Cayenne.
Zaterdag 3 november 2018: vertrek 13h30 – donderdag 8 november 2018: aankomst 8h15
Ilha dos Lencois – Cayenne: 635NM.

We vertrekken 1 uur voor hoogwater, zo hebben we genoeg water onder de kiel en stroom mee. De vrije sterke wind komt uit het oosten, dit is ook de koers die we moeten varen om uit de zeearm te geraken. Het duurt bijna 4h. Dan is de koers NW. De wind is zwakker geworden. De stroom helpt ons goed vooruit. De tweede dag komen kleine dolfijnen ons even gezelschap houden. Om 14h15 zeilen we over de evenaar. Neptunus krijgt van Fons een klein slokje bier. We zijn terug in het noordelijk halfrond. Bij de sporadisch vallende sterren doe ik telkens een wens. In de morgen van de derde dag, passeren we de Amazone delta. Een grote boot komende van Belem, vaart op 500 m voor ons door. Wij hebben liever meer afstand. Op 6 november is er een lancering van een Ariane raket. We zijn benieuwd, zouden we er iets van zien op 300km afstand? We tellen de minuten af en op 21h49 zien we een vuurbol stijgen. Hoe hoger hij komt hoe kleiner hij wordt. Er is weinig wind, maar door de stroming houden we goede vaart. Te goed, we zullen te vroeg aankomen. Voor Cayenne is het ondiep waar we alleen over kunnen met hoog water. De landgeur lijkt op deze van vochtige grond uit een serre. De riviermonding is breed, het water is vuil.
Frans Guyana is een overzees Frans departement. Het grootste gedeelte van de bevolking wil niet onafhankelijk worden. Ze zijn tevreden met de steun die ze van Frankrijk ontvangen. Cayenne is de hoofdstad. Onze ankerplaats laat niet vermoeden dat we kort bij het centrum zijn. Aan de kade liggen meer dan 10 grote Venezolaanse boten. Ze zijn goed onderhouden, we merken geen visnetten of lijnen aan boord. Langs een zelfgemaakte ladder van takken, klimmen we de eerste keer aan wal en hijsen ons afval omhoog. In de namiddag lijkt de stad uitgestorven. Op het einde van de hoofdstraat liggen winkels waar we de gegeerde sim kaart kunnen kopen. Goedkoop zijn ze niet. Na wikken en wegen besluiten we om een abonnement bij Oranje te nemen. De volgende dag nemen we 2 grote zakken met wasgoed mee. Het is lang geleden dat we zelf de was in een machine konden steken. We proberen wat groenten en fruit te kopen, op de markt met een overvloed aan exotisch fruit en vele pepers. Eten iets bij een overvol chineesrestaurant. Het stikt hier van de Chinese winkels. Er zijn veel mensen met een heel donkere huidskleur. Als het water te laag is om met het bijbootje terug naar de Sunshine te varen, gaan we nog iets drinken op het terras van Les Palmistes.
De nachten in het weekend worden verstoord door oorverdovende enerverende muziek. Op zondag is er de 11 november parade. Een Chinese winkel is open en we vinden hier de lange gezochte havermout, het is zelfs bio. Als we willen terug keren naar de boot, openen de hemelsluizen. Wij en de Sunshine krijgen een flinke douche.

Îles de Salut
Maandag 12 november: vertrek 7h – aankomst 15h
Cayenne – Îles du Salut:  35NM

Met hoog water varen we over de ondieptes. We motoren heel het traject. Droppen het anker kort bij SY Leva Vento en SY Dandelion. Samen hebben we een gezellige avond met Franse kaas en wijn.
Îlles de Salut bestaat uit 3 vulkanische eilanden op 7NM van Kourou. Tijdens de raketlanceringen is het er verboden te ankeren. Île Royale is het grootste. Op de vlottende stijger worden we verwelkomd door politie, ze dragen hoge schoenen, short en een pistool.
We beginnen de wandeling met de toer rond het eiland. Aan de ene kant de beukende oceaan, de andere kant oerwoud. Naar het centrum toe zien we de ruines van de gevangenis. Er staat een vuurtoren, een kerk en een bar/restaurant. Een pintje kost er 5 euro.
Île du Diable, bekent van de ontsnapping van Papillon, is van hieruit goed zichtbaar.
Woensdagmorgen neemt de windkracht toe. De Sunshine ligt aan lager wal met rotsen. Voor de zekerheid blijft Fons op de Sunshine en ik ga me Sue, John, Nueza en Wagner naar Île de Saint Joseph. Het vraagt stuurmanskunst om hier aan wal te geraken. Er staan enorm veel kokosnootbomen. Een weg omhoog met grote stenen leidt naar de ruines van de eenzame opsluiting met zoveel kleine cellen. Het oerwoud lijkt ze op te slorpen. Zelfs John wordt er stil van. “Liever de guillotine dan dit” zegt hij.
Langs de oceaan is er een begraafplaats. Grote rotsblokken zijn mooi op elkaar gestapeld.
Terug bij de dingy zien we dat het anker van SY Dandelion aan het krabben is. De Nieuw-Zeelander zorgt er voor dat John en Wanger zo snel mogelijk SY Dandelion zijn om haar in veiligheid te brengen. We besluiten met een zelfgemaakte Quiche van Nueza.