom door de hoogzwangere Tala. In hun open huiskamer/keuken krijgen we lunch met zelfgebakken brood. Hier hebben ze nog een voorraad van ‘Happy Colibri’ bier. Onze kamer, een open constructie van bamboe, ligt wat hoger. Van een totale natuurbeleving gesproken! Harmonisch maken de dames het organische diner klaar. Nacir, hun 2jarig zoontje, kent Engels en Spaans en kan goed animeren. We vallen in slaap met de geluiden van de jungle. ’s Morgens zijn de brulapen actief. Na het ontbijt met bananenpannenkoeken stappen we naar de ‘Cascades de Marinkas’, hier zijn 2 watervallen boven elkaar.

Vlinders, groot en kleurrijke, zijn te vlug om op foto vast te leggen. Tropische bloemen zijn er in vele variaties.
Bij het alternatief ‘Casa La Semilla’ drinken we een zelfgemaakte kombucha. Het voetpad wordt steiler. De bomen zijn gigantisch. Het is koffiepluk tijd.Fons is normaal de voortrekker bij het bergop gaan. Nu begin hij achter te blijven, ziet er moe uit, is drijfnat van het zweten en hij heeft honger. Het restaurant ‘7 Pieras’ is gesloten, ze zijn met restauratie werken bezig. De tros bananen die er hangen zijn te groen om te eten. Even verder bij ‘Finca de Gustavo’ ga ik in mijn beste Spaans vragen of we eten kunnen krijgen. Na een uurtje, als al het werkvolk heeft gegeten, krijgen we een bord vol met rijst en bonen en voor Fons een stuk vlees. De huiskamer zet ons, op een klein tv toestel en grote koelkast na, 100 jaar terug in de tijd. Een paar km verder bij ‘Casa Minca’ zijn we terug in de toeristische 21^ste eeuw met cola en bier.Bij ‘Los Pinos’ zou je een zicht kunnen hebben op de oceaan en de witte bergen, maar er is mist en maken we deze omweg niet.
Langs een grotere kronkelende weg stappen we terug. Met 14km en 1400hoogtemeter in de benen best een vermoeiende dag.
Zaterdag na het ontbijt stappen we steil omhoog waar ze bezig zijn om een 12 hoekige bamboetempel te bouwen. Het is bijzonder om enkele dagen op deze unieke plek te mogen vertoeven. Nacir wou met ons mee naar Minca stappen.