“Lomp is een vis maar de kop deugt niet!” Het vertrek op de lente-equinox is in de mist opgegaan. Pas als we vrijdagavond naar SV Delos aan het kijken zijn, waar sprake is van in- en uitklaren, valt onze euro. We zijn niet naar de Maritieme Politie, voor onze bootpapieren, en de immigratie, voor een stempel, geweest. In het weekend zijn ze dicht.
Op Zondag houden we zondag, we gaan eten bij “Club Nautico”, wandelen naar de strandbar en trakteren ons op een ijsje en een mojito.
Wanneer we maandag op de ferry zitten en de felle wind en hoge golven voelen zijn we tevreden dat we nog niet vertrokken zijn.
Een open Aluguer (=openbaar vervoer) met Fons en 2 Franse backpakkers in de laadbak, brengt ons naar boven. Door de nevel is er niets te zien van de met boerderijtjes bezaaid Cova krater. Eerst kronkel het pad naar omhoog. Het begin van de afdaling is moeilijk, door de motregen zijn de kasseien glad. Het uitzicht is in de mist gehuld. Het pad zigzagt langs de steile helling. Bij de boomgrens, vooral eucalyptus, komen de eerste zonnestralen er door en hebben een zicht op de vallei tot aan de oceaan.
Vooral op de terrassen met groenten, zijn er verschillende tinnen groen te zien. Yam en suikerriet staan kort bij de waterkant. Overal zien we papaja en bananenbomen, hier en daar een koffie en kokosnotenboom. Wij beginnen het dalen in ons benen te voelen. Een vrouw op slippers met een bidon van 20 liter water op haar hoofd steekt ons voorbij. “Chapeau!” Het pad wordt iets breder en slingert langs verschillende huisjes.
Langs de hoofdweg heeft een Oostenrijker een zaak waar hij alles uit eigen tuin aanbied. Het is een soort open schuur met winderig mooi zicht op de tuin en omgeving. Als je binnenkomt, staat er een moto met kap eraf en een potje smeerolie ernaast. Op de tafels staan vaasjes met bloemen. In de open keuken koken ze op een schamel gasfornuis, aan de andere kant staan de potjes zelf gemaakt jam en kruikenolie te koop. Boven staat een labiel bed, bereikbaar met een ophaaltrap. Zelfgemaakte kazen zijn uitgestald. Er zijn vele soorten Grogue om te proeven. Op het achterste tafeltje staat een laptop met een verdeelstekker en een lang niet gebruikte broodrooster ervoor. In de hoeken staan gasflessen om te lassen en ondefinieerbare rommel. Een dergelijk allegaartje is moeilijk op foto vast te leggen. Een paar kilometers verder nemen we een Aluguer terug naar de haven en zijn ruim op tijd voor de ferry. Op 10km zijn we ongeveer 1000 meter gedaald en dat laat zich voelen. Het is van La Palma in december geleden dat we nog echt gewandeld hebben. We kreunen we met de Sunshine mee. In de haven van Mindelo is het niet zo rustig liggen, door de deining en felle windstoten, kreunt de Sunshine in haar touwen. Af en toe krijgt ze een ferme snok dat we vrezen voor brekende touwen of uitgetrokken kikkers. De steigers bewegen mee, al dan niet in cadans, als zatlappen lopen we erover.
Met verslagenheid vernemen we het Belgisch nieuws, onze gedachten zijn vooral bij degenen die in Brussel zijn.
Fons verzameld al zijn moed en stap in zijn wetsuit om onder de boot de zinkanodes te inspecteren en gaat de aangroei op de waterlijn te lijf. Niet zo een leuke job als er zoveel wind is.
Goede vrijdag verhindert ons om Pasen op de oceaan te vieren, de Maritieme Politie werkt dan niet.
Paasmaandag: derde keer, goede keer om de grote sprong te wagen?
Eind maart, als wij aan het dobberen zijn op de oceaan, komt het nieuwe “Zilt” magazine nr. 120 online te staan, met een artikel over de Sunshine in Gambia.
http://www.ziltmagazine.nl/index.html
Vrolijk Pasen!