De agenda is goed gevuld. Zaterdag gaan we eerst Nienke, een wolk van een baby, bewonderen en dan naar het feest van Morris zijn 60^ste verjaardag. Zondag ontmoeten we in het Vloot Jaklien en Tony, ze vliegen binnen enkele dagen naar Fiji waar hun zeilboot de Jakker op hun wacht. Wij luisteren geboeid naar hun 10 jaren wereldomzeiling.
Het tuintje is bezaaid met vergeet-mij-nietjes.
Voor het internet moeten we ook hier geduld hebben, de modem laat op zich wachten. De gegeerde wasmachine kan niet dadelijk draaien, we moeten eerst opzoek gaan naar een nieuwe. De oude TV geeft eveneens geen knik meer.
Het dansoptreden, de schoolfeesten, de verjaardagfeestjes, BBQ’s, bezoeken van en naar vrienden en familie, babysitten en kinderoppas volgen elkaar in snel tempo op. Deugddoend te merken hoe al de kleinkinderen groeien in hun eigen eigenheid en hun talenten ontwikkelen.
Mijn weerstand gebied me het wat rustiger aan te doen.
Via de “BIB” houden we onze voorraad film en luisterboeken op peil.
Samen bezoeken we pareltjes in Vlaanderen: het Hallerbos, Herkenrode, Damme, het Vinne, Bokrijk, Asdonk, Lubbeek, Halen, zelfs Averbode, Scherpenheuvel en Amandina.

De jaarlijkse traditie van de Parkies concerten in het Kapermolenpark zijn nog zoveel leuker als we oude gekende tegenkomen.
We kunnen het verven niet laten en installeren een nieuw tuinhuis.
Hebben wij de tijd of heeft de tijd ons? We proberen soepel mee te bewegen op de golven van de tijd.
Voor ons gevoel zijn de 3 maanden veel te snel voorbijgegaan. We hebben de kleinkinderen intens geknuffeld, een gans jaar hebben niet goed kunnen maken, maar toch zeker een half.

In Madrid vertrekken we met vertraging rond middernacht, we vliegen naar het westen en krijgen een extra lange nacht. Rond 8h in de morgen (13h in België) landen we een mistige, grijze en miezeriger Montevideo. Elke poging om op het internet van de luchthaven te geraken mislukt. Het lukt wel in de luxe bus die ons naar Piriapolis brengt. De Sunshine staat nog stevig op de gekruiste eucalyptus palen, zusterlijk langs de “Merlin”. Even komen er opklaringen, als of ze blij is ons terug te zien. Fons hijst de 23kg zware valiezen naar boven, het is moeilijk een plaatsje te vinden in de volgestouwde kajuit. Voorlopig delen we de kleine woonruimte met het loge gezelschap van 5 zeilen.
Nu schijnt de zon, dit verdoezelt gemis aan de zomer en de kleinkinderen en geeft moed om de Sunshine klaar te maken om terug in het water te gaan. Elke dag showen de zeeleeuwen in onze achtertuin