Donderdag 15 november 2018: vertrek 16h30 – zaterdag 17 november: aankomst 13h
Îles des Salut – Domburg: 213NM

De 3 zeilboten vertrekken in kolom. SY Leva Vento alleen met het voorste zeil, om haar snelheid te temperen. De Sunshine met beide zeilen haalt een snelheid van 8kts. Via VHF houden we contact met de andere zeilboten. Vrijdag vermindert onze snelheid. Zo lijken juist op tijd te komen om met laag water toe te komen en met de stroom mee de Surinamerivier op te varen. In de brede riviermonding komen kleine dolfijnen met een roze buik rond onze zeilboten zwemmen. Grote blauwe vlinders vliegen er rond. Bij Paramaribo, de hoofdstad, is het verboden te ankeren voor zeilboten. Hier liggen containerboten en povere vissersboten. Voor de Jules Wijdenbosch brug, 41m hoog, ligt een groot wrak. Het is van een Duits vrachtschip dat ze hebben laten zinken in de tweede wereldoorlog.
Bij de raffinaderij brandt een grote vlam. De woningen op de oever worden kleiner naarmate we de rivier opvaren. 8NM verder is Domburg. Hier pikken we een mooring. Nettie, de havenmeester, geeft ons al de papieren die nodig zijn om in te klaren. Van op de boot zien we 2 kleine kerkjes. Er tussen staan grote mahoniebomen. Dit is het centrum van Domburg met een Chinees bar/restaurant en een Chinese winkel.
Nederlands is de officiële taal in Suriname, Taki-Taki de omgangstaal. ‘Taki-Taki is gemakkelijk voor mij’ zegt Wagner; ‘het is zoals een Braziliaan die Engels spreekt’
Zondag neem ik de schaar en tondeuse mee naar de kant en kan ik Fons eindelijk kortwieken. Deftig gekleed, rijden we maandag met een busje naar Paramaribo. De regen, het slechte wegdek en het links rijden geven ons geen veilig gevoel. Langs de weg staan Moskeen en Hindoe tempels. Veel huizen zijn erg vervallen en rommelig. In de grachten prijken grote en kleine waterlelies.
Bij het MAS (Maritieme Autoriteit Suriname) mogen alleen de schippers het papierwerk doen. Jimmy, onze chauffeur, houdt de meisjes gezelschap. We leren van hem enkele Taki-Taki woorden: ‘Fawaka?’(hoe gaat het) en ‘Mi lobi yu’ (ik hou van je). Voor de immigratie moeten we voor een toeristenkaart 35 euro of 40 dollar per persoon betalen. Op de nationale bank merken we dat we niet voldoende euro bij ons hebben. Sue leent ons 100 dollars. Ze mogen alleen ontvangen wat er op het papier staat, Fons stap in de regen terug naar de immigratie om dit te veranderen. De dollars zijn in het zakje van zijn hemd nat geworden. De machine op de bank heeft moeite om de natte dollars te herkennen. Terug bij de migratie zijn nog steeds de Duitse zakenmensen aan het wachten op hun werkvisum. Van de MP krijgen we een stempel in ons paspoort. Bij Joosjes Roti kunnen we heerlijk eten. Tulip is goed georganiseerde supermarkt met vele Nederlandse producten maar het aanbod aan groenten en fruit is pover.

Dinsdag 20 november 2018: vertrek 13h30 – aankomst 14h30
Domburg – Surnau kreek: 5NM

De verjaardagviering van Nueza beginnen we in de voormiddag met een vrouwenonderonsje. Met de stroom mee varen we op zoek naar de kreek. De Belgische zeilboot Silmaril vaart ons voorbij naar Waterland marine, de Zwitserse zeilboot September is hier al toegekomen. Wij ankeren ons aan de overzijde. Op de Sunshine smullen we eerst van de verjaardagscake. John begeleid op zijn gitaar ‘Happy Birthday’. Nueza straalt. Met Sue’s meloenmandje gevuld met garnalen en andere tapa’s vloeit veel cava en nog meer wijn. Meerdere malen wordt ‘Let it be’ herhaald.

Woensdag 21 november 2018: vertrek 14h – aankomst 18h
Surnau Kreek – Paranam: 6NM

In de voormiddag komen John en Sue ons ophalen met hun rib ‘Beagle’. We gaan op ontdekkingstocht. Het kunstmatig meer is ontstaan door bauxiet winning. De rode aarde bevat aluminium. Het was een belangrijk export product, nu staat het op een laag pitje. De stroom keert, we halen het ankerop en varen langs verlaten industrie en groene mangroeven tot aan de brug van Paranam. We keren en gaan op zoek naar een geschikte ankerplaats. Het is niet eenvoudig. Veel plaatsen zijn te diep. Eerst zijn we in 10m diep water, te kort bij de mangroven. De tweede keer komt een duwvaart zo kort langs, dat we het niet veilig vinden. De derde keer zijn we weer te kort bij de mangroven. Juist voor het donker wordt, hopen we dat de vierde keer het goed is. We schrikken als er een duwvaart tussen ons en de oever voorbij komt, zeker voor Leva Vento, ze zijn nog korter bij de mangroven geankerd.

Donderdag 22 november 2018: vertrek 12h30 – 13h
Paranam – White Beach: 2NM

Met zijn allen gaan we het oerwoud verkennen. Wagner maakt met zijn machete een pad vrij. We sluipen door het donker bladerengewelf. Wespennesten en andere hangen aan de bomen. Sommige bomen zijn gigantisch.
Op de tweede plaats waar we, het oerwoud proberen te doordringen, is er een ruïne. Op plaatsen waar het zonlicht kan doordringen staan rode paradijsbloemen.
We varen met stroom mee en droppen ons anker voor het ressort White Beach. Om de baders te behoeden voor piranha’s is een gedeelte afgespannen met (Bekaert)draad. Voor onze mannen doen ze de bar open. We hebben een rustige nacht.

Vrijdag 23 november 2018: vertrek 9h30 – aankomst 11h
White Beach – Domburg: 7NM

De Sunshine vertrekt als eerste. Ik wil de wasmachine bij River Breeze gebruiken en hoop dat het vandaag niet zal regen. Helaas is niet alles kraak droog geworden. Met Sue en John bespreken we de plannen voor de volgende dagen en huren auto’s bij Rishi.
Op 25 november 1975 is Suriname onafhankelijk geworden. In Paramaribo zou er op zondag vogeltjesmarkt zijn op het Onafhankelijksplein. Ook al zijn we om 7h vertrokken, we hebben hier niets van gezien. De museums zijn gesloten. In binnenstad zijn veel houten gebouwen die aan restauratie toe zijn. De Sint Petrus en Paulus Kathedraal is het grootste houten gebouw van Latijns-Amerika. Een grote moskee en synagoge staan zusterlijk naast elkaar.
Verschillende kraampjes staan in de palmentuin.
In de namiddag rijden we over de hoge smalle brug naar Fort Nieuw Amsterdam. Het ligt waar de Surinamerivier en Commewijnerivier samenvloeit. Het heeft de vorm van een vijfhoek. Langs het oudste kruithuis ligt een vijver met waterlelies en lotusbloemen. De geschiedenis van de slavenhandel en de verschillende etnische bevolkingsgroepen zijn tentoongesteld in de oude gebouwen van de gevangenis.
Dinsdag rijden we met de 2 auto’s tot Brownsweg. Met Wagner in de koffer van de 4X4, rijdt John over een avontuurlijke jungleweg 13 km verder naar het natuurpark Brownsberg(515m). In de kletsende regen stappen we door het tropisch regenwoud naar de waterval Irene. Het is pittig en glibberig. De vele apen houden zich schuil.
Terug bij het kamp zijn we dik tevreden met een (h)eerlijke maaltijd. Op het einde van het kamp is er een prachtig uitzicht op het Brokoponstuwmeer. De afdaling met de 4X4 is nog spannender.
Dinsdag gaan we terug naar Paramaribo om uit te klaren. De vrouwen met de 4X4 volgen de mannenauto. Heel kunstig van Sue, om op deze drukke en verschrikkelijk slechte weg, speedy Johnny te volgen. Bij de MP krijgen we een stempel in ons paspoort. Bij het inklaren hebben we bij het MAS de uitreisvergunning niet gekregen. Ze sturen ons naar de douane. Terwijl we naar de parking stappen krijgen we stortregen, het water staat in onze schoenen. Het is wringen tussen de grote vrachtwagens. Terwijl de mannen het papierwerk bij de douane doen, proberen de vrouwen hun kleren te drogen door de airco op hoogste stand te zetten. We hebben geen rekening gehouden dat dit teveel is voor de accu. Sue vindt vlug startkabels in een werkhuis.

We doen onze grote inkopen in Choi’s supermarkt.