In Búzios zijn er vele restaurants. Salsa is een lekker natuurlijk kilorestaurantje. Verse groenten en fruit, nodig voor een langer verblijf op zee, zijn moeilijk te vinden.

Vrijdag 25 mei 2018: vertrek 13h30 – dinsdag 29 mei 2018: aankomst 4h
Búzios – Abrolhos Archipel: 351NM

We halen verse broodjes en varen langs SY Shanty om afscheid van Tom te nemen. Het motortje van het bijbootje takelen en het bijbootje terug opplooien. Sunshine in zeilmodus zetten. Er is lichte zuidelijke wind voorspeld. Het voorspoedig vertrek is van korte duur. De wind komt uit noordelijke richting en het is scherp aan de wind zeilen. We omzeilen de vele booreilanden en kijken zeker ’s nacht goed uit voor het scheepvaartverkeer. Het volgend etmaal ruimt de wind naar het zuiden. Als de wind niet sterk genoeg is springt de motor bij. De zeegang is mild, het maakt het zeeleven aangenaam. Een zee van tijd om, te koken, luieren, lezen, mediteren. Als de zon in het westen onder gaat, zijn er zware zwarte wolken in het oosten. Gelukkig blijven ze uit ons buurt.
Ik dacht het licht van een vissersboot voor ons te zien, maar het is de vuurtoren van Abrolhos archipel. Na 4 uur zijn we in de omgeving en doen een rondje rond de eilanden op zoek naar een mooring. De volle maan verstopt zich achter de wolken, nu we haar licht goed kunnen gebruiken. Aan de zuidkant vinden we een mooring. Vele pogingen zijn er nodig voor we hem te pakken te krijgen. Met zoveel adrenaline in ons lijf is het moeilijk om in slaap te komen.Abrolhos komt van ‘abra los olhos’ en betekent: open je ogen. De uitgestrekte koraalriffen van de archipel ligt ver in de oceaan en zijn niet goed zichtbaar. Er zijn 5 eilanden, het hoofdeiland Santa Bábara is 2km lang en heeft een Marine basis. De onbewoonde eilanden zijn een broedplaats voor vele vogelsoorten. Ze behoren sinds 1983 tot het Marien nationaal park Abrolhos en zijn beschermd. Voor het spotten van walvissen zijn we te vroeg, hun trek begint in juli. Met vinnen, snorkel en duikbril bekijken we het rijke onderwater leven. Er komen 2 snorkelaars naar ons toe. Ze zijn van het Nationaal Park. Al druipend in de kuip stellen ze veel vragen, zelfs ons telefoon nummer. Ze glimlachen als Fons opmerkt dat hier geen dekking voor GSM is. In het Portugees/Engels leggen ze de strikte regel uit. Ze raden ons aan om aan de noordkant van het eiland een mooring te nemen, omdat we daar meer uit de wind liggen. We volgen hun raad op. In de late namiddag krijgen we via VHF toestemming om het eiland te bezoeken.

Woensdag 30 mei 2018: vertrek 10h30 – zaterdag 2 juni 2018: aankomst 15h
Abrolhos – Itaparica: 304NM

We nemen niet meer de tijd om het eiland te bezoeken. Aan de mooring trekken we het groot zeil op, nu maar met 1 reef. Rustig varen we om de riffen heen, na een uurtje kan de motor uit en zeilen we met halve wind naar het noorden. Het is een rustige nacht, hoe verder noordelijk hoe zwoeler de nachten. We houden het niet droog en zien een stuk van een regenboog. De volgende dagen is de hoofdkleur grijs en de regen niet ver af. De wind is wisselvallig, met 22kts haalt de Sunshine een snelheid van 7kts., meestal ligt de snelheid rond de 4 kts. Bij windstiltes motoren we. Als we in de ‘Baia de Todos os Santos’ toekomen, is de lucht zwaar beladen en krijgen regen. Vele grote cargo’s liggen er voor anker. Aan de steiger van de Marina Itaparica blijkt er nog een plaatsje vrij te zijn. De skipper stuur feilloos in het juist afgemeten plaatsje. De regen heeft al het zout van de Sunshine gespoeld, wij doen dat in de welgekomen warme douche. Itaparica is een groot eiland (22x13km) met een kleurrijke bevolking. Ons Claro internet laat ons hier in de steek, en het internet van de Marina is al niet veel beter. We gaan hier de zinkanodes vervangen en dan naar Pier Salvador varen. In deze Marina is het veilig om de Sunshine voor 3 maanden achter te laten tijdens ons bezoek aan België. Wij kijken er naar uit om jullie te ontmoeten.