Fons heeft een nieuwe propeller gevonden en laat die afsturen via ‘eZone’
Het is druk in de autoverhuur, bij ‘Caribe car rental’ we kunnen een KIA Rio huren. Dinsdagavond landen Annie en Roger. Ze verblijven in ‘Hotel van der Valk Beach Resort’. Dat is kort bij de luchthaven en ongeveer 3 km waar de Sunshine op mooring ligt aan de andere kant van Kralendijk. Na wikken en wegen kopen we een nieuw onderwatercamera bij ‘Fish Eye foto’. De fotograaf geeft ons een deskundige uitleg.
Ik kan eens gaan snorkelen met mijn broer. Maar de zon is hier te krachtig voor zijn witte rug en dat bekomt hem niet zo goed.
Donderdag rijden we richting zuid naar de zoutpannen en de slavenhuisjes. Eerst komen we aan de witte. Roger kruipt er in en voel hoe het was om hier met 4 te slapen. De rode slavenhuisjes zijn oranje geverfd. We picknicken vlak bij een kleine marina aan ‘Lac Bay’ en drinken een koffietje bij ‘Foodies’. Hier hebben we een prachtig zicht op het rustig turkoois meer en daarachter de wilde oceaan. Met Annie als copiloot rijdt Fons heel voorzicht over een off-road pad. De oostkust is heel woest.We komen voorbij de langste boom van Bonaire.De douche, in de grote badkamer van Annie en Roger, weten we te waarderen.
Roger heeft het kunnen fiksen dat we samen met hun kunnen dineren. Gezellig samen lekker eten aan het strand, wat wil je nog meer. Als Roger ‘Dushi’ (=alles wat goed is) tegen de locale serveerster zegt, krijgt hij een glimlach, ze zijn niet gewoon dat een toerist zowat zegt.
De volgende dag rijden we naar het noorden langs de hoge kust lijn met uitgesneden rotsen. Bij duikplaats ‘1000 steps’ poseert een leguaan. Fons telt 73 trappen, maar als je dit doet met je duikuitrusting voelt het als 1000. We picknicken met een prachtig uitzicht op het Gotomeer. Rincon is het oudste dorp van Bonaire. Hier is een cactusstokerij ‘The Cadushy Distillery’. Hij heeft een geboeide uitleg over welke cactus en welke delen ze gebruiken. Welk graan ze gebruiken en dat 3 maal destilleren om aan 95% alcohol te raken. Hij benadrukt dat ze de enige stokerij zijn in Bonaire. Op terugweg rijden we langs ‘Seru Largu’, een kruis dat op 123m hoogte staat. Vanaf hier hebben we een overzicht over heel Bonaire.
Het eerste wat Roger de volgende morgen tegen ons zegt is dat hij vermoed dat de stokerij nep is. Als ze daar alcohol stoken zou je dat moeten ruiken en dat ze veel te klein is om zoveel te stoken. Dat hij een veel te dure (locale?) Gin heeft gekocht neemt hij er voor lief bij. Het is een speciale fles, onderkant ovaal, boven rond.
Het onderwaterleven ten zuiden Van der Valk Beach is kleurrijker, al snorkelend testen we de nieuwe onderwatercamera uit. Het programma van de Nederlandse TV ‘Ik vertrek’ heeft uitzendingen gehad over iemand die in Bonaire een mimigolf heeft gestart. Annie wil eens weten wat er van hun gekomen is.
Niet ver hiervandaan is het ‘Donkey Sanctuary’. Nederlanders vangen hier sinds 1993 gewonde, zieke ezels op. Spanjaarden hebben de ezels in de zeventiende eeuw overgebracht om als lastdier te gebruiken. Ze werden aan hun lot overgelaten toen ze overbodig werden.Maandag staan we heel vroeg op, we willen zeker op tijd zijn om een SUV op te halen om naar het Nationaal Park te gaan. Het roeien gaat vlotter dan anders en we hebben nog tijd voor een gedeeld ontbijt bij Van der Tweel (AH). Juist als we stoppen bij de autoverhuur zie ik een mooie SUV wegrijden. En inderdaad hij staat 2 keer geboekt. Patrick haalt bij zich thuis een oude pick-up met de naam Snoopy voor ons op.
In het Nationaal park nemen we de grote toer. Na Blow Hole komen we aan Saliña Matijs.De wegen die stijl omhoog gaan zijn verhard. Cactussen zijn de overheersende begroeiing. Bij een mooi strandje van de inham ‘Boka Kokolishi’ eten we, in de schaduw van rotsblokken, oncomfortabel, onze picknick. Hagedissen vechten om de appelvrank van Roger. We doen een hele omweg om bij een meer te komen wat eerder op een poel lijkt. Hier bij het zoet water zijn er wel vogels. Naar de trail van de hoogste berg Brandaris 241m rijden we niet naar toe. De weg naar Boka Slagbaai is stijl bergaf. De snorkelaars en duikers zijn er verzameld. In de Saliña Slagbaai staan een hele hoop flamingo’s.We vervolgen de avontuurlijke weg, stoppen nog bij een uitzichtpunt en komen moe en voldaan bij ‘Park Entrance’.De laatste avond knipt Annie nog mijn froufrou bij.
We zijn heel blij dat Annie en Roger de moeite gedaan hebben om ons zo ver te komen bezoeken.