De kerstsfeer in de marina is minimaal
Veel huurauto’s zijn door de eindejaarsvakantieperiode niet meer beschikbaar. Wij hebben nog bij ‘GoGo Cars For Rent Curaçao’ een Honda Civic kunnen huren. De automatische versnellingen en het stuur aan de rechterkant zal even aanpassen zijn.
De laatste dag van het oude jaar landen Wim, Marijke en Janne. Om 19h onze tijd, 24h Belgische tijd, zitten we in de auto en rijden naar de marina, wensen we elkaar “Gelukkig Nieuwjaar”. Janne is nog goed wakker en weet veel te vertellen. Overal wordt er vuurwerk afgestoken. Onze gasten zijn te moe om te feesten. Janne en Fons zijn in een diepe slaap en worden niet opgeschrikt door de luid knallende overgang van Oud naar Nieuw.
Fier zegt Janne haar Nieuwjaars moedhoed brief op.
Op het strand van Santa Barbara Beach is het rustig. De feestvierders slapen nog. We installeren ons onder een boom met een picknicktafel en ligstoelen. Aan het water is Janne in haar element. De verzameling koraalstenen en schelpen worden onder een niet goedkeurende blik van Fons naar de auto gebracht. Samen maken we het Nieuwjaardiner klaar, we krijgen er vuurwerk bij. Janne slaap goed in het zeebedje
Bij Budget Marine vinden we een perfecte snorkelset voor Janne en Marijke. We rijden verder tot Willemsstad en slenteren hier rond. Niet de voorkeur van Wim en Fons.
De Sint-Christoffelberg is 372m hoog en het hoogste punt van Curaçao. Hij staat hoog op de verlanglijst van Wim. Vroeg in de ochtend volgen we de weg naar Westpunt. We kopen toegangskaartjes en rijden met de auto het eerste traject in het park. Wim en Marijke gaan voor de top. Ik hoor een vader tegen zijn zoontjes zeggen “kijk eens hoe goed dat kleine meisje kan stappen”. Op een plaatst met een mooi uitzicht, niet ver van de steile klim, nemen we een lange rustpauze. Klimmers en dalers passeren ons.
Op de parking, waar de meeste auto’s zijn verdwenen, eten we onze picknick. Om uit het park te rijden moeten we over een helling die te steil is voor onze huurwagen. Wim, Marijke en ik stappen uit om hem een duwtje te geven. Een parkwachter met pick-up staat achterons, we mogen in de laadbak. Hij zegt ‘even lekker jong doen’. Best wel leuk.
Het nationaal park Shete Boka (vertaalt: zeven inhammen of baaien) grenst aan het Christoffelpark en beslaat meer dan 10km van de ruige noordkust. Eerst gaan we naar Boka Pistol, door de nauwe inham wordt het water explosief ophoog gestuwd.
Dan Boka Kalki, in de grote inham zijn er vele heremietkreeftjes.
Een pad langs de mangroven leidt naar de parking.
Op verschillende plaatsen waarschuwen borden voor vooral de giftige kleine op appeltjes gelijke vruchten.
Bij Boka Wandomi is er een natuurlijke brug door het water uitgesleten
Onder Boka Tabla kruipen we in de donkere glibberige grot met donderend geluid.
Voor diner passeren we langs Pirates Nest.

Marijke kiest de idyllische stranden.
Juist voor Sint Willebrodus stoppen aan de flamingo area.
2 modderbadende varkens verwelkomen ons aan de ingang van Playa PortoMari.
De leguaan hier is gewend aan toeristen, de meeste hagedissen zijn heel schichtig en kunnen heel snel lopen.
Het strand is wit zanderig koraal, er is een dubbel rif. We betalen maar 2 ligstoelen. Marijke is gebeten door het snorkelvirus en heeft geen tijd om te zonnen. Fons helpt Janne met haar duikbril en snorkel. Haar eerste snorkelervaring is een groot succes. Telkens wijst ze naar de gekleurde vissen, de regenboogvissen vindt ze het leukst. Onderwater zijn speciale betonnen ballen geplaatst waar vissen kunnen schuilen en waar koraal en begroeiing zich kan op vestigen.
De strandtent serveert verschillende soorten lekkere hamburgers.
Van op de parking kan Marijke nog een mooie foto nemen van de zonsondergang
Zaterdagmorgen wordt ons langverwachte nieuw bijbootje geleverd.
Of nee toch maar deze
Daaibooi beach, omgeven door kliffen, is een geliefd bij de locale bevolking om te BBQ. Wij installeren ons picknickdeken in de schaduw van een boompje. De meesten vissen zijn kort bij de rotswand. Onder de luifel van de snackbar zijn er suikerdiefjes, kleine gele vogeltjes.
Het is druk in de haven. Alle voorbereidingen worden getroffen voor de Fuikdag, die traditiegetrouw gehouden wordt de eerste zondag van het nieuwe jaar. Al wat vaart gaat op een hoop bijeen liggen in de fuikbaai. Wij laten deze braspartij aan ons voorbijgaan.
In het dorp Barber is een klein natuurpark Hofi Pastor. In een verwilderde omgeving staat één magistrale honderden jaar oude kapokboom. Interessant voor Wim, hij volgt de cursus boomverzorger.
De eerste zondag van de maand opent Landhuis Ascencion zijn deuren. Er is een gezellig sfeer met fair en een Antilliaan bandje. Landhuizen zijn op een heuvel gebouwd om een goed overzicht te hebben. Janne vindt het jammer dat ze niet langer met een vriendje kan spelen.
Het strand bij Tugboat is ontsierd door een groot roestend schip voor olieboringen. De Tugboat is een wrak van een kleine sleepboot dat op 5m diepte ligt. Het is bedekt met prachtig koraal en omgeven door vele kleurrijke vissen. Wim heeft meer zin in een wandeling en verkent de omgeving van Fort Beekenburg.
In Willemstad loost Wim ons naar een superrestaurant aan de Waterkant
Er wordt in de loop van de week minder wind voorspeld, een goede gelegenheid om naar Klein Curaçao te varen. Hiervoor gaan we een ankervergunning halen bij de Port Autority.
Wim en Marijke willen Pietermaai verkennen en overnachten in het Kloosterhotel. Wij genieten van het gezelschap van Janne.
Bij het museumbezoek vernemen Wim en Marijke wetenswaardigheden over Curaçao. Zo zijn de grote dikke kettingen bij de Tugboat een restant van de 2^de wereldoorlog om te verhinderen dat een Duitse onderzeeër de baai zou invaren.
We maken alles klaar om woensdag naar Klein Curaçao te varen. Janne is benieuwd.

Woensdag 09 januari 2019: vertrek 10h – aankomst 14h30
Seru Boka marina – Klein Curaçao: 19NM

Het traject is tegen de wind en tegen de stroming. Niet echt aangenaam. De eerste kennismaking wel, helder blauw water en witte stranden, zeker als al de toeristenboten wegvaren en wij het eiland voor ons alleen hebben. Janne en Marijke zwemmen naar het strand en vertoeven uren aan de waterlijn. Waar de toeristen zaten krioelt het nu van de heremietkreeften. We zijn geluksvogels, hier te kunnen zijn met ons eigen boot op een onbewoond eiland, BBQ op het strand met een magische zonsondergang.
Om het zand in ons badkleding weg te spoelen, zwemmen Marijke en ik in het donker terug naar de Sunshine.
Als de kippen zijn Wim, Marijke en Janne erbij om de zonsopgang te bewonderen. Bij het ontbijt vliegen sierlijk een zwerm flamingos over. Hun vleugels zijn zwart aan de onderkant.
Als eerste activiteit wandelen we naar de zuidpunt van het eiland. Er liggen veel schelpen en zee-egels. De meisjes kunnen het niet laten deze te verzamelen. De mannen vinden het tempo te laag. Het eilandje is 2km lang en ongeveer 1km breed.
We geraken maar tot aan het grote roestige scheepswrak en keren langs de roze vuurtoren terug. Voor de fosfaatwinning is het eiland een stuk afgegraven, waardoor veel van de originele vegetatie verloren is gegaan.
We zijn aan het lunchen op de boot als we een schildpad spotten. Marijke is er als eerste bij en volgt haar. Ik sleur Janne op de buis met me mee. Een grote schildpad komt er bij en daarna nog een heel kleintje. Marijke ziet hoe de grote schildpad naast Janne naar lucht komt happen. Ze is dol enthousiast.
Drijvend in het water de zon zien zakken in de zee, hoe gaaf is dat!
Vrijdagochtend wandelen via de vuurtoren naar de ruige noordpunt. Een beetje te ruig voor Janne.
Bij de oostkust zijn de rotsen uitgesleten
Bij het snorkelen, zien we terug een schilpad haar schild schuren aan het grote anker van een boei.

Vrijdag 11januari2019: vertrek 15h – aankomst 17h
Klein Curaçao – Seru Boca marina: 15NM

We hopen om dolfijnen te kunnen spoten. Janne en Marijke worden in slaap gewiegd.
Ik ben blij dat Wim met zijn lange benen, mijn taak overneemt, om van de boot te stappen en de boot aan te leggen.
De kapitein wil een stevige maaltijd daarom rijden we naar El Gaucho. Het uitzicht is prachtig. In de verte zien we een groot wit gebouw, het is een oud klooster en nu een medische universiteit.
Zaterdag is het Wim zijn klimdag. Wij gaan snorkelen in Kokomo beach met zijn schommel in het water.
Als kers op de taart, wat komt er in de verte voorbij? Dolfijnen!
We zien elkaar terug op Manbo Beach Boulevard. Terwijl de mannen genieten van een koel pintje, snuisteren de meisjes in de mooie winkeltjes.
Een ijsje uit een cocosnoot mag niet ontbreken.De tijd is weer veel te snel voorbij gegaan en te laat om nog eten klaar te maken. De afhaalpizza is lekker.
Al vroeg zondagmorgen sluipen Wim en Marijke uit de boot, om de ‘medition trail’ te wandelen. Janne roept naar haar papa en mama die ze als kleine stipjes op de berg ziet staan. Zij hebben een uitzicht over heel het Spaanswater en de marina.
Met een klein hartje worden de valiezen gepakt.
We rijden naar de Piscadera bay en lunchen in het (h)eerlijk restaurant De Visserij. Op het water zien we pelikanen op en af vliegen.
Voor we naar het vliegveld rijden bezoeken we nog wat lokale stranden bij Sint Michiels baai.
Janne, Marijke en Wim; jullie goede vibes, jullie enthousiasme, jullie inzet hebben bijgedragen tot deze mooie intense 2 weken. Dank je wel
De meeste jaloersmakende foto’s komen van Marijke