Vele verhalen over kapotte keerkoppelingen krijgen we te horen. Om te weten wat er fout is aan de keerkoppeling wil Fons ze loskoppelen van de motor, dit is moeilijk omdat hij de schroefas niet ver genoeg naar achter kan schuiven.
Rodolfo brengt een adres van Motor Mar, normaal werken ze aan motoren van grote boten, maar zijn volgeboekt tot augustus. Alfredo is wel zo bereid een “tool” te maken om de keerkoppeling te openen. Fons pompt er de olie uit en demonteert ze, (zei het met gekreun), om vast te stellen dat ze nog perfect in orde is.
Het probleem, van geen aandrijving te hebben, bevindt zich dus tussen de verbinding van de motor en de keerkoppeling. Om de keerkoppeling van de motor los te maken overwegen we om boot uit het water te laten halen of om de motor iets te lichten. Het beweegt te veel aan de steiger buiten de jachthavenkom en het is te riskant om hier de 160 kg motor te lichten. Als de Zwitserse solozeiler vertrekt, blijven wij de ganse dag stand-by om ons op de vrij gekomen plaats in de jachthavenkom te laten slepen.
Fons maakt de motorsteunen los, (zei het met gekreun). De grootzeilval wordt aan liftoog van de motor vastgemaakt en via de lier opgetakeld. Wat een gekreun!
Van de steekas zijn de tanden afgesleten. “Establecimiento Metalurgico Zoller S.A.” kan dit herstellen. Bij Proto bestellen we Volvo Penta dichtingringen.
In YCA is de SY Shanti met Tilly en Tom, het is lang geleden dat we Nederlanders zijn tegengekomen. De Zweedse SY Clary met Pia en Ulf verhuizen naar CNMP. Het is jammer dat we niet samen met hun naar het zuiden kunnen varen.
Om de leveringstijd te overbruggen vragen we bij de douanen een verlenging voor de boot aan en wij verlengen ons visum door naar Chili te gaan.
Op zondagavond brengt Rodolfo en Clara ons, goed op tijd, naar de busterminal. Onze bus naar Bariloche is veel te laat. De airco van de bus werkt te goed en onze fleece ligt bij de bagage. Fons is tevreden met mijn foulard. ’s Morgens rijden we voorbij landbouw en fruitplantages. Wegwerkzaamheden vertragen onze reis. In de namiddag wordt het landschap desolater. Kilometers lang is de hoofdkleur grijsgroen, af en toe een paard of een moeilijk te onderscheiden struisvogel. De weg stijgt en grote meren wisselen het eentonig landschap. Na 20h hebben we de 1600km overbrugd en komen we aan in het groene berglandschap van San Carlos de Bariloche. Oorspronkelijk een skioord, nu is het zomertoerisme in de lift. Het goede bed van Moving Hostel doet deugd. Nadat we een dure excursie naar Puerto Varas hebben geboekt, nemen we de bus 20 naar het 30km verder gelegen Llao Llao. We nemen de steile trappen naar het houten kerkje.
In het Nationaal park nemen we een korte wandelweg langs het meer Moereno Oeste. Er staan grote, dikke en speciale bomen, mastodonten van bomen zijn omgevallen.
Op de weg waar volgens ons kaartje bus 10 ons kan terug brengen, zeggen 2 liftende meisjes ons dat hier bus 10 niet meer komt. We stappen terug en nemen de overvolle bus 20 tot in het centrum.
Woensdagmorgen brengt een luxe bus ons kort bij de plaats waar we gisteren waren, Puerto Panuelo. De ferry vaart naar Puerto Blest over het enorme Lago Naheul Huapi. In de taal van de Mapuches, de oorspronkelijke bevolking, betekent het “ eiland van de jaguar”. Het meer is van gletsjeroorsprong vandaar de intens kristallijn blauwe kleur, heeft een oppervlakte van 557km2, valt op door zijn diepte, zijn zijarmen en eilanden.
In Puerto Blest is er een korte bustrip naar Peurto Alegre. Een catamaran brengt ons over Lago Frïas, een kleiner meer met steile rotswanden en watervallen, naar Puerto Frïas. Het gebied ligt aan de voet van het Andesgebergte en heeft overvloedige regenval. Vandaag is het een uitzonderlijk zonnige dag, die de turkoois toon van Rio Frïas accentueert. Het aangenaam gezelschap van een Australische moeder en haar enthousiaste dochter maken deze excursie nog uitzonderlijker.
De gidsen van Turisur geven voordurend interessante informatie. De Argentijnse gids typeert de verschillen tussen de Zuid-Amerikaanse bevolking: “The Brazilians only talk about love and sex, the Argentines about politics and Chileans about money”. De Chileense gids vertelt dat 30% van Patagonië bij Chili hoort, maar dat hiervan 90% groen is. Terwijl het Argentijns Patagonië voor 90% woestijn is.
Een replica van de motor van Che Guevara krijgt veel belangstelling
De 4X4 autobussen staan klaar om ons over de pas naar Chili te brengen. De douane controleren grondig de bagages, verse voeding mag niet over de grens.
Het dorp Peulla ligt aan de oostelijke oever van het meer Todos los Santos. De dichtbijzijnde stad Chileense stad is Petrohué op 20 zeemijl. Er is geen weg tussen deze twee locatie. De Jezuïetenmissionarissen doopten het meer “Todos los Santos”. 3 besneeuwde bergen springen eruit: de Osorno vulkaan in het westen, de Puntiagudo vulkaan in het noorden en de Tronador in het oosten. In het totaal zijn er in Chili meer dat 2000 vulkanen, waarvan bijna de helft op een of andere manier actief is.
De eeuwige sneeuwgrens ligt hier op 2000m. We zijn hier op de 41°breedtegraad zuid, Barcelona ligt op 41° noord. De bus van Petrohué naar Puerto Varras komt voorbij het dorpje Ensenada, dat zwaar getroffen werd bij de Culbuco vulkaan uitbarsting op 23/04/2015. De Duitse kolonisatie in 1852 is nog merkbaar in scholen en ziekenhuizen. Puerto Varas is bekend als ‘de stad der rozen’, ze zijn overvloedig in het straat beeld aanwezig.
In het Malbec hostel krijgen we een uitgebreid ontbijt naast een brandende pelletkachel. De gemeente stelt gratis MTB ter beschikking, daar maken we dankbaar gebruik van om een stuk langs de oever van het meer Llanquihue te fietsen.
Het meer ligt aan de voet van de vulkaan Osorno, bij zonsondergang krijgt hij een mooi kleurenpallet.
Vrijdagmorgen staan we samen met een hoop Aziaten te wachten op de bus naar Bariloche. Via de stad Osorno rijdt hij naar de drukke grensovergang Paso Cardinal Antonio Samorî. Geduldig schuiven we in de rij aan om een nieuwe stempel in ons paspoort te krijgen. Rond 17h komen we in Bariloche toe. Het hostel Italia-Inn ligt niet ver van de busterminal. In de hoofdstraat van Bariloche zijn er mega grote chocolade winkels. In elk restaurant staat forel en schaap op het menu. Aan de bouwstijl te zien, hebben ze hier geen gebrek aan hout. Het hoogtepunt is Cerro Campanario. De zetelliftjes laten we links liggen en we stappen naar de 1052m hoge top. Hier krijgen we een prachtig zicht op de omgeving met ongelofelijk vele meren en bergen.
Stiekem nemen we de zetellift terug naar beneden.
Zondag hadden we graag de grotere wandeling langs Llao Llao gedaan. We moeten naar het centrum stappen om een winkeltje te vinden dat onze buskaart kan opladen. Een veel te volle bus 10 rijdt na 30 km in de andere richting als we verwachten en zo laten de juiste halte voorbijgaan. Colonia Suize kan ons niet bekoren.
Gepakt en gezakt stappen we maandagnamiddag naar de busterminal om terug naar Mar del Plata te gaan. Nu we onze fleece mee in de bus nemen, ligt er een deken op de stoel. De bus neemt een andere weg. Hier en daar zien we nu in het desolate landschap jaknikkers om olie te pompen. Ook passeren we Zonnebloemvelden zo ver het oog strekt. In Neuquen stopt de bus zogezegd 10 minuten; het worden 110 minuten. Om de radiator te herstellen, of dat is wat Fons uit het Spaans kan verstaan. In de nacht doet de bus nog 2 stopplaatsen aan. Eens in Necochea zien we de gekende graansilo’s. Rond de middag doet Rodolfo veel moeite om ons in de busterminal op te pikken.
Februari is de regatta maand van de club. Massa’s optimistjes, lasers, ander wedstrijd en begeleidingsboten komen toe. Het jeugd gewoel stijgt.