Porto Santo is een Europees pareltje midden in de Atlantische Oceaan en vormt met zijn geringe begroeiing een goed evenwicht met zijn grote broer Madeira. Door het gematigd klimaat is het hier heerlijk om te verblijven. In de kleine gemoedelijke haven lijkt het op een Viking invasie, de meesten zijn Noren. De lange kademuur is opgefleurd met logo’s van zeilers, de ene originelere dan de ander. Hoe langer je kijkt hoe meer je er onderscheidt.
Gelukkig is hier veel zon en wind om de natte spullen van de voorste kajuit te drogen. Vanuit de kuip bemerken we partijen groene en witte buizen. Benieuwd wat dat kon zijn gingen we op verkenning. Fons stelt vast dat het gebouw erachter een elektriciteitscentrale op diesel is, volgens mij zit er in de groene buizen algen. Met wat te goolgelen vindt Fons dat ze een project bezig zijn om van algen groene diesel te maken. Hoe de formule eruit ziet zijn we nog niet te weten gekomen.
We hebben de eer om kennis te maken met An en Ivan van de “Vaguebond” uit Blankenbergen. Ze zijn een generatie jonger en goed bezig hun droom waar temaken. Als buurboot is het gemakkelijk om tips en weetjes te delen en om te apperatieven.
Het kristalhelder water nodig uit om te gaan snorkelen. We zullen onze poging herhalen als de golven minder hoog zijn, en houden het op zwemmen. Langs de hoofdweg, parallel aan het 9km lange gouden strand, fietsen we naar Ponta da Calheta. Hier is een fijne eetgelegenheid met een goed zicht op het eiland De Baixo.
Als we terug fietsen nemen we een zijweg en duwen ons fietsjes de heuvels op en volgen de pijl Zimbralinho. Een steile trap brengt ons bij een verborgen paradijselijk zwart keienstrandje. Met een appel zou het paradijs compleet zijn.
Net als we met het bronwater het zout van ons huid gespoeld hebben, zien we een toerist de trappen afkomen. Hij komt uit Duitsland en hij heeft zijn zwembroek niet vergeten. Als we terugstappen komt er jonggeweld met quads de stilte en de rust verstoren.
We volgen nog even de richting Morenos en zien het eiland De Ferro.
In Vila Baleira is een museum van Christoffel Columbus. Hij deed hier 500 jaar geleden waarnemingen voor zijn ontdekkingstochten.

Om de oostkant van het eiland te ontdekken, trekken we onze wandelschoenen aan. Het avontuurlijk pad langs de klifwand is smal en bezaait met losse stenen. Hoe de vissers daar beneden geraakt zijn is ons een raadsel. Het eiland De Cima, een duikstek, ligt kortbij.

Na de tunnel is het pad breed en zijn er door de wind intrigerende vormen gemaakte in zachte zandstenen kliffen aan de noordkant van het eiland.
De hagedissen schieten schichtig weg. Een massa slakjes klampen zich zelf aan een strohalm vast.
Als enige wandelaars worden we vriendelijk begroet door de lokale bevolking.

Langs de traditionele windmolens en het uitzichtpunt Portela keren we terug. Van hieruit zien we de haven en de Sunshine.
Voor de volgende tocht fietsen we kort langs de luchthaven tot voorbij Camacha. We komen een paar koeien, een paar paarden en 2 ezels tegen.
Bij het begin van het wandelpad komt juist een parkwachter met zijn jeep aangereden, hij opent voor ons de poort en zegt dat we de fietsjes kunnen meenemen. Wij duwen ze dapper omhoog. Het uitzicht wordt mysterieus door de vallende wolken langs de heuvelkam.
Na wat zoeken vinden we de splitsing en nemen de oostkant. Als we aan het begin van de Vereda Pico Castelo komen laten we de fietsjes achter en stijgen tussen de dennenbomen, op het goed onderhouden wandelpad. We lopen zelfs even langs een droge levada. Op de top 437m hoog staat een fort, hier zou een uitzichtpunt zijn over het ganse eiland, maar wij staan in de wolken. Het dalen langs de kasseien weg rijdt vanzelf en in een mum van tijd zijn we beneden.

Zondag stormt het, wij hebben een drukke Skype dag. De was in het wasmachine krijgen is hier een fulltime job, rijen waszakken staan aan te schuiven.

In de verte zien we Madeira liggen, dat zal onze volgende bestemming zijn.