De supermarkt met uitzicht op de oceaan, de gezellige crew van de Vaguebond, de afscheidregenboog en zoveel meer zijn blijvende mooie herinnering aan Porto Santo.

Maandag 12 oktober 2015
Porto Santo – Enseada da Abra: vertrek 11h45 – aankomst 17h30; 32NM

An en Ivan helpen ons de trossen los te maken, onze vaarwegen zullen elkaar zeker weer kruisen. We richten de boeg zuidwest en zeilen het eiland voorbij. Halfweg krijgen we een escorte van dolfijnen, die vrolijk over de golven springen. We bewonderen hun vanuit de kuip, te boot beweegt te fel om naar voor te gaan. Aan het oostelijk puntje van Madeira, Baia Abra, voorbij de visfarm gooien we het anker.

Te zien aan de vele wandelaars op de hoge kale kliffen en te horen aan de vliegtuigen boven ons is hier veel meer toerisme.

Dinsdag 13 oktober 2015
Enseada da Abra – Quinta do Lorde: vertrek 11h45 – aankomst 12h15; 2NM

Deze nieuwe haven heeft zijn ziel nog niet gevonden en het bijbehorende resort kent weinig bijval.

De eerste indruk dat de boot weinig beweegt wordt spoedig ontkracht. Onze nachtrust wordt verstoord of door het kreunen en snokken van de landvasten of door hevig regen of gieren van de wind in het want.

De keuzestress speelt parten, hier in Madeira is er zoveel dat we graag willen doen. Na een studie van het openbaar vervoer; nemen we de bus tot Machico. De chauffeurs zijn hier echte kraken, ze scheren met dat groot gevaar, langs de bochtig steile smalle straten. In de baai ligt een mooi blauw zeilschip voor anker. Fons maakt de opmerking dat het aan lagerwal ligt en dat er felle zuidenwind voorspeld is. De dag erop is de boot inderdaad gestrand.

Via het voetpad stappen we naar Canical. Meer hoogtemeters dan mij lief zijn.

De volgende wandeling nemen we een lokale levada na de tunnel van Canical. We stappen langs vele terrastuintjes en hebben een prachtig uitzicht op de gestapelde huizen.

Elke Madeiriaan die we tegenkomen, heeft een sikkel bij. Vele lieve katjes liggen te zonnen of stappen even met ons mee. In Marroços kunnen we de bus terug nemen.

De startbatterij heeft na 11 jaar de geest gegeven. Om deze zelf te kunnen vervangen huren we een auto. In Funcal gaan we zonder succes op zoek naar zeekaarten voor de Canarische eilanden. De resterende dagen doen we een toer rond het eiland. Door de overvloedige regen ontspruit overal lentegroen. Er staan vele bloemen langs elk pad en bananenbomen in bijna elke tuin.

We laten ons leiden door de regenradar en rijden via Sao Vincente naar de andere kant. Door de vele tunnels is de weg langs de noordkant van het eiland niet meer zo spectaculair als mijn herinneringen van 15 jaar geleden. In Porto Moniz zijn natuurlijke baden met zwarte lavastenen en opspattend water.

De terugweg langs de westkant slingert in een bos van eucalyptussen en laurierbomen met feeërieke korstmossen

In Calheta, bekijken we de haven en doen de nodige inkopen. We presteren het om 3 keer verkeerde weg terug te nemen, Fons kan zich uitleven op de smalle bergwegen, ik slik en trap op het rempedaal die er niet is. Terug op zeeniveau blijkt de tunnel naar Funchal op enkele honderden meter te liggen.

De wandeling met 25 watervallen is niet te bereiken met het openbaar vervoer, daarom willen we ze nu doen. Terwijl we steil langs smalle wegen van de uitgesneden vallei omhoog rijden naar Encumeada zien we een massa watervallen.

Boven is er veel regen en sterke wind en de weg naar onze wandeling afgesloten. We zetten de autotoer verder langs Santana.

Tussen de regenbuien door vangen we een glimp op van de woeste noordkant van het eiland en de wilde golven van de oceaan.

Donder en bliksem krijgen we hier als afscheid. We gaan verder zuid zeilen, naar Tenerife en hopen dat de weergoden ons gunstig gezind zijn want we krijgen Janne op bezoek.